İleri Görüşlüler Ülkesi'nin doğumevlerinde, birdenbire gizemli olaylar görülmeye başlamıştı. Erkek bebeklerden
«bazıları» doğumdan kısa bir süre sonra, ortadan yok oluyorlardı. Ana babalar, korku içindeydiler.
Konu, kısa sürede basına yansıdı. Giderek büyüdü. Ülkenin, önemli sorunu durumuna geldi. Yöneticiler, olaya
el koydular. Doğumevlerinde olağanüstü güvenlik önlemleri alındı. Halk, bebek hırsızlarının kesinlikle yakayı ele
vereceklerini umuyordu. Ama, olmadı. Bunca çabaya karşın tek bir bebek hırsızı bile ele geçirilemedi. Fakat,
doğumevlerindeki bebek hırsızlığı, bıçak gibi kesildi.
Halkın sevincine yazık ki, uzun sürmedi. Bir süre sonra bebek hırsızları, yeniden işe başladılar. Bu kez yöntem
değiştirmişlerdi. Yeni doğan erkek bebeklerin «bazıları» doğumevlerinden değil de kendi evlerinden ya da
sokakta, parkta, bebek arabalarından çalınıyordu...
Bu yöntem, ana babaların durumlarını daha da kötüleştirdi. Devlet, yeni doğan her erkek bebeğe bir güvenlik
görevlisi veremeyeceğine göre... ister istemez, yavrularını hırsızlardan korumak, ana babalara düşüyordu. Onlar
da bebeklerini nice korurlarsa korusunlar, olaya engel olamıyorlardı. Hırsızlar, istedikleri erkek bebekleri, ne
yapıp ederek, çalıp gidiyorlardı. Onların hangi bebeklere ilgi duydukları, bunu niçin yaptıkları bilinmiyordu.
Bu nedenle erkek bebek sahibi olan tüm ana babalar, dayanılmaz bir tedirginlik içinde kıvranıp duruyorlardı.
Örneğin, bebeğini uyutup banyoya bez yıkamaya giren ana, odaya döndüğünde, yavrusunun yatağını boş
buluyordu.
Bebeklerini, evde yakınlarına bırakmayı göze alamayan kimi analar, alışverişe yavrularını da götürüyorlardı.
Kasaptan, manavdan ya da fırından, paketlen alıp borçlarını öderken, bebeklerini arabada pek kısa bir süre
yalnız bırakmak zorunda kalıyorlardı. Bazı bebekler, o ara bile yok oluyorlardı.
Kimi bebeklerse, gecenin içinde, yataklarından çalınıyordu. Ne hırsız bulunuyordu, ne de yok olan bebeklerin
izine rastlanıyordu...
İleri Görüşlüler Ülkesi'nde başgösteren bu korkunç olay, tam beş yıl sürdü. Sonra, bebek hırsızlığı artık
görülmez oldu. Zamanla olay unutuldu, gitti. Ama, bebeklerini yitiren ana babalar, yüreklerini dağlayan evlat
acısını, hiçbir gün içlerinden söküp atamadılar.
Beş yıl süreyle çalınan bebeklere ne olmuştu? Onları analarının sıcak kucağından koparıp alanlar kimlerdi?
Bunu niçin yapmışlardı?.. Yavrularının acısıyla kıvranan ana babalar, sürekli bu soruları soruyorlardı. Fakat,
soruları hiç kimse yanıtlayamıyordu.
Oysa, ülke içinde bu soruların yanıtlarını bilen kişiler vardı. Ama, onlar, bu çok önemli «devlet gizi»ni hiç
kimseye açıklamamaya, and içmişlerdi. Aslında çalınan bebekler yaşıyorlardı. İnsan içinden çok uzaklarda
bulunan, «bebekler çiftliğinde en iyi koşullarda sağlıklı ve mutlu olarak, büyüyüp gelişmekteydiler. Sayıları da
beş yıl içinde «bin» olmuştu.
İleri Görüşlüler Ülkesi, yeryüzünün, en uygar ülkelerinden biriydi. Özellikle ülkenin «bilim kurulu» dünyaca
ünlüydü. Sözkonusu bilim kurulunun gerçekleştirdiği «yeni buluşlar» öteki ülkelere göre, çok ilginç ve ileri
boyutlardaydı. Bu, dâhi bilginlerin buluşlarının bir bölüğü, dünyaya duyuruluyor; bir bölüğüyse, ülke yararı için
gizli tutuluyordu.
İleri Görüşlüler Ülkesi'nin başkanı, çeşitli dallarda öğrenim görmüş, dâhilik düzeyinde üstün zekâlı, olağanüstü
ileri görüşlü bir bilim adamıydı. Zaten bu nitelikleri taşımayan kimseler, ileri Görüşlüler Ülkesi'ne başkan
olamazdı. Asırlardır bu kural bozulmamıştı.
Ülkede bilginler, ayrıcalıklı yurttaşlardı, istedikleri her şey, yönetimce hemen sağlanırdı. Ama, bilginler
katarına katılmak çok zordu. Bilginler kuruluna girecek bir bilginin, öncelikle dâhilik düzeyinde üstün bir zekâya
sahip olması ve çok önemli ve etkin bir buluşu gerçekleştirmesi zorunluydu. Bu koşullar yerine geldikten sonra
da çeşitli konularda pek çok sınavdan geçiyordu.
Ne var ki, bilginlerin tüm bu üstün niteliklerine karşın, yine de «insan» yanları ağır basıyordu. Her birinin,
toplumun etkisiyle edindikleri, birtakım inançları, tutkuları, alışkanlıkları, saplantıları, önyargıları vardı. Bilim
adamı kişiliğine ters düşen bu özellikleri, onları «insanüstü» buluşlar yapmaktan alıkoyuyordu. Bu görüş,
başkanın görüşüydü. Ona göre: «Bilim adamı insanca niteliklerden, toplumsal etkilerden tepeden tırnağa
arınmış olmalıydı. Ancak o zaman, kendini tümüyle bilime verebilirdi.»
Bilim kurulu üyeleri de başkanın bu görüşüne katılıyorlardı. Dehalarının, yaşama, eşlerine, çocuklarına, ana
babalarına, yakınlarına bölündüğünü kabul ediyorlardı. Ve gerçekten olağanüstü zihin güçlerinin tümünü bilime
verebilmiş olsalar, çok daha verimli ve başarılı olacaklarına yürekten inanıyorlardı. Ama, artık onlar için iş işten
geçmişti. Tümü de aile babasıydı. Bilimsel çalışmalar dışında eşleri, dostlarıyla sıradan insanlar gibi «insanca» bir
yaşam sürmekteydiler. Üstelik her birinin yaşları da oldukça ilerlemişti.
Yeni bilim adamlarının kurula katılması, dört gözle bekleniyordu. Ama, gençler, böylesine ağır bir yük altına
girmeye pek istekli görünmüyorlardı. Yaşam koşulları, bilim kurulu adayı olan genç dâhilerin, dehalarını da
kösteklemekteydi.
Oysa başkanın, geleceğe yönelik çok önemli bir ereği vardı. Bu erek, bilim kurullarının gizli oturumlarında
yıllardır tartışılıyordu. Ama o doğrultuda hiçbir atılım yapılamıyordu. Başkana göre, dünya hızla korkunç bir
nükleer savaşın kucağına koşmaktaydı. Bu savaş gerçekleşirse, yeryüzünü kaplayan toprak, küle dönüşecekti.
Ormanlar, kırlar, bağ, bahçelerdeki bitki örtüleri yanıp kavrularak, toprak tabakasıyla birlikte, göğe savrulacaktı.
Savaştan canlı çıkan insanları, kesin bir «açlık» tehlikesi bekliyordu. Bu tehlikeye çare bulunmazsa, nükleer
savaştan arta kalan insanlar da açlıktan kırılıp gideceklerdi. Böylece, kısa sürede insan soyu yok olacaktı.
Savaşa çare bulmak zordu. Ama, hiç olmazsa, savaş sonrası baş gösterecek açlığa çare bulunabilirdi, insanoğlu
yeniden kendini toplar, yeryüzünde yaşamını sürdürmeyi başarabilirdi.
ileri Görüşlüler Ülkesi'nin yöneticileri, halkı nükleer silahların etkisinden koruyacak bazı önlemler almışlardı.
Ama, toprakların ve bitki örtüsünün korunması olanaksızdı, işte bu çok önemli nedenlerden ötürü, bilimsel
çalışmaların «açlığı yenecek bir buluş üzerinde yoğunlaştırılması» gerekiyordu. Bu kutsal ereği gerçekleştirme
zamanı gelip geçmekteydi.
Bir gün başkan, bilim kurulunda ereğine değgin görüşlerini yineleyip, sabırsızlığını belirttikten sonra, şu
öneride bulundu. «Kutsal ereğe erişmek için hemen, sadece bu konuda çalışacak, yeni bir bilim kurulu
oluşturmaya girişilmelidir.» Bilim kurulu üyeleri, başkanın bu önerisini oybirliğiyle onayladılar. Ve yeni bir bilim
kurulu oluşturulmasına karar verildi.
Yeni bilim kurulu dâhilik düzeyinde üstün zekâlı erkek bebeklerden oluşacaktı. Bunun için işe
doğumevlerinden başlandı. Ülkedeki tüm doğumevlerine özel eğitimden geçmiş, görevliler yerleştirildi. Bunlar,
yeni doğan bebekleri bilimsel yöntemlerle incelemeden geçirip üstün zekâlı olanları saptayacaklardı.
Olağanüstü bir gizlilik içinde uygulamaya başlandı. Özel yöntemler ve çok duyarlı aygıtlarla «dâhi» nitelikleri
taşıyan bebekler, ortaya çıkarılıyordu. Ülkenin yüce dağlarından birinde, pek görkemli bir yayla vardı. Sarp
kayalıklarla çevrili olan bu yaylaya ancak, geyik avcıları ulaşabiliyordu. Başkan ilk iş olarak o dağda geyik avını
yasakladı. Yaylanın çevresini elektronik aygıtlarla güvenlik altına aldı. Sonra orada eşi görülmemiş bir çiftlik
kuruldu. Doğumevlerinden çalınan dâhi bebekler, bu çiftlikte büyütülecekti.
Doğrusu, dâhi bebeklere de pek sık rastlanmıyordu. Bazen haftalarca, hatta aylarca istenen nitelikte bebek
doğmuyordu. Yeni bilim kurulunun oluşabilmesi için planlanan «bin dâhi bebek» tüm ülkeden ancak, beş yılda
toplanabildi.
Bebekler çıftliğindeki yaşam düzeni, dışarıdakinden değişikti. Bebeklerin adları yoktu. Tümü de kendilerine
özgü sayılarla anılıyorlardı. Kimliklerinde, ana baba adı yoktu. Doğum yeri olarak sadece ileri Görüşlüler Ülkesi
gösteriliyordu. Bakımlarını üstlenen görevliler seçkin kimselerdi. Bebeklere sevgi ve bağlılık gösterilmesi yasaktı.
Küçük dâhiler, sevgi, acıma, kin, nefret, öfke, saldırganlık gibi kavram ve davranışlardan uzak tutuluyorlardı.
Ama yine de kalıtımla getirdikleri bazı özellikleri, tam olarak engellenemiyordu. Görevliler önceleri, bebeklerin
içgüdülerini köreltici birtakım yoğun koşullandırmalar yapmaktan yanaydılar. Ama, sonradan kişiyi çok mutsuz
ve dengesiz kılacağı düşünülerek, bu koşullandırma yumuşatıldı.
Bebeklerin ellerine verilen oyuncakların planları, bilim kurulu üyelerince yapılıyordu. Yaş düzeylerine göre
oluşturulan bu oyuncaklar arasında, bilgisayar düzenekli robotlar, oda içinde dönüp duran uydular vardı.
Dâhi çocuklar, oyun saatlerini, çokluk, deney yapmaya yarayan mini aygıtlarla donatılmış, laboratuvarda
geçiriyorlardı. Görevliler, çocukların oyunlarını izleyerek, ilgi alanlarını belirlemeye çalışıyorlardı. Gözlemlerini
bilimsel testlerle pekiştirerek, dâhi çocukların, hangi bilim dallarında daha başarılı olacağını saptıyorlardı.
Üç yaşına gelince, bebeklere okuma yazma öğretiliyordu. Ardından bilgi yüklemesi başlıyordu. Bu aşamada
öğretmenliği, bilim kurulu üyeleri üstleniyorlardı.
Böylece on beş yıl geçti. Minik dâhiler, dâhi öğretmenler elinde yetişerek, çeşitli dallarda olağanüstü birer
bilgin durumuna geldiler.
En büyükleri on beş, en küçükleri on yaşında olan bu genç dâhiler, çiftlikteki görevlilerle öğretmenleri dışında,
hiç kimseyle görüştürülmüyorlardı.
Arada bir, otobüs ya da uçakla geziye çıkarılıyorlardı. Otobüslerin camları, dışardan içeriyi göstermeyen
türdendi. Çocuklar, kent sokaklarından geçerken, çeşitli sorular soruyorlardı. Görevliler, saptanan koşullar
doğrultusunda yanıtlar veriyorlardı. Genç dâhiler bazen askeri bölgelerdeki ormanlara, deniz kıyılarına, tatile
götürülüyordu. Oralarda coşkuyla koşuyor, çeşitli sporlarla bedenlerini geliştiriyorlardı. Tümü de doğayı çok
seviyordu. Hayvanlara sınırsız bir ilgi gösteriyorlardı. Fakat, görevliler, onların sevme duygularının gelişmesine
hemen engel oluyorlardı. Hayvana karşı bile olsa, sevmenin bağlanmanın, onlara zarar vereceğini söylüyorlardı.
Kısacası, genç dâhilerin bilimden başka hiçbir şeyle ilgilenmelerine izin verilmiyordu.
Genç dâhilerin bilgi birikimleri ve düşünme yetileri, istenen düzeye gelince, öğretmenleri onlara «kutsal
ereği» açıkladılar. Gençler, ereği kolaylıkla benimsediler. Böylece yeni bilginler kurulu oluştu. Dâhi gençler,
«insanoğlunu açlıktan kurtarmaya yönelik» olağanüstü buluşlar üstünde, çalışmaya giriştiler.
Genç bilginlere nükleer savaş sonucunda dünyanın ne duruma geleceğini belirten, bilim kurgu türünde filmler
gösteriliyordu. Filmlerde o güzelim ormanları, çayırları, bağ, bahçeleri yok olmuş, toprağı küle dönüşerek, göğe
savrulan çorak dünyayı görüyorlardı. Bu görüntülerden tedirgin oluyorlardı. Üstlendikleri göreve daha bir istekle
sarılıyorlardı.
Bir gün, filmlerle nükleer savaş sonrası başgösterecek açlığın, son aşaması açıklanıyordu. Genç dâhiler,
birbirlerini yemeğe kalkışan insanları görünce, hep birden ayağa kalktılar. Filmin kesilmesini istediler. Sonra
öğretmenlerine şu soruyu sordular. «Mademki, sonuç böylesine korkunç olacak, insanlar neden nükleer
silahlarla savaşmaktan vazgeçmiyorlar?» Yaşlı bilginler kurulu, zaten böyle bir soru bekliyordu. Öncelikle İleri
Görüşlüler Ülkesi'nin hiçbir ulusla savaşmak niyetinde olmadığını belirttiler.
Ancak, ülke saldırıya uğrarsa, kendilerini savunma kararında olduklarını açıkladılar. Sonra, insanoğluna özgü,
kıskançlık, bencillik, açgözlülük, acımasızlık gibi kavramlarla sevgi kıtlığını, etkin örneklerle anlattılar. Bu kötü
niteliklerin, savaşlarda çıban başı olduğunu vurguladılar.
İlk insandan bu yana, insanoğlunun yaptığı öldürücü silahları tanıttılar. İnsanı, kanına işlemiş olan, savaşma
tutkusundan vazgeçirmenin olanaksızlığından söz ettiler. İnsanın, insanı yemeğe kalkışacağı günler gelmeden,
kutsal ereği gerçekleştirmenin, zorunlu olduğunu belirttiler.
Genç dâhiler, bu yoğun koşullamalar sonunda, artık kendilerini insanların kurtarıcısı olarak görmeye
başladılar. Benliklerine işleyen kutsal ereği, varoluşlarının nedeni sayıyorlardı. Gece gündüz demeden, sürekli
olarak laboratuvarlara kapanıp çalışıyorlardı. Bu çabalarını, özveri olarak değil de doğal ve gerçek görev olarak
değerlendiriyorlardı.
Her birine, en gelişmiş aygıtlarla donatılmış, laboratuvarlar sağlanmıştı. Yaşamlarının büyük bir bölümü
buralarda geçiyordu. Çalışmalarının sonuçlarını görüşmek üzere, belli günlerde biraraya geliyorlardı. Bu
çalışmalar, giderek olumlu sonuçlar vermeye başladı. Genç dâhiler, sonunda buğday hücresine, çeşitli bitki
hücrelerini aşılayarak, «Tam besin» niteliğinde bir bitki hücresi elde etmeyi başardılar. Yeni bulunan bu bitki,
protein, yağ, vitamin, karbonhidrat, madensel tuzlar gibi insan varlığı için gerekli tüm besin maddelerini
içermekteydi.
Sonucu duyan başkan, büyük bir coşkuyla bebekler çiftliğine geldi. Yeni bitki, kendisine ayrıntılarıyla tanıtıldı.
