KNC BÖLÜM
DS KURT
Kahvaltılarını ettikten ve birkaç parça öteberilerini kızaga yükledikten sonra
yanmakta olan atesi arkalarında bırakarak karanlıklara daldılar. Dört bir yönden
sogugu ve karanlıgı yırtarak sanki birbirlerine yanıt verirmisçesine kopup gelen
acılı, korkunç kurt ulumaları yeniden yükseldi. Saat dokuz olunca ortalık
agardı. Ögleyin güney yönünde gökyüzü bir parça kızarır gibi oldu, ama çok
geçmeden yeniden solgunlastı. Derken boz bulanık bir renge büründü, saat üçten
sonra bu gri ısık da silindi gitti. Bu ıssız ve sessiz dünya, kutup gecesinin o
karanlık, koyu kefeniyle sarıp sarmalandı.
Karanlık bastırınca dört bir yandan kurt ulumaları yükselmeye basladı. Bu
ulumalar kimi zaman öylesine yakından geliyordu ki, bitkin düsen köpekler panige
kapılarak karısıklık yaratıyor, kosum takımları birbirine dolasıyordu.
Kosumları düzeltmek için verdikleri kısa mola sırasında Bill:
“Kendilerine baska yerde bir av bulsalar da yakamızı bıraksalar artık,” dedi.
Henry de kaygıyla:
“Gerçekten de insanın sinirine dokunuyor ardımız sıra gelisleri,” diye karsılık
verdi.
Taa ki gece olup da konaklayıncaya dek ikisi de agızlarım açıp tek laf etmedi.
Henry atesin basına egilmis, kaynamakta olan fasulye tenceresinin içine küçük
buz parçaları atıyordu. Birden, bir sopa darbesinin saklayısıyla irkildi; aynı
anda Bill’in öfkeyle bagırdıgını, köpeklerden birinin keskin çıglıklar atarak
acı acı mızıldandıgını isitti. Yerinden dogrulup baktı, koyu bir karartının
karların üzerinde seke seke kayarak karanlıga daldıgım gördü. Sonra Bill’e
ilisti gözü. Bir elinde sopa, öbür elinde ise kuyrugundan bas asagı tuttugu
kurutulmus bir balık vardı, üzüntü ve sevinç karısımı bir yorgunlukla köpeklerin
arasında öylece duruyordu.
“Vay namussuz vay,” dedi. “Kasla göz arasında balıgın yarısını kapıp kaçmayı
becerdi. Ama ben de sopayı iyi yapıstırdım kerataya dogrusu... Ne biçim bagırdı,
isittin ya?”
“Nasıl bir seydi?”
“Dogru dürüst göremedim pek. Ama dört ayaklı, kocaman agızlı, kıllı mı kıllı,
köpege benzer bir seydi.” “Evcillestirilmis bir kurt olmalı.” “Evcil olmaz olur
mu hiç! Baksana tam yemek zamanı geliyor, köpeklerin tayınından pay almasını
biliyor!” Yemeklerini yedikten sonra tabutun üzerine oturup pipolarım
tüttürürlerken kor gözlerden olusan halka da yeniden daraldı.
Bill:
“Bir geyik sürüsü ya da buna benzer bir sey bulsalar da pesimizi bıraksalar,”
dedi.
Henry laf ola beri gele gibilerden can sıkıntısıyla homurdandı. On bes dakika
kadar sessiz sedasız oturdular. Henry gözlerini atese dikmisti, Bill ise atesin
üzerinden dogru karanlıkta yanıp sönen halkaya bakıyordu. Bill sızlamaklı bir
havayla yeniden basladı:
“Simdi söyle yolu bir tuttursak, ver elini Mc Gurry...” Henry dayanamadı:
“Kes artık yahu!” dedi öfkeyle. “Vır vır vır! Dedim sana, miden bozulmus senin,
bir avuç karbonat yut da kendine gel, ikide birde kafa ütüleyip durma öyle.”
Ertesi sabah Henry uyandıgında, Bill’in öfkeyle sövüp saydıgını isitti.
Dirseklerine abanarak dogrulup baktı. Arkadası, gürül gürül yanmakta olan atesin
basında, köpeklerin arasında durmus, elini kolunu öfkeyle sallayarak küfür
ediyordu. Suratı allak bullak olmustu.
“Yine ne oldu?”
“Daha ne olsun, Kurbaga da kaçmıs...”
“Deme yahu!”
“Dedim bile, istersen gel de bak.”