Başkan, genç dâhileri içtenlikle kutladı. Sonra bu kutsal bitkiye ad konmasına geçildi. Genç bilginlerin önerdikleri
adlar, bilimsel nitelikte, formül görünümünde sözcüklerdi, insanların kolaylıkla söyleyebilecekleri türde bir ad
arandı. Bunu iki yüz on numaralı dâhi buldu. «Tam besin» niteliğindeki kutsal bitkiye «doygu» adı verildi. Bu
sözcük, yaşamayı sağlayacak besin anlamına geliyordu. Genç ve yaşlı bilginler kurulu üyelerinin, tümü de bu adı
beğenip benimsediler. Bu aşamadan sonra genç bilginler kurulu, hemen doygu bitkisinin yaygın olarak üretimi
üzerinde çalışmaya giriştiler.
İlk doygu taneleri, laboratuvarlarda çok özel düzenekler içinde üretilmişti. Bu tohumların geniş alanlarda bol
bol üretilmesi gerekiyordu. Bu olgu başarılamazsa, buluş önemini yitirecekti. Çünkü laboratuvarlarda halk için
doygu üretmek olanaksızdı. Bu yüzden, fizik, kimya, bitki, tarım... bilginleri, gece gündüz işbirliği içinde
çalışıyorlardı. Uzun uğraşlar, olağanüstü deneyler sonucunda, doygu bitkisinin yaygın olarak yetişebileceği
koşullar saptandı. Genç bilginler kuruluyla yaşlı bilginler kurulu, hemen toplanarak, buluşun değerlendirmesini
yaptılar. Bu toplantılar, günlerce süren tartışmalar içinde geçti. Sonuca varıldığında, genel kurula, ülke başkanı
da davet edildi. Genç bilginler kurulundan, üç yüz bir numaralı bitki bilgini sonucu şöyle açıkladı:
- Sayın başkan, değerli bilim kurulu üyeleri! Doygu bitkisinin yeryüzünde yetişmesi şimdilik olanaksızdır.
Yoğun çalışmalarla elde ettiğimiz veriler, doygu bitkisinin, güneş ışınlarını, gövde ve yapraklarıyla değil de
kökleriyle emerek geliştiğini gösteriyor. Bu tür bir üretimin, yerçekimi nedeniyle yeryüzünde yapılamayacağı
ortaya çıkmıştır. Bu durumda, uzayda bir «tarım küresi» kurulması gerekmektedir. Bu tarım küresinin
özelliklerini, kimya bilginlerinden iki yüz otuz numara açıklayacaktır.
İki yüz otuz numara, kürsüye geldi. Tarım küresinin bileşimini anlatmaya başladı.
- Uzayda kurmayı planladığımız tarım küresi, iki ana bölümden oluşacaktır. Merkezde bir çekirdek bulunacak,
onu, celikleşmiş plastik görünümünde, yarı saydam bir kabuk saracaktır. Bu yapay kürenin, dünyamızın onda bir
boyutunda olması düşünülmektedir. Küre kabuğunu oluşturacak olan, plastik görünümlü bileşim, ülkemizdeki
bazı madenlerden sağlanacaktır. Kürenin merkezindeki çekirdeği, fizik bilginlerinden üç yüz elli numara
tanıtacaktır.
Üç yüz elli numaralı fizik bilgini hemen söze girdi.
- Söz konusu çekirdek, tarım küresinin onda biri boyutunda ve küre şeklinde olacaktır. Tam orta yerinde,
güneşin ve öteki gezegenlerin, çekim gücüne karşı duracak nitelikte bir öz bulunacaktır. Çekirdeğin üzerine,
konutlarla eğlence, dinlenme ve spor birimleri, laboratuarlar, çeşitli bilgisayar üsleri ve deney alanları
yerleştirilecektir.
Tarım küresinde yaşayacak olan görevlilere ve doygu tarlalarına havayı, ısıyı, ışığı, nemi ve basıncı,
çekirdekteki aygıtlar sağlayacaktır. Şimdi tarım bilgini arkadaşım, elli üç numara, sizlere doygu tarlalarının
temeli olan dış kabuktan söz edecektir.
Elli üç numaralı tarım bilgini söze girdi.
- Dış kabuk için gerekli bileşim, geçici olarak çekirdeği saracak olan küre biçiminde bir aygıtta oluşturulacaktır.
Kızgın lav görünümündeki bu bileşim, her yandan eşit bir güçle ve basınçla uzay boşluğuna püskürtülecektir. Bu
lavların kısa sürede donmasıyla çekirdeğin çevresinde, küre şeklinde, yarı saydam bir dış kabuk oluşacaktır. Bu
işlem sona erince, kızgın bileşim püskürten aygıt, toplanarak çekirdekteki yerine yerleştirilecek. Bu aygıt dış
kabuğun delinmesi durumunda, onarımı da sağlayacaktır. Tarım küresinin dünya ile bağıntısı, dış kabuğun
güney kutbundaki kapı ile sağlanacaktır. Şimdi, dokuz yüz elli üç numaralı tarım bilgini size doygu tarlalarının
oluşumunu anlatacaktır.
Dokuz yüz elli üç numara, doygu tarlalarının oluşumunu anlatmaya başladı.
- Doygu tarlaları, dış kabuğun iç yüzünde oluşturulacak. Çekirdekten, yapay iplikçiler püskürtülecek. Bu yolla
kabuğun iç yüzü, seyrek dokunmuş keten görünümünde kalın bir yaygıyla kaplanacak. Daha sonra bu yaygı,
gübre niteliğinde, besleyici bir bileşimle yoğunlaştırılacak. Böylece yapay tarlalar, ekime hazır duruma
getirilecek. Laboratuarlarda elde edilen doygu tohumları, işte bu tarlalara ekilecek. Tohum ekme, ürün kaldırma
gibi tarım işlerini ise işçi robotlar görecekler.
Çekirdekte yaşayan görevliler, «uzay topacı» adını vereceğimiz, özel araçlarla çekirdekten çıkarak, sık sık
tarlaları gözleyip denetleyecekler. Güneş ışınları, dış kürenin yarı saydam kabuğundan süzülerek, önce, doygu
bitkisinin köklerine ulaşacak. Sonra, gövde ve yapraklardan geçip tarım küresinin içine dolacak.
Doygu bitkisi, yeşil değil de beyaz bir bitki olarak gelişecek. Kökü, gövdesi, yaprakları, ürünü süt beyaz olacak.
Elimizdeki verilere göre, bitkinin boyu, bir metreyi bulacak. Başakları, yirmişer santim, taneler ise badem
büyüklüğüne ulaşacak. Tarlalardan, üçer aylık süreçlerle yılda dört kez, doygu ürünü alınabileceğini umuyoruz.
Tohumlar, yılda bir, laboratuarlarda yeniden aşılanıp güçlendirilecek. Yaptığımız hesaplarda herhangi bir terslik
çıkmazsa, beş adet doygu, yetişkin bir insanı, üç gün besleyip tok tutabilecek. Şimdi seksen numaralı
arkadaşımız sizlere doygu bitkisinin elde edilmesinden sonra yapılacak işleri anlatacak.
Sözü hemen seksen numara aldı.
- Doygunun ilk ürünlerini, çekirdeğin deney birimlerinde beslenecek olan, deney maymunları yiyecekler. Bu
besinin, canlılar üzerinde bedensel, ruhsal, zihinsel yönden, hiçbir olumsuz etki yapmayacağına inanıyoruz.
Ama, yine de bu deneyleri yapmak zorundayız. Her şey yolunda giderse, bir yıl sonunda, depolarda
biriktirdiğimiz ürünleri, dünyaya gönderebiliriz. Doygunun, dünyaya nasıl ulaştırılacağını, sizlere yetmiş üç
numara anlatacak.
Yetmiş üç hemen söze başladı.
- «Nuhun gemisi» adını vereceğimiz bir uzay gemisi planladık. Tarım küresinden, dünyaya ürün taşıma işini,
bu gemi yapacak. Ürün depoları, kürenin güney kutbundaki kapının çevresinde olacak. Dünyadan fırlatılan
Nuhun gemisi, bu kapıya kenetlenecek. Doygu ambarındaki ürünler, geminin gövdesine otomatik düzeneklerle
boşaltılacak. Nuhun gemisi, yılda bir kez, tarım küresine gelerek, binlerce tonluk doygu ürünüyle dünyaya
dönecek.
Tarım küresindeki tüm aygıtlarla Nuhun gemisi, nükleer enerjiyle çalışacak. Bu nedenle, tarım küresi planını
uygulamaya geçmeden önce, yeterince nükleer enerji depolamak zorundayız. Şimdi dört yüz on numaralı
gökbilgini sizlere, tarım küresinin uzaydaki konumunu anlatacak.
Dört yüz on numara sözü aldı.
- Uzayda, tarım küresini yerleştirebileceğimiz, uygun bir alan saptamak çok zor oldu. Gökbilimci arkadaşlarla
uzun süre çalıştık. Sonunda dünya ile mars gezegeni arasında, tarım gezegeni için elverişli bir kanal bulduk.
Güneş çevresindeki, bilinen dokuz gezegene, tarım küresi, onuncu gezegen olarak katılacak. Güneşin çekim
gücüyle öteki gezegenlerin, olumsuz etkilerini, iyice hesapladıktan sonra, tarım gezegeninin konumunu ve
yörüngesini saptadık. Çekirdeğin «öz», bölümüne yerleştireceğimiz, güçlü aygıtlarla tarım küresi, dünya gibi,
hem kendi ekseni çevresinde, hem de güneşin çevresinde dolaşacak. Tarım küresinin içinde, yer çekimi
olmayacak. Doygu bitkileri, kürenin dönüş hızından kaynaklanan, «merkezkaç» gücüyle, dış kabuğun iç yüzeyine
sımsıkı tutunacaklar. Tarım gezegeninin doğal gezegenler gibi, uzayda sonsuza dek varlığını sürdüreceğine
inanıyoruz. Şimdi üç yüz on numara, tarım küresinde görev alacak insanlarla ilgili bilgi verecek.

Büyük başkanlardan biri ötekine, «Can alıcı füzelerini önce sen geri çek» diye gürlüyordu. Ötekiyse, «Olmaz!»
diye kükrüyordu. «Ülkeme yönelttiğim ölüm aygıtları, yerlerinde dururken, bizim füzeleri ne demeye geri
çekecekmişim? Önce sen çek de adamlık sende kalsın» Ve silahsızlanma toplantıları. «Sen çek» «Hayır olmaz,
önce sen çek» kavgalarıyla son buluyordu. Büyükler bu öfkeyle yeniden ve daha hızla silah yarışına
girişiyorlardı...
Büyüklerin bu tutumlarını beğenmeyen sağ duyulu insanlar, birbirlerine sık sık şu öyküyü anlatıyorlardı.
«Keçiler nice inatçı yaratıklardır bilirsiniz. Bir gün iki keçi, karşılıklı olarak, coşkun bir ırmağın iki kıyısını
birleştiren pek dar bir köprüden geçiyormuş. Tam orta yerde, kafa kafaya gelmişler. Keçilerden biri:
- Yol benim, geri git de karşıya ulaşayım, demiş. Öteki keçi diklenmiş.
- Neden ben geri gidecek misim? Daracık tahta üzerinde binbir zorlukla yürüyerek, buraya ulaştım. Yol benim
hakkım. Sen geri git de ben karşıya geçeyim.
Bunun üzerine zıtlaşma başlamış.
- Sen geri git!
- Hayır sen git!
- Olmaz ben gitmem, sen geri dön!
- Sen!
- Hayır sen!
- Olmaz, sen!........
Derken, iki keçinin inat damarları öyle bir şahlanmış ki, dünyayı görmez olmuşlar. Gerilip gerilip de
birbirleriyle öyle bir toslaşrnışlar ki!.. Kafataslarının çatırtısı, göğü sarmış, iki keçi de o anda köprüden
düşmüşler, coşkun çağıltılarla akıp giden nehirde yok olmuşlar...
Öykü örneği insanlar, büyük başkanlar arasındaki zıtlaşmanın, doğuracağı sonuçtan, iyiden iyiye
korkuyorlardı. Fakat, halkları dinleyen yoktu. Büyük başkanlar, sürekli olarak, hırçın çocuklar gibi birbirleriyle
atışıp duruyorlardı. Meydan okuma niteliğindeki bu atışmaları, radyo, televizyon ve basın yoluyla izleyen,
barışsever insanların, «Savaş ha çıktı! Ha çıkacak!» kaygısıyla yürekleri ağızlarına geliyordu.
Büyük başkanlar, giderek savaşa «kaçınılmaz» gözüyle bakmaya başladılar. Birbirleriyle didişe didişe, tepeden
tırnağa savaş görüşüyle koşullanıyorlardı. Bu nedenle aralarındaki sorunları, savaştan başka yollarla çözmeyi
düşünmüyorlardı. Karşılıklı olarak, dağlarını, denizlerini, kıyılarını, sınırlarını, nükleer silahlarla donatıyorlardı.
Ülkeler, patlamaya hazır barut fıçılarına dönüşmüştü.
Bir gün, büyük başkanların, inatçı keçiler gibi öfkeleri öyle bir kabardı ki!.. Olanca güçleriyle birbirlerine
saldırdılar, işte o anda, dünyada kıyamet koptu. Başkanlar, savaşı gizlendikleri yerlerden, güvence içinde
izliyorlardı. Bu sırada her biri savaş sonunda, dünyanın tek buyrukçusu olacağını düşünerek, doyumsuz düşlere
dalıyordu.
Nükleer silahların oluşturduğu yakıcı, boğucu, öldürücü, bulutları, tüm dünyayı sarmıştı, insanların bir
bölümü, sığınaklara saklanma olanağı bulabilmiş, ama, çoğunluk bu olanaktan yoksun kalmıştı.
Savaş kısa sürdü, silahların kustuğu cehennem yalazı, bir solukluk süre içinde dünyayı dağladı, geçti. Birbirine
karışan insan çığlıklarıyla hayvan böğürtüleri kesilince, yeryüzünü, ağır bir ölüm sessizliği sardı.
Büyük başkanlarla yardımcıları, büyük bir merak içinde, sığınaklardan dışarıya fırladılar. Yenik düşen tarafın
varlıklarına el koymak için sabırsızlanıyorlardı. Fakat, insanoğlu bu kez, korkunç bir oldu bittiyle karşı karşıyaydı.
Bu savaştan şu ya da bu ülke değil, «insanlık» yenik çıkmıştı.
Ülkelerin, karşılıklı olarak, acımasızca kullandıkları nükleer silahlar, milyonlarca suçsuz ve savunmasız insanı
öldürmüştü. Geriye kalanlar ise, yaşadıklarına sevinemiyorlardı. Yeryüzü yaşanmaz duruma gelmişti. Toprak
kavrulup küle dönmüştü. Ormanlar, korular, kırlar, çayırlar, bahçeler, bağlar... kara kömür olmuştu. Yer altındaki
solucandan, sarp kayalarda yaşayan kartallara değin, hayvanlar da yok olup gitmişlerdi. Rüzgâr estiğinde,
külleşen topraklar, göğe savruluyordu. Kısa sürede bu kül bulutları, denizleri, akarsuları, gölleri, batağa çevirdi.
Oralarda yaşayan canlılar da bu nedenle yok olup gittiler. Sokaklarda hava süzgeçli başlıklar takmadan dolaşmak
olanaksızdı.
Savaş artığı insanlar, yine de dünyaya dört elle sarıldılar. Tüm bu olumsuz koşullarla boğuşarak, yaşamlarını
sürdürmeye giriştiler.
Her iki tarafın büyük başkanları, yenişememenin verdiği öfkeyle yine birbirlerine diş biliyorlardı. Kısa sürede,
yandaşlarını çevrelerine toplayıp eskisine benzer bir düzen kurdular. Ne var ki, her iki yan da kolay kolay
birbirlerini saldıramayacaklarının bilincindeydi. Çünkü, insanları savaşa sürmek için öncelikle karınlarını
doyurmaları gerekiyordu. Oysa dünya kıtlığın ve açlığın pençesine düşmüştü.
Başkanlar, önceleri halkı, ulusal depolardaki besinlerle doyurdular. Savaş nedeniyle ulusların nüfusları
azaldığından, bu besinler uzunca bir süre dayandı. Ama, hazıra dağ olsa dayanmaz. Giderek depoların dibine
ulaşıldı. Hiçbir ülkenin durumu, ötekinden iyi değildi. Yoksul ülkelerde, daha ilk günlerde aç mezarlarından
geçilmez olmuştu. Öteki ülkelerse, hızla ölümün kucağına koşuyorlardı.
Savaş öncesinde, tarım gezegenindeki beş yüz bilgin, sürekli olarak ileri Görüşlüler Ülkesi'yle bağlantıdaydılar.
Doygu bakisine değgin gelişmeleri ve tarım küresinde sürdürdükleri ilginç yaşamı, ayrıntılarıyla bildiriyorlardı.
Bu arada, yeryüzündeki bilimsel gelişmelerle ilgili bilgiler de alıyorlardı. Gerektikçe, birbirlerine bilgi aktarması
yaparak, yeni buluşlara destek oluyorlardı. Arada bir ileri görüşlü başkan da haberleşme aygıtının başına geçip
tarım küresindeki bilginlerle söyleşiyordu.