Henry bir sıçrayısta yataktan fırlayıp kalktı, köpeklerin yanına kostu. Hepsini
tek tek dikkatle saydıktan sonra bir köpeklerini daha ellerinden çekip koparan
bu vahset ülkesine o da lanetler savurmaya basladı.
Bill, sonunda:
“Al iste,” dedi, “Kurbaga için sözde en güçlü köpegimiz diyorduk.” Henry:
“Üstelik aptal maptal da degildi öyle,” diye ekledi. iki gün içinde verilen bu
ikinci kurbanın ardından konusulanlar birincisinden pek farklı olmadı.
Kahvaltılarım ederken ikisi de arpacı kumrusu gibi düsünüyordu. Kahvaltıdan
sonra geri kalan dört köpegi kızaga kosup yola koyuldular. O gün de daha önceki
günler gibi geçip gitti. Çevrelerini saran buzlu Kuzey topraklarında sessizce
yol alıyorlardı. Ortalıktaki derin sessizligi arkaları sıra gelen görünmez
izleyicilerinin ulumaları bozuyordu yalnızca. Ögle sonrasının alacakaranlıgı
bastırırken ulumalar daha da yakından gelmeye basladı. Köpekler büyük bir
korkuya kapılıyor, dizginleri birbirine dolastırıyor, bu da iki adamın canını
büsbütün sıkıyordu.
O gece Bill isini bitirdikten sonra kendinden emin bir havayla dogruldu:
“Sıkıysa simdi de alıp gidin basınızı da göreyim,” diye söylendi.
Henry yemegin basından ayrılarak arkadasının ne gibi bir önlem aldıgına bakmaya
gitti. Bill, Kızılderililerin yöntemiyle kayısları sıkı sıkıya baglamıs, her
köpegin boynunda bulunan daracık tasmalara birer sopa takmıstı. Bu deri
tasmaları disleriyle söküp çıkarmaları olanaksızdı. Her tasmanın ucuna uzunlugu
bir metreyi bulan sopalar baglıydı. Sopaların öbür uçları da deri kayıslarla
tutturulmustu. Böylelikle köpek tasmasına ya da öbür kayısa uzanıp dis
geçiremeyecegi için kolay kolay kaçamayacaktı.
Henry, bütün bunları görünce memnun memnun basını salladı:
“Tekkulak’ı baglı tutmanın biricik yolu budur,” dedi. “Kayısları bıçakla
kesercesine koparıp atıyor kerata! Eh artık yarın sabah hepsini yerli yerinde
buluruz.” Bill:
“Kalıbımı basarım ki öyle olacak,” dedi. “Eger biri kaybolsun, ben de sabah
kahvemi agzıma sürersem ne olayım!” Yatarlarken Henry çevrelerini saran kor
gözleri göstererek:
“Kursunumuzun kalmadıgını anladılar,” dedi.
“Birkaç tanesini vurabilsek postun pahalı oldugunu görecekler. Böyle elimiz
kolumuz baglı durunca azıttıkça azıtıyorlar, her aksam biraz daha yaklasıyorlar.
Atese bakma da gözünü almasın, suna bak suradakine... Görüyor musun?” Atesten
saçılan ısık lekesinin ötesinde berisinde kıpır kıpır dolasan karartıları
izleyerek bir süre oyalandılar. Karanlıkta parıldayan bir çift göze dikkatle
baktıkları zaman hayvanın vücut çizgileri kesinlesiyor ve arada sırada
kımıldandıgı görülüyordu. Tam o sırada köpekler gürültü etmeye basladı, o yana
dönüp baktılar. Tekkulak birtakım iniltiler çıkararak mızıldanıyor, kayıslardan
kurtularak karanlıga atılmaya çabalıyor, kudurmusçasına sıçrayıp debeleniyor,
sonra durup, bogazına baglı sopayı dislemeye çalısıyordu.
Henry:
“Suna bak, Bill,” diye fısıldadı.
Köpege benzeyen bir hayvan usul usul ilerliyor, atese dogru yan yan sokuluyordu.
Ürkek ama aynı zamanda atılganlıkla karısık bir dikkatle ilerliyor, adamları
gözden kaçırmaksızın tüm dikkatini köpekler üzerinde topluyordu. Bu sırada
Tekkulak sopanın ucundan kurtulmak için çırpınıyor, yaklasan hayvana ulasmak
istiyor, acı acı inliyordu.
Bill, usulca:
“Hay aptal hay,” dedi. “Hiç korkuyor mu bak!” Henry fısıltıyla karsılık verdi:
“Bu gelen disi bir kurt... Sisko ile Kurbaga neden ortadan yok oldular, simdi
anlasılıyor. Disi kurt, sürünün avcı hayvanı. Köpekleri bastan çıkarıp yanında
götürüyor, sonra da hep birden üstüne üsüsüp mideye indiriyorlar.”