Bir sabah, birdenbire, tarım küresiyle dünya arasındaki haberleşme bağlantısı kesildi. Bilginler, şaşkınlık içinde
durumun nedenini bulmaya çalıştılar. Ortaya, çeşitli varsayımlar atıld£ Değişik yöntemlerle değişik güçte ses
dalgaları yayarak, bağlantıyı yeniden kurmayı denediler. Başaramadılar. Sonunda, yeryüzündeki aygıtlarda
önemli bir bozukluk olduğunu düşünerek, beklemeye başladılar.
Bu bekleyiş, bir ay sürdü. Bu süre içinde tarım küresinde yaşayan tüm bilginler, işleri aksatmadan yürüttüler.
Ama tümü de yerdekileri merak etmekten kendilerini alamıyorlardı. Tarım gezegenindeki araçlarla yere ulaşmak
olanaksızdı. Tarım küresiyle bağlantıyı sağlayan tek taşıt aracı, doygu ürününü yeryüzü%taşıyacak olan, «Nuhun
gemisi»ydi. O da ancak, yerden fırlatılarak kendilerine ulaşabiliyordu. Genç dâhiler, arada bir dünyadan umudu
kesiyorlardı. Ama bu karamsarlık uzun sürmüyordu. Yerdeki arkadaşlarının ne yapıp ederek, kendileriyle
bağlantıyı sağlayacaklarına inanıyorlardı.
Bir gün, haberleşme aygıtı, yeniden işaretler vermeye başladı. Bilginler sevinçle aygıtın çevresine doluştular.
Binbir zorlukla bağlantı kuruldu, ileri görüşlü başkan konuşmaya başladı.
- Sevgili genç dahiler! Hepinize selam.
- Selam! dedi, genç bilginler. Bizden de sizlere selam! Başkan hemen durumu açıklamaya girişti.
- Arkadaşlar, bir aydan beri, tarım küresiyle bağlantı kuramadık. Sizleri çok merak ettik. Umarım siz de bizleri
merak etmişsinizdir. Yeryüzünde savaş çıktı. Nükleer silahlar, göz açıp kapayıncaya dek geçen süre içinde ölüm
kustular. Milyonlarca insanla evcil, yabani tüm hayvanlar, yok oldular. Yeryüzünü saran topraksa, küle döndü...
Dünyamız artık, kara ve korkunç kayalıklarla kaplı, kıraç bir gezegen. Denizlerle akarsu ve göllerin görünümleri
de korkunçlaştı. Oralarda da canlı yaşamıyor. Biz, bu günlerin geleceğini biliyorduk. Ülkemizde «Müze çiftlikler»
kurmuştuk. Yeryüzündeki hayvan türlerinden birer çift elde etmiş, bu çiftliklerde beslemekteydik. Bu müze
çiftliklerin bir bölümünde de bitki türlerinden örnekler yetiştirilmekteydi. Müze çiftlikler, nükleer savaş
koşullarına göre yapıldığından, fazla zarar görmediler. Başka ülkelerin de bu tür önlemler alıp almadıklarını
bilemiyoruz. Ama, bilginlerimizin ileri görüşlülüğüyle öğünmekten, kendimi alamıyorum, iyi ki bu müze çiftlikleri
oluşturmuşuz. Yoksa, dünyada yaşayan hayvan ve bitkilerin soyları, sona ermiş olacaktı.
Toprak tabakası yok olduğu için, müze çiftliklerde yaşatılan bitki ve hayvanları çoğaltmak şimdilik olanaksız.
Kayalarda diken bile yetişmez. Sanırım, toprak tabakasının yeniden oluşması için yüzlerce yıl gerek. Bu durumda
savaş canavarının pençesinden kurtulabilen insanlar, açlık ejderinin dişleri arasında can vermek zorunda
kalacaklar.
Şimdilik her ülke, halkını ulusal depolarındaki besinlerle kıtı kıtına, doyurmaya çabalıyor. Ama, hazıra dağ
dayanmaz. Eninde sonunda, insanoğlu açlığın tutsağı olacak. Bu yüzden, dünyadan insanın soyu silinip gidecek.
Korkarım ki, bu arada, insanların birbirlerini yediklerine de tanık olacağız.
Sevgili genç dâhiler! Bu durumda insanlığın tek umudu sizsiniz. Tarım küresinde, doygu bitkisini umduğumuz
gibi bol bol üretebilirseniz, sadece ülkemizi değil, insanlığı açlıktan ve yok olmaktan kurtaracaksınız.
Başkan bir süre durup soluklandı. Sonra sesi titreyerek şu soruyu sordu.
- Sevgili dâhiler, bize doygu gönderebilecek misiniz? Tarım küresindeki bilginlerin sözcüsü, şu açıklamayı
yaptı.
- Sayın başkan, hepinize geçmiş olsun. Savaşın kötü olduğunu biliyorduk. Doğuracağı sonuçların da
bilincindeydik. Keşke hiç olmasaydı. Bizler, canımızı dişimize takarak, çalışıp doygu üreteceğiz. Savaş acısı
çekmiş insanları, açlığın pençesinden kurtaracağız. Tarım küresinin depoları doyguyla dolu. Ama, halen doyguyla
beslediğimiz maymunlar üzerinde yapılan deneyler sona ermedi. Doygunun, insanlara zarar vermeyeceğini
kesinlikle saptamadan, yeryüzüne ürün gönderemeyiz. Savaş şamarı yemiş olan zavallı insanlara bir de biz
kötülük etmek istemeyiz. Bugüne dek, maymunlar üzerinde yaptığımız deneyler hep olumlu sonuç verdi. Birkaç
deney daha kaldı. Onların sonucu da olumluysa, depolardaki doygu tanelerini hemen dünyaya göndereceğiz.
Başkan bu habere pek sevindi. Hemen yardımcılarını çevresine toplayarak, doyguyu dünyaya dağıtma planları
yapmaya girişti. Doygu yoluyla elde edeceği gücün, tüm dünyayı dize getirmeye yetip de artacağına inanıyordu.
Bu inançla dünyanın tek başkanı olma, düşleri kurmaya başlamıştı bile...
Gerçekten, tarım küresinde her iş, planlanan doğrultuda yürüyordu. Tarlalardaki tarım işlerini, işçi robotlar
yapıyordu. İnsan görünümündeki dev robotlar, hortuma benzeyen ağızlarıyla, karınlarına doldurdukları doygu
tohumlarını, tarlalara püskürtüyorlardı. Bu yöntemle ekim işi kısa sürede tamamlanıyordu. Doygu bitkileri
olgunlaşınca, işçi robotlar bu kez, başaklardaki tohumları hortumlarıyla emerek karınlarına dolduruyorlardı.
Gövdesi taneyle dolan robotlar, doğruca tarım küresinin güney kutbundaki kapıya yollanıyorlardı. Kapının
çevresinde, yıldız şeklinde depolar sıralanmıştı. Robotlar, hortumlarını depoların ağızlarına kenetleyerek,
karınlarındaki taneleri içeriye püskürtüyorlardı.
Ürün toplama işi sona erince, tarım bilginleri, işçi robotları, tarlaları temizlemeye salıyorlardı. Bitkiler kökten
sökülerek, özel aygıtlara dolduruluyordu. Buralarda eritilen doygu sapları, gübre olarak yeniden tarlalara
püskürtülüyordu. Yapay tarlalar, bu yöntemle giderek daha da güçlenmekteydi.
Tarlalar hazır olunca, işçi robotlar, tohum silolarından emdikleri doygu tanelerini yeniden tarlalara ekiyorlardı.
Tarım küresini dolduran kirli hava, sık sık değiştiriliyordu. Kirlenen hava, özel düzeneklerle uzaya salınıyordu.
Yerine, çekirdekten, temiz hava veriliyordu. Bitkiler için gereken nem ve ısı sağlandıktan sonra, bekleme
süresine giriliyordu. Yapay tarlalardan, yılda dört kez, ürün alınıyordu.
Tarım küresinde işler yolunda gidip dururken, birden, bilginlerde garip değişiklikler görülmeye başladı. Önce,
saçları, sakalları, bedenlerini kaplayan tüyler ağardı. Ardından, derileri süt beyaz renge dönüştü. Bu durum,
maymunlarda da başgösterdi. Kısa sürede onlar da tepeden tırnağa beyazlaştılar.
Genç dâhiler, henüz doygu bitkisiyle beslenmeye başlamamışlardı. Dünyadan getirdikleri yoğunlaştırılmış
besin tabletleriyle doyunuyorlardı. İpek böceği kurtçukları gibi tepeden tırnağa süt beyaz kesilmelerinin nedeni,
doygu bitkisi olamazdı. Olayın nedenini araştırmak üzere laboratuvarlara kapandılar.
Dış görünümlerindeki değişiklik, onları iyiden iyiye tedirgin ediyordu. Hiçbiri böyle bir sonuca hazır değildi.
Ağarmış saçlarına, sakallarına, süt beyaz derilerine bir türlü alışamıyorlardı. Bu tedirginlik giderek, tinsel
yapılarını da etkilemekteydi.
İncelemeler oldukça uzun sürdü. Tümü de şu sonuçta birleşti: «Tüylerini ve derilerini, tarım küresinin yarı
saydam kabuğundan ve yapay tarlalardan süzülerek, çekirdeğe dolan güneş ışınları ağartıyordu.» Tarım küresi
planlanırken, böyle bir olasılık hiç akıllarına gelmemişti. Ve bu nedenle sonuca katlanmaktan başka seçenekleri
yoktu. Duruma uyum göstermeye karar vererek, konuyu gündemden kaldırdılar.
O günlerde, tarım küresindeki yaşamlarının, birinci yılı dolmak üzereydi. Çalışmalara ara verip bu olayı kutlama
hazırlıklarına başladılar. Görünüşlerindeki değişiklikten kaynaklanan, tinsel çöküntüyü de bu yolla
yenebileceklerini sanıyorlardı. Bu önemli günü, spor ve müzik gösterileriyle uzay gezileri yaparak
kutlayacaklardı. Bilginlerden kimi piyano, gitar, keman, flüt... çalacaktı. Kimi şarkı söyleyecek, kimileri de yüzme,
koşu yarışları yapacaktı. Futbol ve tenis karşılaşmaları yanında, isteyen bilginler, tarım küresinin çevresinde uzay
gezisine çıkacaktı.
Geziler iki kişilik özel uzay araçlarıyla yapılıyordu. Bu araçlar, tarım küresinden belli bir uzaklığa dek açıldıktan
sonra, küreye geri dönecek biçimde güdümlenmişti. Genç bilginler, çekirdekte yorulup sıkıldıkça, bu araçlarla
uzayda gezintiye çıkıyorlardı. Çevrelerini saran sonsuz boşluk ve ötelerde kendilerine göz kırpıp duran yıldızlar,
arada bir araçlarını sıyırıp geçen göktaşları, hoşlarına gidiyordu.
Kutlama gününe bir gün kala, birden, uzayın derinliklerinde, korkunç bir gümbürtü belirdi. Daha sonra, güçlü
ses dalgaları gelip tarım küresine çarptı. Küre, dalgalı denizde yüzen ceviz kabuğu gibi sarsılmaya başladı.
Bilginler, yerlere yuvarlandılar. Bazı araçlar bozuldu. Bazıları kırıldı. Çekirdeğin ana bilgisayarı, tehlike alarmına
geçti... Fakat bu ürkünç durum, pek kısa sürdü, tarım küresi eski dinginliğine kavuştu.
Gök bilginleri, bu korkunç sarsıntının kaynağını ve nedenini araştırmaya giriştiler. Yoğun çalışmalar sonunda,
uzayın derinliklerinde, adı sanı bilinmeyen, uzay haritalarında görülmeyen, bir yıldızın, patlayarak parçalandığını
saptadılar. Bilginler, kutlama şenliklerinden vazgeçtiler. Sarsıntıdan bozulan aygıtların onarımıyla kırılanların
yeniden yapımına giriştiler. Bu çaba, haftalarca sürdü.
Genç dâhiler, tepeden tırnağa bembeyaz kesilmelerinden kaynaklanan tedirginliği, üzerlerinden
atamamışlardı. Bir de bu «uzay depremi» adını verdikleri olay başgösterince, sinirleri ölçüsüz biçimde
gerginleşti. Tarım küresinde artık eski uyumlu yaşamdan eser kalmadı. Kimse kimseyi hoş görmüyordu. Eskisi
gibi birbirlerinin yardımına canla başla koşmuyorlardı. Bir süre birlikte olsalar, hemen aralarında tatsız
tartışmalar çıkıyordu. Bazen bu tartışmalar, kavgaya bile dönüşüyordu. Bu yüzden zorunlu olmadıkça toplantı
yapmaz oldular.
İşin ilginç yanı, maymunlar da, tinsel yönden, bilginlerin durumundaydılar, ikide bir birbirleriyle dalaşıyor,
bazen de boğuşmaya girişiyorlardı.
Genç bilginler, tüm bu olumsuz koşullara karşın, kendi dallarında üstlendikleri görevleri eksiksiz
yürütüyorlardı. Bazıları, ek araştırmalar da yapıyordu. İşte o günlerde, maymunlar üzerinde yapılan araştırmalar
sona erdi, doygu bitkisinin maymunlara hiçbir zararlı etki yapmadığı kesinlikle saptandı. Doyguyla beslenen
maymunlar, sağlıklı ve semiz bir görünümdeydiler. Üstelik, kendileri gibi sağlıklı yavrular da doğurmuşlardı.
Sonuç, dünyaya müjdelendi. Artık Nuhun gemisi tarım küresine doygu almaya gelebilirdi...
Tüm ülkelerin besin depoları boşalmıştı, insanlar, açlığın pençesinde kıvranmaya başlamıştı. Çeşitli dillerde,
yeryüzünden yükselen «açım» «açsın» «aç» «açız» «açsınız» «açlar!..» sözcükleri bulutlarda katmerleşerek,
insanlığın üstüne, azrailin kanatları gibi geriliyordu.
Bu arada doğan bebekler, birkaç gün yaşadıktan sonra ölüp gidiyordu. Nükleer silahlardan çıkan öldürücü,
yakıcı, boğucu gazlar, doğaya sinmişti. Savaş sonrasında bile insanlara zarar vermeyi sürdürüyordu. Kadınların
süt damarları bu yüzden kurumuştu. Artık hiçbir ananın göğsünden bir damla bile süt gelmiyordu. Din adamları
«insanoğlu Tanrının lanetine uğradı. Güzelim dünyanın ve doyumsuz tanrı nimetlerinin değerini bilmediler. Göz
göre göre, bindikleri dalı kestiler. Çılgınca savaş tutkularına kapılarak, yaşam kaynakları olan dünyayı, yakıp
yıktılar. Kavurup kül ettiler. Artık insanoğluna dünya haram. Açlıktan birbirimizi yemeğe kalkışmadan, onurla
ölebilirsek ne mutlu bize!..» diyorlardı.
Bazı insanlar ise onlar kadar karamsar değildi. Açlığın pençesinde mum gibi eriyen insanları, şöyle
yüreklendiriyorlardı.
«Açlığa yenilerek, kendinizi koyvermeyin. insanoğlu tanrının en değerli yaratığıdır. Akıl, düşünce, zekâ gibi
yetileri, onca yaratık içinde yalnız insanoğluna vermiştir, insanoğlu iki ayağı üzerinde yürüyebilen dünyanın
güzelliklerini duyu organlarıyla algılayabilen ve duyduklarını, düşündüklerini, gördüklerini, sezdiklerini, yazarak,
çizerek ya da elleriyle biçimlendirerek, başkalarına yansıtabilen, olağanüstü bir varlıktır. Tanrı insanı özenerek
yaratmıştır. Bu nedenle bizlere nice öfkelense, yine de bir kurtuluş yolu gösterecektir.»
Bu iyimser kişiler, açlığa ve acılara yenilerek, yaşamaktan umudu kesmek üzere olan güçsüz insanları, zaman
zaman çevrelerine toplayarak, Nuh Peygamberin serüvenini anlatıyorlardı.
«Nuh Peygamber, insanların henüz tek Tanrı'ya inanmayı bilmedikleri bir zamanda yaşamıştı. Kavimler, ağaç,
su, taş, dağ, ateş ya da çeşitli hayvanları, Tanrı edinip onlara tapıyorlardı. Elbette bu Tanrıların insanlara iyi,
güzel ve doğru yolu gösterebilme olanakları yoktu. Bu nedenle toplumlar içinde her türlü kötülük, erdemsizlik
almış yürümüştü.
Nuh Peygamber, bu insanların gemi azıya aldıkları bir sırada ortaya çıktı, insanları, doğruluğa, erdemliliğe
çağırdı. Tuttukları yolun iyi olmadığını açıkladı. Doğru yolu gösterdi, insanların pek çoğu ona inanmadılar.
Üstelik kendisiyle alay ettiler. Nuh peygamber yılmadı. Kendisine inanan bir avuç insanla iyi bildiği kurallara
uyarak, yaşamaya girişti.
Bir süre sonra, inançsız insanlar, kötülüklerini daha da arttırdılar. Öğüt, kural dinlemez, hatır gönül, günah
sevap tanımaz oldular. Nuh Peygamber, onlara son bir çağrıda bulundu. «Ey insanlar! Sizler yakın bir gelecekte,
Tanrı'nın lanetine uğrayacaksınız. Bir gün, büyük bir fırtına kopacak, görülmemiş yağmurlarla yeryüzü sular
altında kalacak. Bu sular, sizleri de yutacak. Gelin, çevremde toplanın. Sizleri bu tufandan kurtarabilirim» dedi.
Ama, kendisine yine aldıran olmadı.
Nuh Peygamber, çevresindeki inanmış insanları alarak, büyük ormana gitti. Orada, o ünlü gemisini yapmaya
girişti. Onlar, gecelerini gündüzlerine katarak, gemiyi oluşturmaya çabalarken, inançsızlar, kendileriyle alay
etmeyi sürdürdüler. Sonunda gemi tamamlandı.
Nuh Peygamber, her türlü hayvandan, erkek ve dişi olmak üzere birer çift ayırıp, gemiye yerleştirdi. Bir çift
aslan, bir çift geyik, bir çift tavşan, bir çift kartal, bir çift kirpi, bir çift gergedan, kurbağa, at, kaplan, tavuk,
horoz, koyun, keçi, köpek, kedi, yılan, güvercin... Ambarları her tür hayvana yarayacak besinlerle doldurdu.
Kendine inanan insanları da alarak, gemiye yerleşti.
Kısa bir süre sonra, gün ortasında göğü kara bulutlar sardı. Bu bulutlar, korkunç gümbürtüler arasında, sel
olup yere boşandı. Göz açıp kapayıncaya dek geçen süre içinde, dağ, taş, sular altında kaldı. Can derdine düşen
inançsız insanlar, çığlık çığlığa bağrışarak, Nuh Peygamberin gemisine doğru koşuştular. Ama, artık iş işten
geçmişti. Gemi, suların üstünde yükselerek, akıntılar doğrultusunda uzaklaşıp gitti. İnançsız insanlar, boğularak
tümden yok oldular. Üstelik insanlıktan çıkmış olan bu kötü kişilerle birlikte, tüm hayvanlar da sular altında
kaldı.
Günlerce süren tufan, bir süre sonra geçti, yağmurlar dindi, güneş açtı. Dünya sanki, sudan bir kabukla
kaplanmıştı. Görünürde tek bir kara parçası yoktu. Nuh'un gemisi, işte bu sudan kabuk üzerinde rüzgârın ve
akıntıların etkisiyle yol alıyordu. Nuh Peygamber, geminin depolarındaki yiyeceklerin tükenmeye yüz tuttuğunu
görünce, üzüntüye kapılıyordu. Geminin burun tarafına gidiyor, gözlerini ufka dikerek, saatlerce, Tanrı'ya
yalvarıyordu. Tek umudu, bir kara parçasına rastlamaktı. Karaya ayak basınca canlılar nasıl olsa, topraktan
besinlerini sağlarlardı. Ama, her yer hâlâ göz alabildiğince suydu...
Bir gün yine gözlerini ufka dikmiş, kara kara düşünürken, güvercinlerin kanat sesleriyle irkildi. iki güvercin,
omuz başından süzülüp ötelere doğru uçtular. Nuh Peygamber, onları, gözden yitinceye dek izledi. Sonra
merakla yollarını beklemeye başladı. Güvercinlerin gemiden ayrılmasını, yakınlarda bir kara bulunmasına
bağlıyordu.

O günlerde çekirdeğin bir başka bölümünde, bir bölük bilgin de geceyi gündüze katarak çalışmaktaydı. Onlar
da aylardır, çok önemli bir buluş peşindeydiler. Doyguya, bebek yapısına uygun bir mama özelliği vermeye
çabalıyorlardı. Yeryüzünde insan soyunun sürmesi onların bu çalışmalarına bağlıydı. Pişirme olayı, doygunun
besleyici özelliklerini bozuyordu. Ezerek toz durumuna getirme, bu tozu da sulandırıp mama koyuluğuna
dönüştürme işlemleri de bileşimini soysuzlaştırıyordu. Bu olumsuz özellikler saptandıktan sonra, bilginler,
doyguyu bebeklerin emme işgüdüsü doğrultusunda, yararlı bir mama durumuna getirmeyi erek edinmişlerdi.
Bilgisayar beklenmedik bir alarmla tarım küresinin tehlikede olduğunu belirtince, bu çalışmalara ara verilmişti.
Uzaydan gelen, ateş toplarının saldırısı sona erer ermez, yeniden «doygu mama» çalışmalarına başlamışlardı.
Bu yoğun çalışmalar sonunda, tükürük salgıları niteliğinde bir sıvı oluşturdular. Doyguyu bu salgı içinde ezip,
eriterek, ana sütü gibi tam besin özelliğinde bir mama elde ettiler. Mamanın, önce yeni doğacak maymunlarda
denenmesine karar verildi.
Dişi maymunların bazılarının doğurganlığı yok edilmişti. Ama, bazıları, damızlık olarak bırakılmıştı. Onlar,
sürekli olarak üremekteydiler. Doygu mamanın deney sonuçlarını, yeryüzündeki insanlar, olağanüstü bir merak
ve sabırsızlıkla bekliyorlardı. Çünkü yeni doğan bebeklerin açlıktan ölmesi sürüyordu. Analar, süt damarlarını
kurutan, nükleer silahları bulanlara, savaş buyruğu verenlere, silahları kullananlara, yürek dolusu ilenç
yağdırıyorlardı.
Doğan bebeklerin açlıktan ölmesi, başkanları da tedirgin ediyordu. Ülke nüfusları giderek azalmaktaydı,
insanların karınları doyuyordu. Ama tümü de tedirgin ve mutsuzdu. Çünkü, insanoğlunun temel içgüdülerinden
biri olan, üreme ve soy sürdürme isteği, hep boşa gitmekteydi. Bu yüzden halklar, yaşamdan tad alamaz
olmuştu. Başkanlar bu durumda yurttaşlarını hoşnut kılmanın, ne denli zor olduğunun bilincindeydiler. Bu
nedenle doygu mamanın, bir an önce insanlara ulaşmasını diliyorlardı. İleri görüşlü başkanın, doygu mama
karşılığında isteyeceği her şeyi vermeye gönüllüydüler.
Sadece, yeryüzündeki insanla değil, tarım küresindeki bilginler de alabildiğine tedirgin, hatta mutsuzdular.
Uzaydan gelen ateş parçalarının yarattığı tehlike, gerginlik ve korkular, bilginlerin bir bölüğünü, sinirsel
çöküntüye uğratmıştı.
Doktorlar, tüm güçleriyle arkadaşlarını iyileştirmeye çabalıyorlardı. Çoğu iyiliğe doğru gitmekteydi. Ama,
içlerinden beş bilginin durumu umut kırıcıydı. Tam iyileşmiş gibi görünürken, birden sapıtıyor, arkadaşlarıyla
kıyasıya kavgaya tutuşuyorlardı. Üstlerine varılırsa saldırıya bile geçiyorlardı. Arkadaşlarını sille tokat dövmeye
girişiyorlardı.
Doktorlar ve öteki bilginler sabır ve hoşgörüyle kendilerine yardımcı olmaya çalışıyorlardı. Bunalım
geçirmekte olan beş bilginin, yeryüzüne gönderilmesi, sözkonusu olamazdı. Bir yılı aşkın bir süredir, tarım
küresinin yapay havasını solumaktaydılar. Dünyanın doğal havasını solurlarsa, sağlıkları bozulacak, yaşam
süreleri kısalacaktı. Dünyadaki havaya uyum gösterebilmeleri için uzun süre, soluma odalarında tutsak gibi
yaşamaları gerekiyordu. O koşullar ise bunalımlarını daha da arttıracaktı. Arkadaşları onları seviyor, kendilerini
yitirmek istemiyorlardı. Ayrıca, beşi de kendi dallarında eşsiz birer bilgindiler.
Doktorlar, zamana umut bağlamışlardı. Arkadaşlarıysa, beş bilgini, onurlarını ve bedensel sağlıklarını
kollayarak, hoşgörüyle aralarında barındırma kararı almışlardı.
Bu beş bilgin, günlerden bir gün, yine çekirdeği birbirine kattı. Ama, bu son patırtı öylesine olağanüstü bir
rastlantıyla noktaladı ki, beş bilgin, iyileşmekten de öte, adeta birer peygamber kişiliğine büründü. Bu olayla
barış ve uygarlığa dayalı yepyeni bir çağın, «Işın Çağı»nın temeli atıldı...
Sekiz numaralı fizik bilgini, ışın yumağından fışkıran gizemli şavk selini, her geçen gün biraz daha iyi tanımaya
başlamıştı. Işın yumağını oluşturan, iki tür ışını, ayrıştırmayı da başarmıştı. Elde ettiği yeni ışın demetlerinden
biri, çok parlak altın, ötekiyse, gümüş rengi ışıltılar saçıyordu.
Sekiz, öncelikle altın ışınları ele aldı. Onları, insanlık yararına değerlendirebilmek için özellik ve etkilerini
saptamaya girişti. İlk olarak çeşitli madenler üzerindeki etkilerini araştırmaktaydı. Daha sonra deneylerini
bitkiler, hayvanlar, en sonunda da insanlar üzerinde yapacaktı.
O gün, maddeler üzerinde yaptığı ışınlama deneylerinin, önemli bir aşamasına gelmişti. Bu çalışmaların
laboratuvarda değil de geniş bir alanda yapılması gerekiyordu. Düzeneklerini, çekirdeğin tenha bir köşesine
kurdu. Ve coşkuyla çalışmaya girişti...
Aynı anda, maymunlarevinde yapılan doygu mama deneyleri de çok önemli bir aşamaya gelmiştı. Görevli
bilginler, doygu mamayı özel biberonlara doldurmuş, dişi maymunların yavrulamalarını beklemeye
başlamışlardı. O gün, yirmi maymunun doğum yapması gerekiyordu. Yavrulara, hiç ana sütü tattırılmayacak,
doğrudan doygu mama ile besleneceklerdi. Bilginler, gözlerini anne maymunlara dikmiş, sabırsızlıkla doğum
olayını gözlüyorlardı. ilk olarak, iki maymun yavruladı. Görevliler, hemen yavruları analarından ayırıp özel bakım
bölmelerine yerleştirdiler.
Belli bir süre geçtikten sonra, doygu mama dolu biberonları yavru maymunların ağızlarına dayadılar. Yavrular
biberona pek istekli görünmediler. Bilginler, sabırla direndiler. Bu çaba sürerken, bakım odasına yeni yavrular
getirildi. Görevliler, doğurmakta olan ana maymunlarla yavru maymunları ürkütmemek için ayaklarının ucuna
basarak koşuşturup duruyorlardı...
O sırada bunalımlı beş bilginden biri, yüz seksen sekiz numara da kendince önemli olan bir buluşunu,
denemeye hazırlanıyordu. Bir süredir odasına kapanıp bir şeyler yapıyordu. Ne yaptığını soranları «Size ne? Yeni
bir buluş peşindeyim.» diye tersliyordu. Gerçekten, yeni bir buluş peşindeydi. Doygu bitkisinin saplarıyla ilginç
bir müzik aracı yapmıştı. Mızıka görünüşündeki bu araç, çok değişik sesler veriyordu.
Yüz seksen sekiz, müzikten çok iyi anlardı. «Uzay mızıkası», adını verdiği çalgının, dünyada tanınmayan
tonlarda sesler çıkardığını görünce, sevinçten yere göğe sığamaz oldu. Odasından fırlayarak, mızıkasını üfleye
üfleye, çekirdeğin sokaklarında gezinmeye başladı.
Yollarda rastladığı bilginlerin kimi, onu buluşundan ötürü kutluyor, kimi üzüntüyle iç çekiyor, kimi gürültü
etmemesi yolunda, uyarıda bulunuyordu. Ama o, kimseye aldırmadan, büyük bir coşku içinde çalgısını üflemeyi
sürdürüyordu.
Ne olduysa, maymunlar evine yaklaştığı sırada oldu. Mızıkasından neşeli sesler yayarak, maymunlarevinin
önünden geçiyordu ki, içeride garip bir gürültü koptu. Maymunlar, mızıkanın sesinden ürkmüşlerdi. Bağrışarak,
müzik sesini bastırmaya kalkıştılar. Yüz seksen sekiz, bu duruma çok öfkelendi. Bu kez mızıkaya olanca gücüyle
üfledi. Maymunlar, daha çok bağrışarak, yerlerinden fırladılar. Sesin kaynağına doğru saldırıya geçtiler.
Maymunlar evinde ortalık iyice karıştı. Doğum yapacak maymunlar sağlık bölmelerinden atladılar. Yavru
maymunlar, biberonları fırlattılar.
Bu kargaşa sürerken, yüz seksen sekiz, hâlâ kapı önüne dikilmiş, inatla mızıkasını çalıyordu. Aygıta, gelişigüzel
soluk saldığı için çalgıdan sinir bozucu sesler yayılıyordu.
Bunalımlı beş bilginden biri de maymunlarevinde bulunuyordu, iki yüz altmış numarayla anılan bu bilgin,
kargaşayı görünce çileden çıktı. Çevresindeki bilginleri ve maymunları, sille, tokat, tekme ile dağıtarak, ok gibi
yapıdan dışarıya fırladı. Ölçüsüz bir öfkeyle varıp yüz seksen sekizin üstüne atıldı. Elindeki mızıkayı kapıp yere
çaldı, iki bilgin, birbirlerine girdiler. Onları ayırmaya gelenler, kısa sürede pişman oldular. Çünkü, kavgacı
bilginler, birbirlerini bırakıp onlara saldırdılar. O sırada, bunalımlı bilginlerden üçü de kalabalığa karışıp kavganın
ortasına atıldılar. Patırtı onları da çileden çıkarmıştı. Rastgele sağa, sola yumruk tekme savurmaya giriştiler.
Kimin kime niçin saldırdığı ya da kimin kimi niçin savunduğu belli değildi artık. Bilginler adına utanç verici bir
sokak kavgası başlamıştı.
Bu olağanüstü gürültüden, çekirdekte bulunan duyarlıklı araçlar da etkileniyordu. Bu aygıtlardan sorumlu
olan bilginler, gürültünün hemen kesilmesini istediler. Bu kez kavgacılar, elbirlik olup onlara karşı saldırıya
geçtiler. Kavga, giderek büyüdü. Sonunda çekirdeğin güvenliğinden sorumlu olan bilgisayar, alarma geçti.
Patırtının, tarım küresinde tehlike yarattığını belirtti. Bunun üzerine kavgacılar, kendilerine geldiler. Homurdana
homurdana işlerinin başına döndüler.
Tarım küresinde, toplum düzenini sağlayan bilgisayar, olayları değerlendirdi. Bunalımlı beş bilginle on öfkeli
bilginin, cezalandırılmasına karar verdi. Ceza yerleri, çekirdeğin tenha bir köşesinde bulunan, düşünme
hücreleriydi. Suçlular, bir hafta süreyle orada yaşayacaktı. Bu süre içinde suçlarının nedenlerini düşünecek, bir
daha o tür suç işlememek için önlemler saptayacaklardı. On öfkeli bilgin, bu cezayı ağır buldular. Yeni bir
savunma hazırlamak istediklerini bildirdiler. Bilgisayar bu isteklerini kabul etti. Bunalımlı beş bilgin adına da yeni
bir savunma istendi. Ama bilgisayar, onların sık sık düzeni bozucu davranışlarda bulunduklarını belirterek, yeni
bir savunmaya izin veremeyeceğini açıkladı.
Beş bilgin, uzay topaçlarına binerek, düşünce hücrelerine doğru yola çıktılar. Oraya varınca, araçlardan
indiler. İçeriye girmeden önce, kapının önünde, olayları tartışmaya giriştiler. Düşünce odalarındaki denetici
bilgisayarlar, sürekli olarak, beş bilgini içeriye çağırıyordu. Ama, onlar tartışmaya öyle bir dalmışlardı ki,
bilgisayarların çağrısını duymuyorlardı. Üstelik tartışma, giderek gerginleşmekteydi...
Sekiz numaralı fizik bilgini de oralarda bir yerde, altın ışınlarla deney yapmaktaydı. Kendisinin olaylardan
haberi yoktu. Düşünce hücrelerinde kimsenin bulunmadığını sanıyordu. Bu nedenle ışın deneylerini rahatlıkla
sürdürüyordu. Birden, altın ışınların bir bölümü, deney konusu olan maden parçasından dışarıya kaydı. Doğruca
varıp birbirleriyle tartışmakta olan, beş bilginin üstüne aktı. Sekiz, hemen dürbünü eline aldı. Kaçak ışınların
aktığı yeri araştırdı. O anda, başından aşağıya kaynar terler boşandı. Düşünce hücrelerinin bulunduğu yapının
önünde, beş bilgini görmüştü... Beşi de ışın seli içinde debeleniyordu.
Sekiz, tarifsiz bir üzüntüyle hemen, aygıtları kapadı. Işınları tüplere tutsak etti. Dürbünle yeniden bilginleri
inceledi. Durumlarını iyi görünce, üzüntüsü biraz olsun azaldı. Beş bilgin koşarak kendisine doğru gelmekteydi.
Sekiz, onlarla başının derde gireceğini düşününce, kaygıya kapıldı. Tek başına, beş kişiyle nasıl baş edecekti?
İyiden iyiye dayak yiyeceğini biliyordu. Onların aygıtlarına da saldıracaklarını akıl edince, hemen düzenekleri
topladı. Kuytu bir köşeye taşıdı. Deney yerine son parçayı almak için döndüğünde, beş bilginin, «Sekiz! Sekiz!»
diye bağrıştığını duydu. Tüyleri diken diken oldu. Kendisi de onlara doğru koşmaya başladı. Amacı, özür
dileyerek, kendini bağışlatmaktı. Bu arada, altın ışınların, bilginlere zarar verip vermediğini de çok merak
ediyordu. Altın ışınları, maymunlar üzerinde denemeden, insanları ışınlamamaya kararlıydı. Ama, bu garip
raslantı, planlarını alt üst etmişti.