Atesten bir çıtırtı çıktı, odunlardan biri gürültüyle ocaktan dısarı düstü. Bu
sesi isiten hayvan gerisin geri karanlıga daldı.
Bill:
“Bak aklıma ne geldi biliyor musun, Henry,” dedi.
“Ne geldi?”
“Sopayla vurdugum hayvan bu olmasın sakın?”
Henry:
“Ondan hiç kuskun olmasın,” dedi.
Bill:
“Ha sahi bak sunu da söyleyeyim,” diye sürdürdü. “Bu hayvanın kamp ateslerine
böylesine alıskın olması pirelendiriyor beni. Öyle sinsi sinsi sokulması da
ahlaksızca bir sey.” “Ne olursa olsun, dogru dürüst bu kurttan çok daha bilgili
oldugu su götürmez. Köpeklerin yemek zamanını kollayıp da geldigine göre, epeyce
görmüs geçirmis bir hayvan olmalı.” Bill, dalgın dalgın anlatmaya koyuldu:
“ihtiyar Villan’ın bir zamanlar bir köpegi vardı. Kurtlarla kaçmıstı. Bugünmüs
gibi aklımdadır, Küçük Çubuklar Ülkesinde geyik otlaklarından birine saldıran
kurt sürüsünün arasındayken onu ben vurmustum. htiyar Villan üzüntüsünden
çocuklar gibi hüngür hüngür aglamıstı. Üç yıldır gördügü yokmus hayvanı. Üç
yıldan beri kurtlarla düsüp kalkıyormus meger köpek.” “sin içyüzü simdi
anlasıldı desene. Bizim kurt sandıgımız hayvan aslında köpek olmalı. Öyle ya,
yoksa nerden bilsin insanın elinden balık yemeyi?” “Fırsatını bir yakalasam ah,
bak o zaman nasıl delik desik ederdim o kurt bozuntusunun postunu. Daha fazla
köpek yitirecek durumumuz yok çünkü.” Henry hemen karsı çıktı:
“yi ama topu topu üç kursunumuz kaldı.”
“Sen merak etme, öyle bir pundunu kollayacagım ki bosa tek kursun yakmayacagım.”
Sabahleyin Bill mısıl mısıl uyurken Henry atesi dürtükleyip besledi, sonra da
kahvaltıyı hazırladı. Sonunda arkadasını da uyandırdı:
“Öyle rahat uyuyordun ki uyandırmaya gönlüm razı olmadı bir türlü,” dedi.
Bill kalktı, uykulu uykulu yemegin basına oturdu.
Kahve fincanının bos oldugunu fark edince ibrige dogru uzandı. Ama ibrik
Henry’nin yanında, yetisemeyecegi bir uzaklıktaydı.
“Baksana, Henry,” dedi. “Her seyi eksiksiz hazırladıgına, hiçbir sey
unutmadıgına emin misin?”
Henry çevresine söyle bir göz gezdirdi, evet anlamında basını salladı. O zaman
Bill bos fincanı kaldırıp ona dogru uzattı.
Ama Henry:
“Bu sabah sana kahve yok,” dedi.
Bill, kaygıyla:
“Ne o, bitti mi yoksa?” diye sordu. “Agzından yel alsın!”
“Peki öyleyse, mideme dokunur diye mi vermiyorsun?”
“Yoo...”
Bill’in yüzü öfkeden kıpkırmızı kesildi:
“Yahu, bırak eveleyip gevelemeyi de, ne diye vermiyorsun onu söyle.”
“Fırtına da kaçmıs.”
Bill hiç telasa kapılmaksızın, basa gelen çekilir gibilerden bir havayla agır
agır kafasını çevirip oturdugu yerden köpekleri saydı, sonra serinkanlı bir
tavırla:
“Nasıl oldu peki?” diye sordu.
Henry omuzlarım silkti:
“Ne bileyim. Belki de Tekkulak’ın yardımıyla çözmüstür baglarını. Tek basıma
sökecek degil ya, mutlaka öyle olmustur.”
Bill hiç istifini bozmuyordu ama aslında için için köpürüyordu. Agırbaslı bir
havayla:
“Hay namussuz hay!” diye homurdandı. “Baktı ki kendi kaçamıyor, hiç degilse
Fırtına’yı çözeyim dedi, ha?”