Birbirlerine yaklaşınca, ilk atılımı sekiz yaptı.
- Sevgili arkadaşlarım. Öncelikle özür...
Beş bilgin, sözlerini tamamlamasına fırsat vermeden, çevresini aldılar. Beşi de coşku içindeydi. Hep bir
ağızdan sekizi soru yağmuruna tuttular.
- Burada ne işin var? Yoksa sen de mi ışık seline kapıldın? Bize olanları gördün değil mi?..
Sekizin sanki dili tutulmuştu. Zaten ötekiler de ağzını açmasına fırsat vermiyorlardı.
- Bizler, bir anda tepeden tırnağa ışığa boğulduk...
- Düşünce evinin önünde duruyorduk...
- Çekirdeğe uzaydan, yeni bir ateş parçası düştü sandık.
- Korkuyla birbirimize sarıldık...
- Bir an, ışıktan başka bir şey göremez olduk.
- Evet gerçekten öyle oldu. O anda tüm bedenimiz, elektrik çarpmış gibi sarsıldı.
- Evet gerçekten öyle oldu. Her yanımızı derin ve tatlı bir sızı sardı.
- Gerçekten öyle oldu. Sonra ciğerlerime sanki, pırıl pırıl orman havası doldu.
- İçim de dışım gibi apaydınlık kesildi.
- Benim de...
- Benim de...
- Benim de...
- Benim de...
- Gövdem, zihnim, ruhum, bugüne dek -tanımadığım, olağanüstü bir dinginliğe erişti.
- Üstelik tüm bunlar, bir solukluk süre içinde olup bitti.
- O süre içinde düşte gibiydik.
- Sonra birden ışık seli üstümüzden çekildi.
- O görkemli şavkın, işte şurada, sönüp gittiğini gördük.
Beş bilgin, büyülenmiş gibiydi. Varlıklarından mutluluk ve coşku fışkırıyordu. Sekiz, onları dinlerken, bir
yandan da düşünüyordu.
«Altın ışınlardan ve yaptığı deneyden söz ederse, ışınları tam olarak tanımadan, konu ortaya dökülecekti.
Herkes işine burnunu sokacaktı. Böylece yoğun çalışma olanağını yitirecekti.
Altın ışınların beş bilgin üzerinde bazı olumlu değişikliklere neden olduğu ortadaydı. Işınların, bu özelliklerinin
hemen duyulması sakıncalıydı. Belki de bu geçici bir etkiydi.»
Sekiz bu görüşler nedeniyle altın ışınlardan söz etmemeye karar verdi.
İki yüz altmış numaralı bilgin:
- O ışın selini sen de gördün mü? diye üsteledi. Sekiz:
- Evet, dedi, ben de şuralarda bir yerde, öyle bir ışıltı gördüm. Sanırım, bu çekirdekteki aygıtlardan
kaynaklanan bir yansıma. Önce düşünce evine doğru aktı. Sonra bu yana kaydı ve yok oldu. Ben sizler gibi ışın
selinin etki alanına girmedim.
Bilginler bir ağızdan acındılar.
- Çok yazık. Senin için ne büyük kayıp bir bilsen!..
Bunları söyledikten sonra, koşarak, düşünce evine doğru uzaklaştılar.
Sekiz, onlar gözden yitince, olduğu yere çömelip bir süre düşündü. Birkaç dakika içinde olanlar, inceleme
planlarıyla birlikte zihnini de alt üst etmişti. Kendini topladıktan sonra, aygıtlarını uzay topacına yükledi.
Laboratuvarına döndü. Altın ışınlar için yeni bir inceleme planı yapmaya girişti...
Bu kez, yapacağı araştırma ve deneyler, belirli bir amaca yönelik olacaktı. Ruhsal dengesizlik içinde kıvranan
beş arkadaşının, sözlerine takılmıştı. «Gövdemiz, ruhumuz, zihnimiz, bugüne dek hiç tanımadığımız olağanüstü
bir dirliğe erişti.» demişlerdi." Beşi de yeniden doğmuş gibiydi. Her biri tepeden tırnağa sevinç ve coşku
kesilmişti.
Altın ışınlar, bu beş bilgine ne tür bir etki yapmıştı da bu duruma gelmişlerdi? Sekiz, çalışmalarını bu gizi
çözmeye yöneltti. Laboratuvar çalışmaları dışında, beş bilgini gözlemeye çıkıyordu. Her birini tek tek izliyordu.
Çeşitli ortam ve durumlardaki davranışlarını, tutumlarını inceden inceye irdeliyordu.
Beş bilginin olağanüstü iyi davranışları, uyumlu tutumları, kısa sürede tüm bilginlerin dikkatini çekti. Beşi de
sanki, tarım küresinin peygamberi kesilmişlerdi. Olumlu, hoşgörülü, özverili, sevecen davranışları, dilden dile
övgüyle anılıyordu. Bunalımlı günlerinde girdikleri her yerde gerginlik, tedirginlik yaratıyor, hatta kavga
çıkarıyorlardı. Ama şimdilerde her anlaşmazlığı gideriyor, birbirleriyle kırıcı tartışmaya giren arkadaşlarını, kısa
sürede yatıştırıp anlaştırıyorlardı. Bu davranışlarıyla olağanüstü bir saygınlık kazanmakta gecikmediler.
Doktorlar, beş bilginin durumunu, ilk günler, «Geçici bir iyilik dönemi» olarak değerlendirmişlerdi. Ama,
zamanla onlar da kuşkulardan sıyrılıp beş bilginin hayranları arasına katıldılar.
Sekiz, olanları gördükçe, duydukça, sevinçten yere göğe sığamıyordu. Beş bilgin, düşünce evinin önündeki
olaydan, birkaç kişiye söz etmişti. Ama, konunun üstünde duran olmamıştı. Kendileri, nereden geldiği belirsiz
ışınların etkisiyle değişime uğradıklarının bilincindeydiler. Buna kimsenin inanmayacağını da biliyorlardı. Bu
yüzden, ışın olayının üstüne varmıyorlardı. Nasıl olup da böylesine olumlu bir kişilik kazanabildiklerini soran,
meraklı arkadaşlarını «düşünce hücrelerinde derin derin düşünerek» diye yanıtlıyorlardı.
Bu özendirici örnekten sonra, düşünce hücrelerine gösterilen ilgi olağanüstü düzeye erişti... Kendisiyle ya da
çevresiyle barışık olmayan, bazı durumlara uyum göstermekte zorluk çeken, tedirgin ve mutsuz bilginler, soluğu
düşünce evinde alıyorlardı. Hücrelere kapanıp özleriyle hesaplaşmaya girişiyorlardı.
Sekiz de altın ışınların etkisine inanmıştı. Ama, yine de bu konuyu açıklamanın erken olduğu kanısındaydı.
Işınları insandan önce, maymunlar üzerinde deneme planını uygulamaya kararlıydı. Altın ışınların, hangi
organları nasıl etkilediğini, ancak bu yolla saptayabilecekti. Kesin bulgular elde etmeden, olayı açıklamak, bilgin
kişiliğine ters düşüyordu.
Deney planlarıyla yöntemlerini hazırladıktan sonra, maymunlarevine gitti. Arkadaşlarına, maymunlar üzerinde
«ışınlama» deneyi yapacağını söyledi. O günlerde, maymunlarevinde çok yoğun bir çalışma sürmekteydi. Doygu
mama deneylenmem aşamasına gelmişti. Maymunlarevi sorumlusu, Sekizin isteğini, hoşnutlukla karşıladı.
Fakat, doygu mama deneylerinin kesin sonuçları alınmadan, hayvanlar üzerinde yeni bir deneye izin
veremeyeceğini bildirdi. Bir süre beklemesini rica etti.
Sekiz:
- Beklerim, dedi ve ekledi, doygu mama deneylen ne aşamada?
Maymunlarevi sorumlusu, coşku içinde çalışmaları açıkladı:
- Doygu mama da en az «doygu» kadar önemli bir buluş, insanların soy sürdürmesi buna bağlı. Başka bir
deyişle insanlığın yarını, bizim elimizde.
Bu nedenle «doygu mama» buluşunu üstlenenler, canla başla çalıştılar.
Yavru maymunlar önce, biberona yüz vermediler. Ama, birkaç gün aç kalınca, yaşama içgüdüsünün gücüyle
doygu mamaya dört elle sarıldılar. Boş biberonları ağızlarından almak bile sorun oluyor. Gelişmeleri, ana sütüyle
beslenenlerden daha iyi oldu. Sağlıkları yerinde. Yaşlarına göre ağırlıkları arttığından, son günlerde mamalarda
kısıntı yapmak zorunda kalındı. Şimdilerde, deneylerin kesin sonucu saptanmak üzere. Yakında Nuhun gemisi,
doygu tohumu almaya gelecek. Doygu mama formülleri, onunla dünyaya gönderilecek. Analar artık, açlıktan
ölen bebekleri için gözyaşı dökmeyecek, yeryüzünde, doygu mama ile sağlıklı kuşaklar oluşacak.
Sekiz:
- Coşkunuza katılıyorum. Doygu mamaya emeği geçen tüm arkadaşlarımı kutlarım. Bu işler sona erince,
benim çalışmalarıma da yardımcı olacağınızı umuyorum.
Maymunlarevi sorumlusu içtenlikle atıldı.
- Elbette sizin çalışmalarınıza da yardımcı olacağız. Bu bizim görevimiz. Maymunları deney için yetiştiriyoruz...
Doygu mama olayı sona erer ermez, maymunlarevi buyruğunuzda olacaktır...
Sekiz, arkadaşına teşekkür ederek, oradan ayrıldı. Sabırsızlıktan içi içine sığmıyordu. Ama, beklemekten başka
çıkar yol yoktu... Bir süre o konuyu kafasından çıkarıp başka bir plan üzerinde çalışmaya karar verdi.
Laboratuvarına kapandı. Yeni planı uygulamaya girişti.
Işın yumağının özünden yayılan, altın ve gümüş pırıltılı ışınlaların tümünü, özel düzeneklerle ayrıştırıp iki
büyük tüpe depolamaya başladı. Işınlar emildikçe, kabuk içinde tutsak olan ışın yumağı küçülüyordu. Sonunda,
portakal büyüklüğünde mor bir topak görünümüne büründü. Özel yapılmış adam boyu tüpler, yoğunlaşmış altın
ve gümüş ışınlarla iyice dolmuştu. Sekiz, mor topağın bileşimini de merak ediyordu.
Çevresini saran kabuğu açıp mor topağı ortaya çıkardı. Onu önce çıplak gözle, sonra da çeşitli aygıtlarla iyice
gözledi. Kendisine zarar vermeyeceğini anlayınca, uzanıp topağı eline aldı. O Sırada yürek atışları hızlandı,
kulakları uğuldamaya, gözleri kararmaya, tüm bedeni tir tir titremeye başladı...
Mor topak, insan bedeni gibi yumuşak ve sıcaktı. Sekiz, tepeden tırnağa sarsılmasına karşın, yine de onu
elinden bırakamıyordu. Parmak uçlarında garip kıpırtılar sezer gibiydi. Sanki, mor topak canlıydı. Kendisine bir
şeyler duyurmaya çalışıyordu.
Sekiz de gözü, kulağı ve derisiyle dikkat kesilmiş, mor topağın kendisine iletmek istediklerini sezmeye
çabalıyordu. Birden, mor topak, renkten renge giren, sıcak, yumuşak ve parmakları arasında pıt pıt atan, büyülü
bir küreye dönüştü.
Sekizin gözleri kamaştı, içini, sevinç, korku, merak, hayranlık ve sevgi yüklü coşku seli kapladı. Bu coşkudan
aldığı güçle avucundakini yüzüne doğru kaldırdı. O anda ikisi arasında, niteliği bilinmedik bir iletişim belirdi.
Sekiz, sevecenlikle sordu. «Sen nesin? Nereden geldin, niçin geldin?..»
Bunları söylerken kendinden geçti. Saatler sonra, gözlerini açtığında, gizemli mor topağın avucunda
olmadığını gördü. Telaşla ayağa kalkıp her yerde onu aradı. Ama bulamadı. Sanki buhar olup uçmuştu. Altın
ışınlarla gümüş ışınları depoladığı tüplerin yanına gitti, onları gizemli topaktan kalan, paha biçilmez andaçlar
olarak, sevgi ve saygıyla kucakladı. Laboratuvardan çıkarken, başka bir dünyadan çıkıyor gibiydi. Yollarda
kulaklarına dolan müzik sesine ve kendisine selam veren arkadaşlarına uzun süre uyum gösteremedi. Ayakları
vücudunu taşıyamayacak duruma gelinceye dek amaçsız yürüdü.

Sekiz, bu soruyu hiç düşünmeden yanıtladı.
- Sayın Başkan, böylesine önemli bir konuyu gözardı edemeyeceğimi bilirsiniz. Söz konusu ışınları, burada
maymunlar ve insanlar üzerinde denedim, insanoğlunu insanlaştırmaktan başka bir etki söz konusu değil.
Başkanın o denli acelesi vardı ki, insanın insanlaşmasının ne anlama geldiğini düşünmeye bile sabrı yoktu.
- Tamam! Uyduyu fırlatabilirsiniz!., buyruğunu verdi.
Uzayın derinliklerinden kopup gelen, iyi ışınlarla yüklü ışın bombası, tarım küresinin güney kapısındaki
alandan, çok güçlü bir tepkiyle fırlatıldı...
Bu sırada, İleri Görüşlüler Ülkesi'ne düşman olan ülkeler de eylem birliğiyle oluşturdukları yakıcı, yıkıcı,
boğucu, öldürücü, savaş silahlarını, en etkin konumlara yerleştirmişlerdi. Saldırı için son hazırlıkları yapıyorlardı.
Casuslar, bu haberi getirince, ileri görüşlü başkan, yaralı bir aslan gibi kükremeye başladı.
- Uzaydan gelen uydu, düşman saldırılarından önce dünyaya ulaşamazsa, tüm emeklere yazık olacak!., yazık.,
yazık!..
Başkan, dayanılmaz korkular içinde kıvranarak, acınıp dururken, uydu atmosfere girdi. Uzay gözlemcileri,
başkana müjdeyi verdiler. Başkan, soluğunu kesip gözlerini, uzay gözlem aygıtının ekranına dikti, dünyaya hızla
yaklaşmakta olan uyduyu izlemeye koyuldu.
O sırada uyduyu, düşman ulusların, uzay gözlem aygıtları da yakalamıştı. Gözlemciler, niteliği bilinmeyen bu
cismi, hemen yok etmeye karar verdiler. Uydu, nükleer silahların vuruş alanına girer girmez, yok edilecekti.
Fakat, uluslararası eylem birliğini üstlenen savaş önderi, bu karara karşı çıktı. Uzaydan gelen bu cisme, silahla
saldırmanın, tehlikeli olacağı görüşündeydi. Söz konusu cismi, silahla yok etmek yerine manyetik güçlerle
avlayarak, incelemeye almayı önerdi.
Hemen manyetik güçle donanmış aygıtlar, uyduya yönetildi. Beklemeye geçildi. Uydu giderek, bu çekici
tuzaklara yaklaşmaktaydı ki, ileri Görüşlüler Ülkesi'nin casusları durumu öğrendiler.
İleri görüşlü başkan, tuzak olayını duyunca, çılgına döndü. Hemen özel haberleşme aygıtıyla düşmanların
savaş önderini aradı. Haberleşme aygıtının ekranında, savaş önderini görür görmez şunları söyledi.
- Dünyamıza yaklaşmakta olan bir uyduya, tuzak kurduğunuzu öğrendim. Bu davranışınız, aramızdaki
anlaşmalara aykırıdır.
Savaş önderi, İleri Görüşlüler Ülkesi'ne saldırmak üzere olduklarının, anlaşılmaması için başkana pek iyi
davrandı.
- Saygılar sunarım sayın başkan, biz, uzaydan gelen uydunun size ait olduğunu bilmiyorduk. Gözlem
araçlarımız, fazla gelişmiş değil. Onu dünyamıza zarar verebilecek bir gök cismi sandık. Kentler üstüne düşer de
tehlike yaratır, diye düşündük... Bu nedenle avlamaya kalkıştık. Umarım uydunuzla ilgili bir açıklama
yapabilirsiniz...
Başkan söylenenlere pek inanmamıştı. Ama, inanmış göründü.
- Uydu, tarım küresinden fırlatıldı. Oradaki özverili dâhi bilginlerimiz, doygu mama ile ilgili yeni bir formül
oluşturmuşlar. Eski formül ve düzenekleri, yenileriyle pekiştirerek, ötekinden daha güçlü bir mama elde
edeceğiz. Buluşlarını bir an önce insanlığın yararına sunmak için sabırsızlanıyorlardı. Bu nedenle Nuhun gemisini
beklemediler. Yeni formüllerle ek düzenek planlarını, uyduyla yolladılar.
Biliyorsunuz, tarım küresinde dünya için tehlike yaratabilecek hiçbir silah yok. Umarım bu uydudan
kuşkulanmaya kalkışmazsınız...
Savaş önderi, kısa bir süre düşündü. Uyduyu avlarlarsa, doygu mama formülleriyle, ek düzenek planları hiçbir
işe yaramayacaktı. Üstelik, ileri görüşlülerin öfkelerini üzerlerine çekmiş olacaklardı. Belki de bu yüzden ileri
görüşlü başkan, onlardan önce davranıp kendilerine saldıracaktı. Saldırı yerine, savunma durumuna geçmek,
savaş planlarını alt üst edecekti. Nasıl olsa, İleri Görüşlüleri yenince, o formül ile düzenekler, kendilerinin
olacaktı...
Bir solukluk sürede içinden bunları geçirdi ve ileri görüşlü başkana şu yanıtı verdi.
- Tarım küresinden gelen uydudan kuşkulanmıyoruz. Onu avlama planından da vazgeçtik.
Bu söyleşi sırasında, uydu, dünyaya yeterince yaklaşmıştı. Yerküreye bir kama gibi saplanma durumundayken,
birden yön değiştirdi. Dünyanın çevresinde dönmeye başladı, işte o anda dev bir yumurtayı andıran uydunun
gövdesi boydan boya açıldı. İçindeki iyi ışınlar, çevreye saçıldı. Kısa bir süre içinde dünya, ışıktan bir kabukla
kaplandı...
insanlar, görülmemiş bir ışık seli içinde kaldılar. Ve o anda, elektrik çarpmasını andıran bir sarsıntıyla irkildiler.
Ardından, bedenlerine derinden bir sızı yayıldı. İçleri de dışları gibi apaydınlık kesildi. Sonra varlıklarını, tepeden
tırnağa doyumsuz bir erinç sardı. Işık seli, giderek görünmez oldu. İçi boşalan uydu ise, yörüngeden çıktı. Uzayın
derinliklerine daldı.
Sekiz, bir süre düşündü. Çeşitli hesaplar yaptı. Sonunda dünya ile bağlantı kuramama nedenini buldu. İyi ışın
bombasının, dünya çevresinde oluşturduğu kabuğun ışınları, kısa sürede insanlara akmıştı. Ama, ışınları birarada
tutan bağlayıcı bileşim, dünyayı saran manyetik bir kabuk olarak kalmıştı. Tarım küresinin dünya ile bağlantı
kurmasını bu kabuk engelliyordu. Uzaydan gelen ses dalgaları, kabukta yok oluyordu. Sekiz bu gerçeği
anlayınca, ölçüsüz bir öfkeye kapıldı. Böyle bir yanlışı ilk kez yapıyordu...
Durumu, arkadaşlarına açıklamak zorundaydı. Hemen bir genel toplantı düzenlendi. Zaten herkes, dünya ile
bağlantının kesilmesinin nedenlerini merak etmekteydi. Sekiz, olayı şöyle açıkladı.
- Arkadaşlar, özveriyle uğrayıp elbirliğiyle oluşturduğumuz uydu, dünyaya ulaştı. İçindeki ışınları, yerkürenin
üstüne boşaltarak, ışıktan bir kabuk oluşmasını sağladı. Dünyayı saran bu kabuk, altın ışıltılı «iyi ışınlar»dan
oluşmuştu. İyi ışınlar, kısa sürede, yere süzülüp insanların kan hücrelerine işledi. Böylece amaca ulaşmış olduk.
Uzun süredir, bu ışınlar üzerinde çalışmaktaydım. Deney yaptığım günlerde, olağanüstü bir rastlantıyla altın
ışınların gizini çözdüm. Biliyorsunuz, tarım küresi, uzaydan gelen ateş parçalarının saldırısına uğradığı sırada, pek
çoğumuz, ruhsal, bedensel hatta zihinsel yönden önemli sarsıntılar geçirdik. Ama, olay sona erip de ortalık
yatışınca, yavaş yavaş kendimizi topladık. Sadece beş bilgin arkadaşımızın, uyumsuzlukları sürüyordu. Kendileri
hasta değillerdi. Ama, toplumumuzu tedirgin edici bir kişiliğe bürünmüşlerdi. Doktorlar, dünyanın bu tür
uyumsuz kişilerle dolup taştığını söylüyorlardı. Onların zamanla eski seçkin bilim adamı kişiliğine yeniden
kavuşacaklarını umuyorlardı. Onları, hepimiz hoşgörüyle bağrımıza bastık. Zaman zaman tanık olduğumuz yersiz
öfkelerini, hatta gereksiz kavgalarını, sabırla savuşturuyorduk.
Bu beş arkadaşımız, birdenbire, öylesine olumlu ve uyumlu bir kişiliğe büründüler ki!.. Sizler, onları tarım
küresinin peygamberleri gibi görmeye başladınız. Bu kez, bizler bu beş arkadaşımızın yanında, uyumsuz ve
dengesiz, geçimsiz, sinirli... kişiler durumuna düştük...
Sekiz bu açıklamayı yaparken, ışınlanan beş bilgin, merakla ayağa kalkmış, dikkatle Sekizin sözlerini
dinliyorlardı. Salondaki öteki bilginler de gözlerini beş bilgine çevirmişlerdi. Sekiz,
- Evet, dedi, işte onlar, iyi ışınların gizemini çözmeme neden olan beş arkadaşımız... İyi ışınları, ilk olarak,
onların üzerinde denedim. Bu bilinçli ve planlı bir deney değildi. Sadece bir rastlantıydı... Kendileri, düşünce
evinin önünde duruyorlardı. Deney aygıtından kaçan ışınlarla, bir an ışın seline kapıldılar...
Beş bilgin, şaşkınlık içinde birbirlerinin yüzüne bakıyordu. Sekiz, sözünü sürdürdü.
- Bu olaydan sonra, onlarda elle tutulur bir iyilik, uyumluluk, saptadım. Kısa sürede, her biri birer peygamber
kesildiler. Bunun üzerine tüm gücümle altın ışınları incelemeye giriştim. Uzun ve yorucu deneylerden sonra, iyi
ışınlarla ışınlanan maymunların, kan hücrelerinin değişime uğradığını saptadım. Rastlantıyla ışınlanan beş
arkadaşımın kan hücrelerini de inceledim. Onların hücrelerinde de benzer değişimi gördüm. Kendilerini örnek
insan kılan, işte bu hücre değişimiydi...
Bu olguları sizlere, daha sonra belge ve kanıtlarıyla açıklayacağım. Altın ışınları nereden elde ettiğimi merak
ediyorsunuzdur. Onu da açıklayayım. İyi ışınlar adını koyduğum, altın ışınları, uzaydan gelen ışın yumağını
ayrıştırarak elde ettim. Tıpkı, dünyaya enerji kaynağı olarak gönderdiğimiz, gümüş ışınlar gibi...
Altın ışınların özelliklerini kesinlikle saptayınca, birbirleriyle yeniden savaşmaya kalkışan dünyalıları,
ışınlamaya karar verdim. Bu benim için kutsal bir görevdi. Sizlerin de yardımıyla iyi ışınlar insanlara ulaştı.
Bundan sonra dünyada, pek çok şey değişecek. Artık insanlar, insanları öldürmeyecek. İnsanoğlu, tüm
yeteneklerini, insanlığın yararına kullanacak. Hiçbir zaman savaşlar çıkararak, yaptıklarını yıkayamayacaklar. Kısa
sürede, kendilerine, mutluluk içinde yaşayabilecekleri bir dünya kuracaklar, insanlar artık, insanlığın yüzkarası
olan sevgisizlik, yalancılık, kıskançlık, bencillik, kendini beğenmişlik, kin, nefret, öfke, düşmanlık, acımasızlık ve
cana kıyma... gibi duygu ve davranışlardan arındılar. Bundan sonra, insanlar, evrenin yüce yaratığı olan «insan»
adına ve yüceliğine yakışan, doyumsuz bir yaşam sürecekler.
Bilginler, şaşkınlık ve hayranlık içinde, Sekizi dinliyorlardı. Onun bir anlık suskunluğundan yararlanıp hep
birden ayaklandılar. Kendisini coşkuyla alkışlamaya başladılar... Alkışlar sona erince, iki yüz elli numaralı kimya
bilgini söz istedi.
- Sevgili arkadaşım Sekiz, insanoğluna ulaştırdığınız bu olağanüstü hizmetten ötürü sizi yürekten kutlarım, iyi
ışınlarla ışınlandıklarını, şimdi öğrendiğim, beş bilgin arkadaşımın davranışlarını hep özençle izliyordum. Onlar
gibi dirliğe ve olgunluğa erişebilmek için pek çok kez, düşünce hücrelerine kapandım. Günlerce kendimi
irdeledim. Ama, başaramadım. Şimdi gerçeği öğrenmenin kıvancı içindeyim. Umarım, bu kutsal ışınlardan, bizler
de yararlanabiliriz. Ayrıca, yeryüzündeki uygulama sonuçlarını çok merak ediyorum. Yeni insanı, yeni dünyayı
tanımak için hemen yerle bağlantı kuralım. Işınlanmış insanlarla konuşalım. Kim bilir ne ilginç şeyler duyacağız!..
Sekiz açıklamalarını şöyle sürdürdü.
- Saygıdeğer arkadaşlarım. Özüme gösterdiğiniz ilgiye teşekkür ederim. Yeryüzündeki insanların, korkunç
silahlarla ülkemize saldırmak üzere olduklarını öğrenince, ölçüsüz bir ürküye kapıldım. Kuşkusuz, bizimkiler de
onlara karşı koyacaklardı. Hem de bunu, insanları aptallaştırarak, köleleştirmeye yönelik, iğrenç bir silahla
yapacaklardı... Gerçeği öğrenince, gözüm bir şey görmez oldu. İyi ışın bombasını, yeryüzüne ulaştırmaktan
başka, bir şey düşünemedim. Kendimi ve buradakileri unutarak, iyi ışınların tümünü dünyaya yolladım. Yazık ki
biz, dünyadakilerin eriştiği o kutsal dirliğe, arılığa, olgunluğa ve insanca yüceliğe erişemeyeceğiz. Uzun süredir,
altın ışınlarla deney yapıyorum. Hiçbir gün onlardan kendim adına yararlanmayı düşünmedim. Bu gizemli
ışınlarla aramda hep deney aygıtları vardı. Bu yüzden ben de sizler gibi ışınlanmadan yoksun kaldım.
Tüm bilginler, üzüntüyle içlerini çektiler. Sekiz sözlerini sürdürdü.
- Yaptığım yanlış bununla da kalmıyor arkadaşlar. Bilmem beni bağışlayabilecek misiniz? Işın bombasını
oluştururken, iyi ışın demetlerini, yoğun biçimde birbirine bağlayabilmek için manyetik bir bileşimden
yararlanmıştım. Işınlar yere akınca, bu manyetik bileşim, dünya çevresini saran, gereksiz bir kabuk olarak
kalakaldı...
Işınları ulaştırmak istediğim yer, dünya, kurtarmaya çabaladığım da insanlardı. Olanca dikkatimi bu
doğrultuda yoğunlaştırmıştım, iyi ışınlar, yeryüzüne akıp gidince, bağlayıcı bileşimin dağılıp dağılmayacağını hiç
düşünmedim... Bilginlerden biri söz istedi.
- Bu manyetik kabuk atmosferin bileşimini bozar mı acaba?
Sekiz,
- Hayır, dedi, böyle bir sakınca söz konusu değil. Tersine, altın ışınların etkisiyle atmosfer, geçmişteki nükleer
savaş artıklarından bile arınacak. Manyetik kabuğun, atmosfer ve atmosfer olaylarına olumsuz bir etkisi olamaz.
Ama, bize çok zararı dokundu. Yazık ki, bu yüzden dünya ile haberleşemiyoruz. Ne bizden giden ses dalgaları
dünyaya ulaşabiliyor, ne de dünyadan gelenleri biz alabiliyoruz..
Bu haber üzerine, bilginler, donakaldılar. İçlerinden üç yüz numaralı matematik bilgini, söz istedi.
- Bu zorunlu tutsaklık gerçekten can sıkıcı. Acaba bu durum ne kadar sürer?
Sekiz, kararsızlıkla yanıtladı.
- Bu konuda henüz bir inceleme yapmış değilim. Manyetik kabuk belki bir süre sonra çözülüp dağılabilir. Uzun
yıllar dağılmayabilir de... Laboratuarıma döner dönmez hemen, bağlayıcı bileşiğin özelliklerini incelemeye
girişeceğim, inanın, yaşamım boyunca, hiçbir konuda bu denli derin üzüntüye kapılmamıştım. Yaptığım yanlış ve
eksik iş, kişiliğime ters düşen nitelikte. Bu olayla birden, özgüvenimi yitirdim.
Bilginler, Sekizin bu konuşmasından çok etkilenmişlerdi. Dört yüz numaralı bilgin söz istedi.
- Sayın Sekiz, bu denli dertlenmeyin. Unutmayın ki, insanüstü bir buluşla insanlığı yeni bir savaşın eşiğinden
kurtardınız. Kanımca, kendinize haksızlık ediyorsunuz. Bu tür yanlışları hepimiz yapabiliriz.
Biz zaten, insanlık adına, her şeyimizden vazgeçerek buraya geldik. Dünya ile haberleşemesek bile, burada
yaşamımızı sürdürebiliriz. Besinimiz var. Çalışma, araştırma olanaklarımız var. Benim için bu sonuç hiç de üzüntü
konusu değil. Bizim dünyamız burası. Korkuya, ürküye kapılmadan, doğal yaşamımızı sürdürelim. Bakarsınız bir
gün, dünya ile haberleşme yeniden sağlanabilir.
Öteki bilginler de dört yüz gibi düşünüyorlardı. Bir ağızdan,
- Bu görüşe biz de katılıyoruz. Tarım küresi, bizim yurdumuz, evimiz, ailemiz her şeyimiz. Dünya ile
haberleşemesek de burada hep birlikte mutlu bir yaşam süreceğimize inanıyoruz... dediler.
Sekiz, derin bir soluk aldı. Kendisini bağışlayan arkadaşlarına, yürekten teşekkür etti.
- Sağolun değerli arkadaşlarım. Yaptığım yanlışı bağışlamış olmanız beni çok mutlu kıldı. Haberleşme aygıtını
sürekli olarak açık tutalım. Belki de bir gün, yolladığımız işaretler dünyaya ulaşabilir. Sanırım dünyadakiler, tarım
küresinden haber alamayınca, Nuhun gemisiyle bizi aramaya gelirler. Dilerim ki, manyetik kabuk, geminin
güdümünü bozmasın!.. Biz de küçük bir uydu yapıp dünyaya haber ulaştırabiliriz. Ama, bu, sakıncalı olur. Uydu,
manyetik kabuğu aşabilse bile, dünyada insanların üstüne düşebilir. Bunu göze alamayız. Bu durumda
beklemekten başka çıkar yol yok.
Işın bombasını oluştururken hep ışınlanmış insanların kuracağı yaşam düzenini düşlüyordum. İyi insanların iyi
dünyasından gelecek, barış, sevgi, kardeşlik... haberleriyle mutlu olmayı, gönenmeyi kuruyordum. Ama olmadı...
Sekizin sözleri sona erince, toplantı dağıldı. Herkes sanki hiçbir şey olmamış gibi görevlerinin başına döndüler.
Sekiz, kendi bölümüne vardığında, bacakları gövdesini taşımayacak duruma gelmişti. Olanlardan ötürü bir
türlü kendini bağışlayamıyordu. insanlığa yaptığı hizmetten kaynaklanan ölçüsüz coşku, içini kaplayan kapkara
kaygılar arasında, eriyip gitmişti. «Benim yüzümden, arkadaşlarım uzayda tutsak kaldı.» diye söylenerek, gidip
yatağına uzandı. Hemen gözleri kapandı. Varlığı, pırıl pırıl yıldızlarla dolu sonsuz bir boşluğa doğru kaydı gitti.
Bir süre, yıldızlardan oluşan coşkun bir nehirde, akıntıya kapılmışçasına ilerledi. Sonra, üstünde renk renk ışın
demetleri belirdi. Yüzlerce, görkemli ebem kuşağı sardı çevresini. Ellerine, kollarına, ayaklarına, bacaklarına
dolanarak, onu sımsıkı bağladılar...
Sekiz, hiç karşı koymadı. Işın demetlerine tutsak olmak ve ebem kuşağına dolanıp göğe ağmak, çok hoşuna
gitmişti. Kendini, öylece, uzayın derinliklerine salıverdi.
Uzayın görkemli dingiliği içinde yol alırken, birden, garip sesler doldu kulaklarına. Beyaz bulutlara bürünmüş
birkaç kişi, uçarak kendisine yaklaşmaktaydı. Gelenlere dikkatle bakınca, annesini tanıdı. Yanında kendine
benzer bir adam vardı. «O da babam olmalı» dedi içinden. Sonra, ileri görüşlü başkan girdi araya. Üçü de
kendisini, tutsak olduğu ışın demetlerinden kurtarmaya giriştiler. Bir yandan da, «İşte. Kurtuldu, açılıyor...
Kurtuldu!..» diyorlardı...
Sekiz, yavaş yavaş göz kapaklarını araladı. Çevresini almış olan insanlara baktı. Aralarında annesinin de olması
gerekiyordu, ama yoktu. Dikkatle bir kez daha süzdü oradakileri. Arkadaşlarının, merakla kendisine bakmakta
olduğunu görünce, şaşırdı.
- N'oldu, neden yatağımın çevresine toplandınız?
Sekizi, yüz yetmiş beş numaralı tıp bilgini yanıtladı.
- Asıl sen söyle neler olduğunu. Hastalığından hiç söz etmemiştin.
Sekiz, şaşkın şaşkın bakındı.
- Hasta değilim ki!.. Sadece çok yorgundum. Toplantıdan dönünce, dinlenmek için yatağıma uzandım. Dalıp
gitmişim. Öyle güzel bir düş gördüm ki!..