Henry yitip giden bu son köpegin ardından da bir iki laf etmekten alamadı
kendini:
“Her neyse, olan olmus artık, Fırtına’nın çilesi de böylece sona ermis oldu.
Simdi en azından yirmi kurdun kursagında ora senin bura benim tüm ülkeyi dolasıp
duruyordur. Hadi bakalım, Bill, iç simdi kahveni.”
Ama Bill olmaz gibilerden basını salladı.
Henry ibrigi kaldırarak üsteledi:
“Hadi canım, uzun etme de iç iste.”
Bill fincanını bir kıyıya çekti:
“Sözüm sözdür benim, köpeklerden biri daha kaybolursa agzıma bile sürmem dedim,
sürmeyecegim de, iste o kadar.”
Henry hala onu bastan çıkarmaya çalısıyordu:
“immm... kahve de kahve olmus ama ha!..”
Ama Bill tükürdügünü yalamamayı kafasına koymustu bir kez, kahvaltısını kuru
kuruya yedi. Bu arada, oynadıgı oyun için Tekkulak’a verdi veristirdi.
Yine yola koyuldular.
Bill:
“Bu gece birbirlerine ulasamayacakları bir uzaklıkta baglayacagım kerataları!”
diye söylendi.
Yüz metre kadar ya gitmis ya gitmemislerdi ki, önden giden Henry’nin kar
ayakkabısına bir sey takıldı, almak için egildi. Göz gözü görmeyecek kadar yogun
olan karanlıkta aldıgı seyi dogru dürüst fark edemiyordu ama el yordamıyla söyle
bir yoklayınca bunun ne oldugunu hemen anlayıverdi. Aldıgı seyi tutup geriye
dogru fırlattı, kızaga çarpan nesne fırlayıp Bill’in ayakları dibine düstü.
Henry:
“Al sunu, bakarsın isine yarar,” diye seslendi.
Bill bir saskınlık çıglıgı kopardı. Elinde tuttugu sey Fırtına’dan artakalan son
izdi: hayvanın bogazına bagladıgı sopaydı bu!..
“Nerdeyse sopayı bile yiyip yutacaklarmıs yahu!” diye bagırdı. “Uçlarındaki
kayısları bile silip süpürmüsler. Korkunç aç olmalı bu kurtlar. Bu isin uçunda
yan yolda kurda kusa yem olmak da var.”
Henry inatla, kıkır kıkır güldü:
“Simdiye dek kurtlar tarafından hiç böylesine izlendigim olmadı ama, ne vartalar
atlattım ki nelere benzemez! Su lafıma mim koy oglum, böyle bir avuç Allah’ın
belası hayvana kolay kolay papuç bırakacak degiliz, tamam mı!”
Bill umutsuz bir tavırla:
“Umarım öyle olur,” diye mırıldandı.
“Olur mu olmaz mı McGurry’ye vardıgımızda görürsün.”
Bill’un umudu kırılmıstı bir kez:
“Dogrusu benim hiç aklım kesmiyor,” dedi.
Henry:
“Miden bozuk da ondan,” dedi. “Onun için diken üstündesin böyle. Kinin alman
gerek. Su McGurry’ye varır varmaz ilk isim seni kinin kürüne sokmak olacak.”
Bill, arkadasının bu tanısını anlasılmaz bir homurtuyla geçistirdikten sonra
suskunlastı. O gün de öbürkülerden farksız geçti. Saat dokuzda ortalık agardı,
görünmeyen günes ögle üzeri güney ufkunu pembeye boyadı, daha sonra gökyüzü
donuk gri bir renge büründü, üç saat sonra da aksam karanlıgı bastırdı.
Ortaya çıkmak için günesin bosu bosuna çaba harcadıgı bir sırada. Bill kızaktan
tüfegini çekip çıkardı: “Hiç bozuntuya vermeden sen yoluna devam et Henry,”
dedi. “Görelim bakalım ben bir seyler becerebilir miyim?”
Henry:
“Kızagın yanından ayrılmasan fena olmaz,” diye uyardı arkadasını. “Elinde topu
topu üç kursunun var zaten. Ne olur ne olmaz.”
Bill bıyık altından gülerek:
“Ne o, bakıyorum da kötümserlik sana da bulastı galiba?”
Henry sesini çıkarmadı, yalnız basına ilerlemeye basladı. Ara sıra duruyor,
arkadasının daldıgı gri renkli yabani görünüme kaygıyla göz gezdiriyordu. Bir
saat sonra Bill, kızakla uzun dönemeçlerden geçmek zorunda kalan arkadasına
kestirme yollardan gelerek yetisti:
“Genis bir alana dagılmıslar; bir yandan bizim çevremizde dolanıyor, bir yandan
da ötede beride baska avlar bulmaya çalısıyorlar. Bizi çantada keklik görüyorlar
anlasılan. Ama beklemeleri gerektigini de biliyorlar. O zamana kadar da ne
bulurlarsa tıkınmaktan geri durmuyorlar tabii.”