Yüz üç numaralı tıp bilgini gülümseyerek söze karıştı.
- Beş gün süren bu güzel düşü, hepimiz merak ediyoruz doğrusu...
- Beş gün mü dedin?
- Elbette, genel toplantıdan bu yana beş gün geçti. Sen o günden beri dalgın yatıyorsun. Yürek atışların, kan
basıncın öylesine düştü ki!., ölmekte olduğunu sandık. Şimdi bize, yarı ölü durumdayken gördüğün, o çok güzel
düşü anlat bakalım da yaşama dönmüş olduğuna iyice inanalım...
Sekizin yüzü apaydınlık oldu. Mutlu bir gülümseme belirdi dudaklarında.
- Anlatırım, dedi, gerçekten çok güzel, çok görkemli bir düşdü bu. Ve anlatmaya başladı...
Yeryüzünde, ışınlanan insanlar da birbirlerine çok güzel, çok görkemli bir düş gördüklerini söylüyorlardı.
- Güpegündüzdü. Uyanıktım. Ama, gördüklerim, ancak düş olabilirdi. Birden her yer, ışığa boğuldu. Tepeden
tırnağa, öylesine görkemli bir ışın seline kapıldım ki!.. Bir an elektrik akımına tutulmuş gibi oldum. Her yanımı,
derinden bir titreme sardı. Damarlarımda tatlı bir sızı belirdi. Sonra her şey bitti. Işık seli yok oldu. Varlığımı, hiç
tatmadığım bir huzur kapladı. Yeniden doğmuşa döndüm...
- Ben de gördüm bu düşü...
- Ben de...
- Ben de...
- Ben de...
İnsanlar, gördükleri bu düşü birbirlerine anlatırken, öylesine coşup taşıyorlardı ki!.. Sanki müjdeleşir
gibiydiler. Bu coşkulu söyleşiler, günlerce sürdü... Sonra herkesin başından geçmiş olduğu için «düş olayı»
kanıksandı. Doğal bir olguymuş gibi benimsenerek, söz konusu edilmez oldu...
İleri Görüşlüler Ülkesi'nin, ileri görüşlü başkanıyla bilim kurulu üyeleri, ışın seline, gök gözlem odasında
kapılmışlardı. Görkemli düşten ayılıp da kendilerine geldiklerinde, ilk iş olarak, birbirlerine şu soruyu sordular.
- Ben olağanüstü bir düş gördüm. Sen de gördün mü?..

Bu gezilere istek çoktu... İnsanlar, dünyalarını seviyorlardı. Ama, uzayı da aşırı biçimde merak ediyorlardı.
Geziler iki aşamalıydı. Birincisi atmosfer katmanlarında, ikincisi atmosfer dışında yapılıyordu.
Atmosfer katmanları gezilerine, dev uçan daireleri andıran çok güvenlikli uzay araçlarıyla çıkılıyordu. Bu
gezilere çocuk yolcular bile alınıyordu. Kısa sürede, atmosfer gezileri, günlük yaşamın doğal olayı durumuna
geldi. İnsanlar, hafta sonları, kır gezisine çıkar gibi ailece atmosfer gezilerine çıkmaya başladılar. Atmosfer
ötesine düzenlenen gezilere, daha çok bilim adamları katılıyordu. Halk henüz, bu denli uzun bir yolculuğu göze
alamıyordu.
Işın çağı dünyası olağanüstü buluşlarla donatılmıştı. İnsanlar, barış, özgürlük, kardeşlik, dostluk içinde, dolu
dizgin yaşayıp gidiyorlardı. Yeni kuşaklar, eskilerin buluşlarına daha yenilerini ekliyorlardı. Dünya, tüm doğal
varlıkları ve uygarlık yapıtlarıyla gerçekten, evrenin cenneti durumuna gelmişti, insanlar da sanki bu cennetin
melekleriydi. Tanrının yüce yaratığı olan «insan», sonunda, varlığının yüceliğine, seçkinliğine yaraşan bir dünya
kurmuştu...
İleri Görüşlüler Ülkesi'nde yetişen «bin dâhi» ışın çağının yaratıcısı olarak biliniyordu, insanlar, bu dâhileri,
doyguyu bulan, insanoğlunu yeni bir savaşın eşiğinden döndüren, uygarlığın güç kaynağı olan gümüş ışınları,
dünyaya armağan eden, olağanüstü kişiler olarak tanımaktaydılar.
Uzayda, tarım küresiyle birlikte yok olan beş yüz dâhi, belleklere işlenmişti. Onların anısına, tüm dünyada,
anıtlar yaptırılmıştı, insanlar, belli günlerde bu anıtların çevresinde toplanarak, kendilerini saygıyla anıyorlardı.
Onların gerçekleştirdiği olağanüstü buluşlar, sürekli olarak, yeni kuşaklara anlatılıyordu. Onlar artık dünyadaki
insanların övünç kaynağıydı.
Yeryüzünde kalıp da uzun yıllar «dâhiler kurultayında görev yapan beş yüz bilginin çoğu ölmüştü. Onlar için de
anıt gömütler yapılmıştı. Yaşayanlar ise, artık çalışamaz duruma gelmiş, köşelerine çekilmişlerdi, insanlığa
yararlı hizmetler yapmanın onuruyla ve mutluluk içinde yaşamlarını sürdürüyorlardı.
Arada bir, bir araya gelerek, geçmiş günleri söyleşiyorlardı. Böyle günlerde, en çok, tarım küresiyle birlikte yok
olan arkadaşları dolanıyordu dillerine. Onları anarken, içlerini buruk bir özlem kaplıyordu. Arkadaşlarını
yitirmenin acısını, hiçbir gün dindirememiş, onları belleklerinden silip atamamışlardı...
Tarım küresindeki bilginler de onları ve dünyayı belleklerinden çıkaramamışlardı. Işınlama olayının üzerinden
onca yıl geçmiş olmasına karşın, hâlâ, dünya ile haberleşmeyi umut etmekteydiler.
Tarım küresindeki bilginler, ışınlama olayından sonra, uzun süre, sabırla dünyadan haber beklediler. Giderek
umutları körelmeye başladı. Bu nedenle dünya ile haberleşme konusu, gündemden kaldırıldı. Çünkü konunun
sürekli konuşulması, dayanma güçlerini törpülüyordu... Ne olursa olsun tarım küresindeki yaşamı
sürdüreceklerdi. Bu kesin karar, herkesçe onaylanınca, kendilerine yeni bir yaşam düzeni kurdular. Zamanlarının
çoğunu, bilimsel araştırmalara ayırdılar. Çeşitli konularda, insanlık için çok yararlı buluşlar gerçekleştirdiler.
Tümü de bir gün, dünya ile bağlantı kurulacağına içten içe inanıyordu, ama, bu görüşlerini, söz konusu
etmemeye özen gösteriyorlardı.
Buluşlarının temel ilkelerini, kuralları ve formülleri, sürekti olarak ana bilgisayara işliyorlardı. Yıllar geçmişti,
ama, Sekizin içini kemiren suçluluk duygusu, bir türlü yok olmamıştı. Bu yetmiyor gibi bir de dünyadakilerin
kayıtsızlığını dert ediniyordu. Şu soru, sürekli olarak beynini zorlayıp duruyordu. «Bizden haber alamayınca,
niçin tarım küresini aramaya gelmediler? Hiç olmazsa, Nuhun gemisini buraya yollayabilirlerdi. Bizi neden
gözden çıkardılar? Neden? Neden?..»
Soruların yanıtını, Sekiz gibi öteki bilginler de çok merak ediyordu.
Bu tür sorulara yanıt aranırken, en çok da ileri görüşlü başkan suçlanıyordu. Gerçeği bilseler, ileri görüşlü
başkanı, böylesine suçlayıp dertlenmezlerdi, kuşkusuz...
Yeryüzü, ışın bombasıyla ışınlandıktan sonra, ileri görüşlü başkanla bilginler kurulu, aylarca, haberleşme
aygıtının başında nöbet tutmuşlardı. Ama, uzaydan en küçük bir işaret bile alınamamıştı. Bunun üzerine,
güdümü doğrudan tarım küresine göre düzenlenmiş olan, Nuhun gemisini uzaya fırlatmışlardı. Geminin,
geçmişte olduğu gibi doğruca gidip, tarım küresinin güney kapısına kenetleneceğini sanıyorlardı.
Geminin bilgisayarına, tarım küresindeki bilginler için uzun bir bildiri işlenmişti. Bildiride, dünyada olup
bitenler, ayrıntılarıyla anlatılıyordu. Gemiye haberleşme düzeneğinin onarımına yarayacak birçok aygıtla güçlü
bir enerji tüpü de konmuştu...
Yazık ki bu atılım boşa gitti. Nuhun gemisi adlı uzay aracı, atmosferden geçerken, manyetik kabuğa çarptı. Bu
sırada ortaya çıkan sürtünme, gemiyi, güdümünden ve ulaşım kanalından saptırdı. Nuhun gemisi, tarım küresi
yerine, uzayın derinliklerine doğru süzülüp gitti...
İleri görüşlü ülke bilginleri, Nuhun gemisiyle haberleşme kesilince durumu dünya bilginlerine duyurdular.
Onlardan yardım istediler. Konu, uluslararası dâhiler kurultayında irdelendi. Sonra, elbirliğiyle yeni bir aygıt
yapıldı. Nuhun gemisinin güdümüne ve ulaşım kanalına oturtularak, uzaya fırlatıldı. Yazık ki, o araç da dünyayı
saran manyetik kabuğa çarparak, yolundan saptı... O sıralarda insanlık henüz ışın çağı uygarlığına ulaşmamıştı.
Bu nedenle, manyetik kabuğu saptayamadılar.
Bu olaylardan sonra, tarım küresinin, çok güçlü bir doğa olayı sonucu, yok olduğuna inandılar. Bu inancın
etkisiyle arama çalışmalarına son verdiler. Haberleşme üssü dağıtıldı. Aygıtlar, başka amaçlarda kullanılmak
üzere, çeşitli yerlere gönderildi. Tüm ülkeler, tarım küresinde yitirilen bilginler adına, anıtlar yaparak, kişiliklerini
ve hizmetlerini ölümsüzleştirdiler.
Oysa, dünyayı saran manyetik kabuk, üç yıl sonra kendiliğinden çözülüp yok oldu. Aramalar sürdürülseydi,
bağlantı sağlanabilirdi... Tarım küresindeki bilginler, bunları bilmedikleri için alabildiğine dertlenip duruyorlardı.
Tarım küresinde yıllar, kuşkular, kaygılar ve bilimsel çalışmalarla akıp gitti. Bilginlerin bir bölüğü öldüler.
Ölüler, güney kapısından uzay boşluğuna fırlatılıyordu. Yaşayanların sayıları giderek azalmaktaydı. Bilginler, hızla
üreyerek kendilerini tedirgin etmeye başlayan maymunların üremelerini engellediler. Sadece ışınlanmış olan
beş maymunun üremesine izin verdiler. Deneyleri onlar üzerinde yapıyorlardı. Sekiz, her kuşağın kan
hücrelerini, incelemeden geçiriyordu. Hücrelerde, ışınlamadan sonra beliren özelliklerin sürdüğünü gördükçe,
«iyi ışınlar, insanoğlunun kanına da işledi. Kan hücrelerindeki bu gizemli pırıltılar, sonsuza dek kuşaktan kuşağa
aktarılacak.» diyerek, insanlık adına sevinip kıvanıyordu. Giderek, ışınlanmış maymunların soyları da tükendi.
Sekiz, tarım küresinde, kapana kısılmış fare gibi yok olup gitmeyi dehasına yakıştıramıyordu. Yıllar yılı hep
özünün, dehasının ve arkadaşlarının onurunu kurtaracak, bir kurtuluş yolu aradı. Sayıları elli bire düştüğünde,
ilginç bir çözüm yolu bulabildi...
Elli arkadaşını çevresine topladı. Onlara planını açıkladı.
- Arkadaşlar, burada, tüm koşullara boyun eğerek, direnmesiz savaşımsız, yok olup gitmek, beni çok
üzüyordu. Bizim gibi dâhilerin, hiçliğe böylesine kolaylıkla teslim olması, insanlık onuruna kara çalacak. Yıllarca
bu doğrultuda düşündüm Sonunda, adımızı temize çıkaracak bir çözüm buldum. Başarabilirsek, ne mutlu bize.
Bu yolla hem «iyi insan»ların yeryüzünde oluşturdukları yeni yaşam düzenini görebileceğiz, hem de onurumuz
kurtulacak.
Elli arkadaşı, kendisini coşkuyla alkışladılar. On dokuz numaralı kimya bilgini söz istedi.
- Sayın Sekiz, bizler de benzer duygu ve düşüncelerle dopdoluyuz. Burada, elimizi kolumuzu kavuşturarak,
ölümü beklemek, bizim de ağrımıza gidiyor. Ayrıca ben de iyi insanların iyi dünyasını çok merak ediyorum...
Öteki bilginler bir ağızdan on dokuzun sözlerini desteklediler.
- Biz de
- Bizde...
Sekiz, arkadaşlarının sabırsızlandıklarını görünce, planını kısaca anlattı.
- Derin dondurucu niteliğinde bir aygıt yapıp onun içine gireceğiz. Canlılığımızı sağlayan organlarımız, bu aygıt
içinde çok düşük düzeyde, görevlerini sürdürecekler. Yaşlanma duracak. İstediğimiz bekleme süresi dolunca,
aygıttan çıkacağız. Aygıta girdiğimiz günkü yaş ve sağlık durumumuzla yaşama yeniden başlayacağız. Ne güzel
değil mi?
Elli bilgin bir ağızdan yanıtladı.
- Evet, gerçekten çok güzel bir buluş!..
Sonra, Sekizin çevresini alıp kendisini coşkuyla kutladılar, iş bölümü yapıldı. Dondurucu aygıtın yapımına
başlandı.
Bilginler, aygıta girmeden önce Sekiz, bilgisayara şu bildiriyi işledi.
«Ben, Sekiz numaralı fizik bilginiyim. Atom çağında, İleri Görüşlüler Ülkesi'nde, özel olarak yetiştirilmiş, bin
dâhiden biriyim. Arkadaşlarımla birlikte, insanlığı açlıktan kurtarmak için doyguyu oluşturduk. Tarım küresini
gerçekleştirdik. Burada bir küre, doygu üretip insanlığa hizmet ettik.
Daha sonra, dünya ile bağlantıyı yitirip tarım küresinde tutsak kaldık. Elli arkadaşımla birlikte bu dondurucuya
giriyoruz. Yüz yıl sonra, yeniden yaşama döneceğiz. Bizi bulan olursa, dondurucuların dünyaya taşınmasını rica
ediyoruz. Buradaki tutsaklık dönemi yaşamımızla buluşlarımız, ayrıntılı olarak, bantlara işlenmiştir. Bu bantları
ana bilgisayarın bilgi kasasında bulabilirsiniz.»
Sekiz, donma aygıtına giriş tarihini, saati, dakikası ve saniyesiyle belirttikten sonra, bilgisayarı kapattı. Elli bir
dâhi, saydam cisimden oluşturulmuş, basit birer sandığı andıran, donma aygıtlarına yerleştiler.
Sekiz, aygıta girerken-, annesinin tarağını, göğüs cebine koydu. Sonra ölçüsüz bir iç rahatlığıyla aygıtın
kapağını kapadı. Dondurucuda, kış uykusuna yatan hayvanlarınki gibi yaşamları sürecekti.
Çekirdekteki tüm düzenekler, çalışır durumdaydı. Isı, nem, hava sağlayan aygıtlar da görevlerini en az
düzeyde sürdüreceklerdi. Uzun yıllar, uzayın gizemli boşluğunda dönüp duran, tarım küresiyle içindeki yarı ölü
dâhilerden, hiç kimsenin haberi olmadı.
Yıllar sonra, ışın çağının olağanüstü buluşlarıyla çok gelişmiş uzay araçları oluşturuldu. İnsanlar artık, uzayın
derinliklerine korkusuzca dalabiliyorlardı. Bu araçların en yenisi ve en görkemlisi «uzay kirpisi» adını taşıyandı.
Gerçekten, aracın dış yüzü, kirpi dikenlerini andıran, binlerce madensel boruyla kaplıydı. Bu boruların uçlarında,
çeşitli görevler yapan, duyarlıklı aygıtlar vardı. Düzenekler, uzayın gizemli güzelliklerini, çok yönlü olarak,
saptamaya yarıyordu.
Uzay araştırmaları artık, sadece uzayda dünyaya benzer gezegenlerin olup olmadığını öğrenmek için
yapılıyordu. İnsanoğlu, evrenin gizlerini çözmek amacını güdüyordu. Bu nedenle evrene bir değil, binlerce gözle
bakması gerekiyordu. Uzay kirpisi, işte bu amaçla oluşturulmuştu. Bu olağanüstü aracın, iç donanımı da
görkemliydi. Yeryüzünde bir insanın rahatı, sağlığı, mutluluğu için hangi koşullar gerekiyorsa, uzay kirpisinde, bu
koşullar en üstün düzeyde sağlanmıştı. Ayrıca, araç, dünyada bile eşi bulunmayan bir uzay laboratuarına sahipti.
Kirpide, çeşitli ülkelerden gelme, yüz dâhi bilginle iki yüz araç görevlisi, değişik dallarda üç yüz uzman bilgin
bulunuyordu. Uzay kirpisi uzaya açılması için gereken hazırlıklar sona erince, görkemli şenliklerle dünyadan
ayrıldı. Uzayın derinliklerinde, aylarca sürecek olan efsanevi yolculuk böylece başladı...
Araçtaki bilginler, ilk kez, uzayı böylesine çok yönlü, böylesine yakından izlemekteydiler. Kirpi dikenini andıran
uzay periskopları, uzayı, çeşitli boyutlardan gözlemekteydi. Bu yöntemle yol üzerinde bulunan her şey,
ayrıntılarıyla gözlem salonlarındaki ekranlara yansıyordu.
Kimi yerde, karşılarına buzul görünümünde görkemli düzlükler çıkıyordu. Bu görüntüler, güneş ışınları
vurunca, göz kamaştırıyor, düşsel bir niteliğe bürünüyordu.
Uzay kirpisi bazen yüzlerce şimşek çakımı arasında kalıyordu. Uzayın tekdüzeliğinden bunalmış olan bilim
adamları, çevrelerini saran bu binbir renkli kıvılcım yelpazelerini görünce, ölçüsüz bir coşkuya kapılıyorlardı. O
sırada uzay, havai fişeklerle şenlendirilen, düşsel bir bayram yerine dönüyordu...
Uzay kirpisindeki bilginler, bu görüntülerin güzelliğini, görkemini dünya dilleriyle anlatmanın olanaksızlığında
birleşmişlerdi. Bu nedenle bir bölük bilgin, uzayın görkem ve güzelliklerini tanımlayacak, «uzayca» sözcükler
oluşturmaya giriştiler.
Birkaç kez de uzay kirpisinin yoluna, ışık demetlerinden taçlar giymiş, ilahları andıran, gezegenler çıktı.
Bilginler, hemen, adı sanı bilinmeyen bu taçlı gezegenlere de birer ad taktılar.
Yolculuk sürüp dururken bir gün, alıcı aygıtlar çok uzaklarda bir yerde, uzayın allak bullak oluşunu
görüntülediler. Uzay kirpisi, hemen, o yana yöneltildi. Bir süre sonra, karşılarına, çok büyük bir gezegen çıktı.
Bilginler, alıcılardan gelen verileri, bilgisayarlarda değerlendirip bu gezegeni tanımaya giriştiler.
Söz konusu gezegen, bir zamanlar, güneşten kopmuştu. Ateş parçası olarak binlerce yıl boşlukta döndükten
sonra, soğuyarak, katılaşmıştı. Gezegenin çevresinde, çok güçlü bir hava akımı çarpışması oluyordu. Bu
çarpışmadan oluşan dev burgaçlar, gezegenin üstünü kaplayan külleri, binlerce metre yükseklere savurtuyordu.
Bilim adamları, bir ürkünç doğa olayını, çeşitli yönlerden inceleyip bulgularını bilgisayara işlediler.
Gözlem borularından fırlatılan, avcı uydular, toz bulutlarına dalıp örnek maddeler getirdiler. Avcı uyduların
tümü, araca geri çekilince, oradan ayrıldılar. Başka bir yöne doğru ilerlediler.
Bu kez, yollarının üstünde ay vardı. Ayın yüzüne çopur bir görünüm veren, korkunç çukurlar, ekranlarda daha
da ürkünç görünüyordu. Bilginler, bir zamanlar, insanoğlunun aya ulaştığını anımsadılar. Bir süre, atalarının bu
olay karşısında duyduğu olağanüstü coşkudan, övünçten söz ettiler. Bu tatlı söyleşi, uzay kirpisinin yoluna, dev
bir gaz kütlesinin çıkmasıyla son buldu. Bu dev gaz yumağının merkezi, hâlâ fokur fokur kaynamaktaydı. Alıcılar,
kızgın gaz kütlesini ekranlara olabildiğince yakından yansıtınca, bilginler, cehennemi andıran görünüm
karşısında, ürpermekten kendilerini alamadılar.
İnceleme aygıtları, kızgın gaz kütlesindeki ısının, binlerce derece olduğunu gösteriyordu. Bilginler, bu denli
yüksek ısıyı oluşturan gücü merak ettiler. Bunun için kütle çekirdeğinin incelenmesi gerekiyordu. Bu tehlikeli bir
girişim olacaktı. Ama, göze almaya karar verdiler. Bilginler bu kütlenin çekirdeğinde, çok değerli bir enerji
kaynağı bulunabileceğini düşünüyorlardı.
Dünyada, uzun yıllardır, enerji kaynağı olarak kullanılan gümüş ışınlar, giderek azalmaktaydı. Bilginler, gümüş
ışınlara destek olacak, yeni enerji kaynakları araştırmaktaydılar. Bir bölük bilgin, yerin merkezindeki magmadan,
parçalar kopararak, enerji kaynağı araştırmayı önermişti. Bu öneri olumlu sonuç vermişti.
O zamandan bu yana, belli aralıklarla ve özel düzeneklerle magmadan kızgın madenler koparılıyordu. Bunlar
ayrıştırılınca, yüksek değerde nükleer enerji elde ediliyordu. Fakat, bu uygulama, sık yapılamıyordu. Çünkü,
dünyanın yer çekimi dengesinin bu yolla bozulması söz konusuydu. Uzay kirpisinin en önemli görevlerinden biri
de uzayda enerji kaynağı aramaktı. Bilginler, kızgın gaz yumağının çekirdeğini, bu nedenle incelemek
zorundaydılar.
Avcı uydulardan ancak bir tanesi, böylesine yüksek ısıya dayanabilirdi. Onu, kızgın gaz kütlesinin merkezine
fırlattılar. Tüm bilginler, merak içinde alıcı aygıtlardan, olayı izliyordu. Uydunun çekirdeğe ulaştığı saptanınca,
derin bir soluk aldılar. Sonra bekleme süresi başladı. Bu süre dolunca, avcı uydu, uzay kirpisine geri çekildi. Özel
bir bölmede soğumaya bırakıldı. Isı, yeterince düştüğünde, lav kitlesi, uydudan alınıp, özel bir aygıta aktarıldı.
Bilginler, ışın çağının olağanüstü yöntem ve araçlarıyla yeni maddeyi incelemeye giriştiler.
Bulgular, umut vericiydi. Fakat yüksek ısı veren «öz»ün tam olarak tanınabilmesi için, atomlarına ayrılması
gerekiyordu. Bilginler bu işleme de kalkıştılar. Ama, sürdüremeden bırakmak zorunda kaldılar.
Öz'ün atomlarına ayrışması sırasında, ortaya çıkacak, radyoaktif ışınlarla manyetik dalgalar ve niteliği
bilinmeyen nükleer güç, bilgisayarlarca tehlikeli bulunmuştu. Bunların denetimi zordu. Ortaya yayılmaları
durumunda, uzay kirpisinin tüm düzeneklerinin bozulma olasılığı vardı.
İşte bu nedenle Öz'ü dünyadaki özel atom laboratuarlarında inceleme kararına vardılar. Böylesine tehlikeli bir
madde ile uzay yolculuğunu sürdürmenin doğru olmayacağı ortadaydı. Kızgın gaz kütlesinin, uzaydaki
konumunu saptayıp yerini uzay haritasına işlediler. Öz'deki enerji, dünyada işe yararsa, buraya yeniden
geleceklerdi.
Yapılması gereken işlemler sona erince, uzay kirpisi dönüşe geçti. Uzun bir süre, sıkıcı bir tekdüzelik içinde yol
aldılar. Sonra birden, gözlem salonlarındaki ekranların bir bölüğü, göz kamaştırıcı bir ışıkla apaydınlık kesildi.
Aynı anda, bilgisayar, şu açıklamayı yaptı.
«Alıcı aygıtların bir bölüğü samanyolunu saptamıştır...»
Bilginler, coşkuyla yerlerinden fırladılar. Samanyolunu incelemek için herkes kendi yöntemiyle işe koyuldu.
Uzay kirpisinin hızı, sağlıklı bir gözleme olanak vermiyordu. Durum, gemi yöneticilerine duyuruldu. Taşıtı
götüren motorların ikisi devreden çıkarıldı. Böylece uzay kirpisinin hızı azaldı. Bilginler, samanyolunu
incelemeye giriştiler.
Gökyüzünde akıp giden bu görkemli ışık seli, uzay kirpisindeki tüm görevlileri büyülemişti. Bilginlerin bir
bölüğü, samanyolunun bu eşsiz güzelliğini dünyalılara göstermek istiyordu. Hemen, özel aygıtlarla film çekmeye
giriştiler.
O sırada, boş ekranlarda, «büyük ayı» ve «küçük ayı» belirdi. Onlar da bir başka görkem ve başka
güzellikteydi. Büyük ayı yıldız takımının köşesinde, ışıl ışıl parlayıp duran kutup yıldızı, uzay boşluğunda dev bir
pırlantayı andırıyordu. Hiçbir konuyu gözden kaçırmak istemeyen bilginler, telaş içinde gözlem aygıtları arasında
koşuşturarak, incelemelerini sürdürüyorlardı.
Bilginlerden biri, kutup yıldızını özel filmlerle görüntülemeye çabalıyordu. Olanca dikkatiyle çekim aygıtını, en
elverişli açıya getirmeye girişmişti. Birden, kutup yıldızının gerisinde, donuk görünümlü bir karaltı belirdi. Bu
karaltı, bilinen türden yıldız ya da gezegene benzemiyordu. Bilgin, film çekmeyi bırakıp, gözleyici borulardan
birini o yana yöneltti. Garip karaltı, ekranlarda görülmeye başladı. Bilgisayar, görüntünün niteliğini şöyle
açıkladı.
«Bu, yapay bir küre. Dünyamız gibi hem kendi ekseninin çevresinde dönüyor, hem de değişmez bir
yörüngeyle güneşin çevresini dolaşıyor. Dış yüzü boş. içinde yaşam var.»
Bilginler, bu bilgileri değerlendirince, şaşırıp kaldılar. Hemen uzay kirpisini o yana güdümlediler. Ekranlardaki
görüntü, giderek netleşti. Bilginler, gördüklerini ve bilgisayardan öğrendiklerini, sürekli olarak, dünyaya
bildiriyorlardı. Kısa bir süre sonra, yapay kürenin gizi çözüldü. Bu, ışın çağının başlarında, uzayda yok olduğu
sanılan tarım küresiydi...
En yakın sınıra ulaşıldığında, bilgisayar, küre içinde canlıların bulunduğunu yeniden belirtti. Uzay kirpisindeki
bilginlerle dünyadakiler, ölçüsüz bir meraka kapıldılar. Hemen, durum saptaması yapıldı. Bilgisayar, tarım
küresine giriş yerini belirledi. Fakat bu bilgi işe yaramadı. Kürenin güney kapısı içerden açılıyordu.
Bu koşullarda tarım küresine girmenin olanaksızlığı ortaya çıktı. Yapılacak tek şey, yeryüzüne dönüp küreye
girebilme çareleri aramaktı.
Uzay kirpisi, değişik kanallardan, değişik titreşim ve güçlerle işaretler yolladı. Tarım küresinin haberleşme
aygıtı açıktı. Bazı işaretler vermekteydi. Ama, bunlar, anlamsız seslerdi. Bu durum, bilgisayarın, içerde canlı
bulunduğunu bildiren haberiyle çelişiyordu.
Uzay kirpisindeki bilginler, ne yaptılarsa, aydınlatıcı bir ipucu bulamadılar. Sonunda oradan ayrılıp dünyaya
doğru yola koyuldular.
Bilginler artık, uzay kirpisinin çevresinde oynaşan, kuyruklu yıldızlarla arada bir gelip araca çarpan
göktaşlarıyla burçları oluşturan göz alıcı yıldız kümeleriyle ilgilenmiyorlardı. Tümünün aklı tarım küresindeydi.
Uzay kirpisi, dünyaya iner inmez, hemen uluslararası, dâhiler kurultayı toplandı. Bu kurultaya, doygu bitkisinin
yaratıcılarından olan üç yaşlı bilgin de özel danışman olarak çağrıldı. Onlar, tarım küresinin planlarını ve oradaki
yaşamı herkesten iyi biliyorlardı.
Belgeliklerden çıkarılan, planlar ve haberleşme bantları, bu bilginlerin önderliğinde değerlendirildi. Bu
bilgilerden yararlanılarak tarım küresinin girişine kenetlenebilecek bir uzay aracı yapımına başlandı.
Tarım küresinin bulunuşu, dünyadaki insanlara duyurulmuştu. Herkes, merak içinde kürenin gizinin
çözülmesini bekliyordu. Artık dünyada en çok konuşulan konu, tarım küresiydi. Hiçbir konu onun güncelliğini ve
ilginçliğini gölgeleyemiyordu.
Yeni araç, Nuhun gemisinin uçuş güdümüne oturtuldu. Halkın sevinç gösterileri arasında, tarım küresine
fırlatıldı. «Nuhun gemisi II» adı verilen bu araçta, on bilgin vardı. Üç yaşlı dâhi de gözlemci olarak yolculuğa
katıldılar. Üçü de tarım küresinde arkadaşlarını görebileceklerini umuyordu. Dâhi dostlarının, ne yapıp ederek, o
güne dek, varlıklarını sürdürmeyi başardıklarına inanıyorlardı. Bu nedenle yolculuk uzadıkça, sabırsızlıkları
artıyordu.
Bu arada, yorgun ve sisli belleklerinde, geçmişe değgin anılar dinliyordu. En çok da bebekler çiftliğindeki
anılar belirginleşiyordu. Bin çocuk, birlikte beslenip, birlikte uyumuş, birlikte ağlayıp gülmüş, birlikte emeklemiş,
birlikte öğrenim görmüşlerdi. Sanki bin kardeş gibiydiler...
Kendilerine verilen, olağanüstü nitelikteki oyuncaklarla oynadıkları oyunlar, geliyordu gözlerinin önüne. O
günlerde duydukları, çocukça coşku, gönüllerini ve yüreklerini yeniden sarıyordu.
Ana babalarıyla buluştukları gün de belleklerinin baş köşesinde dipdiri durmaktaydı. O günkü anılar dirilince,
üçü de nitelendiremedikleri duygularla dolup taşıyorlardı.
Doyguyu buluşları, tarım küresini planlayışları, orada yaşayacak gönüllü görevlilerin seçilişi, tarım küresini
oluşturacak çekirdeğin, arkadaşlarıyla birlikte uzaya fırlatılışı... Her şey bir bir gelip geçiyordu gözlerinin
önünden...
Yeryüzünde hemen herkes, Nuhun gemisi ll'nin tarım küresinden vereceği haber ve görüntüleri
beklemekteydi. İnsanlar, tek vücut, tek yürek kesilmiş, sabırsızlık içinde bekleşip duruyordu.
Nuhun gemisi II tarım küresine kenetlendiğinde, bekleme gerilimi, daha da arttı. Artık insanlar, işi gücü
bırakmış, televizyonların çevresine doluşmuşlardı.
Gemi kenetlenir kenetlenmez, tarım küresinin girişi açıldı. Bilim adamları, soluma başlıklarını takarak, dikkatle
gemiden çıktılar. Kürenin içini, çürük doygu artıkları sarmıştı. Girişin yanında bulunan uzay topaçlarını, binbir
zorlukla harekete geçirdiler. Kısa sürede çekirdeğe ulaştılar.
Çekirdeğin içi temiz ve aydınlıktı. Sadece havası biraz ağırlaşmıştı. Tüm aygıtlar en az düzeyde çalışmaktaydı.
Bilginler, ellerindeki planlara göre, çekirdeği incelemeye giriştiler.
Laboratuarlar, yeni kuşak bilginlere göre, ilkel sayılabilecek araçlarla doluydu. Toplantı, yemek, spor, eğlence
salonlarıyla yatak odaları, dünyadakilere benziyordu. Uzun süre buralarda dolaştıktan sonra, bilgisayar
bölümüne ulaştılar. Yaşlı bilginler, bu araçları iyi tanıyorlardı. Hemen, çalıştırmaya giriştiler.
Bilgisayarlarda o denli çok formül, o denli çok yeni buluş planı, bilimsel yasalar, kuramlar, deney yöntemleri
vardı ki!... Bunların incelenmesi aylar sürerdi. Bu bilgileri, gemideki bilgisayara aktardılar. Sonra, çekirdeğin
öteki bölmelerine geçtiler. Hiçbir canlılık izine rastlamamış olmaları, onları şaşırtıyordu. Oysa, uzay kirpisinin,
güçlü bilgisayarının yanılması olanaksızdı.
Sonunda, elli bir bilginin bulunduğu bölmeye ulaştılar. Üç yaşlı bilgin, derin donduruculardaki arkadaşlarını
görünce, şaşkınlıktan donakaldılar. Kimin kim olduğunu tanımak olanaksızdı. Tümü de tepeden tırnağa
bembeyaz bir görünümdeydiler. Oldukça yaşlanmışlardı. Bir de donma olgusu, yüzlerindeki anlamı silmişti.
Beyaz mumdan yapılmış, insan yontularını andırıyorlardı. Bu görünüm, yeni kuşak bilginlerini de ürkütmüştü.
Salon bir an ölüm sessizliğine büründü.
Ne var ki, bu sessizlik uzun sürmedi. Bilginler, karşı duvarda, sürekli olarak yanıp sönmekte olan kırmızı ışığı
gördüler. Bunun özel bir bilgisayar olduğunu anlamakta gecikmediler. Yaşlı bilginler, sabırsızlıkla atılıp düzeneği
işlettiler. Ve Sekizin sesiyle irkildiler.