Henry arkadasının sözünü düzeltmek geregini duydu:
“Suna, çantada keklik oldugumuzu sanıyorlar desen daha dogru olacak, öyle degil
mi?”
Ama Bill arkadasının sorusu karsısında hiç oralı olmadı:
“içlerinden birkaçını adamakıllı gördüm. Bir deri bir kemik kalmıslar. Bana
kalırsa haftalardan beri bizim köpeklerden baska bir sey girmemis kursaklarına.
Görsen, öyle zayıflamıslar ki! Kaburga kemikleri birbirine geçmis, karınları
sırtlarına yapısmıs. Bak dediydi dersin, açlıktan kudurup er geç saldıracaklar
bize. ste o zaman halimiz duman.”
Bu kez kızagın ardı sıra ilerleyen Henry’ydi. Bir iki dakika sonra hafif bir
ıslık çalarak arkadasına isaret verdi. Bill dönüp baktı ve köpekleri durdurdu.
Arkalarındaki yolun son dönemecinden dogru, kızagın bıraktıgı iz boyunca, kalın
postlu bir kurt sürüne sürüne ilerliyordu. Koku almak istercesine burnunu yere
egmis, usul usul, hayli garip bir biçimde, koyarcasına yaklasıyordu. Adamlar
durunca o da durdu, basını kaldırıp baktı, burnundan soluyarak koku almaya
çalıstı.
Bill:
“Disi kurt,” dedi.
Karların üzerine yatan köpeklerin önlerinden geçerek arkadasına yaklastı.
Günlerdir kendilerini izleyerek üç köpeklerini bastan çıkarıp ölümlerine neden
olan bu garip yaratıgı birlikte seyre daldılar.
Hayvan dikkatle çevresini kollayarak asagı yukarı yüz metre kalana dek yaklastı,
sakına sakına birkaç adım atıyor, sonra duruyordu. Bir çam toplulugunun yanında
durdu, kendisini seyreden adamlara gözlerini dikip bir süre kokularını almaya
çalıstı. Adamları inceden inceye süzerken tıpkı bir köpek gibi heyecanlıydı,
gelgelelim bakıslarında bir köpegin baglılıgı degilde disleri kadar kıyıcı,
soguk, acımasız bir açlıgın amansızlıgı okunuyordu. Kurda oranla çok iriydi.
Sıska olmasına karsın, vücudu soydaslarının en azmanına yarasacak bir
büyüklükteydi.
Henry:
“Omuz yüksekligi hemen hemen bir metreyi bulur,” dedi. “Boyu da en azından bir
buçuk metre var.”
Bill:
“Bir kurda göre rengi de bir hos,” diye ekledi. “Kırmızı kurt görmemistim hiç,
tarçın rengi desem yeri...”
Gerçekten de hayvanın postu tarçın rengide sayılmazdı pek. Tam kurtlara özgü o
tipik boz rengiydi, ama yer yer gri, yer yer de parlak ve alacalı bulacak garip
bir renkteydi.
Bill:
“Dev bir kızak köpegine benziyor,” dedi. “Kuyrugunu sallarsa hiç sasmam
dogrusu.”
Hay vana dogru bir iki adım atarak:
“Hey, köpoglu, buraya gel bakayım,” diye seslendi. “Gel kuçu kuçu... adın ne
senin?”
Henry gülerek:
“Senden korktugu filan yok,” dedi.
Bill hayvanı korkutmak için elini kolunu sallayarak bagırıp çagırdı, ama
hayvanda korkunun k’si bile yoktu. Yalnızca kulaklarını dikip dikkat kesilmekle
yetindi. Bakıslarında kıyasıya aç ve arzulu bir hava okunuyordu. Bu adamlar et
demekti onun için. Dehsetli açtı. Eger göze alabilse ilk fırsatta üzerlerine
saldırır mideye indirebilirdi onları. Bill hayvanın bakısları karsısında elinde
olmaksızın sesini alçaltarak:
“Dinle, Henry,” dedi. “Gerçi topu topu üç kursunumuz var ama bu uzaklıktan da
onu nallamak isten bile degil. Bu namussuz üç köpegimizin canına okudu. Ne
olursa olsun buna bir dur demek gerek artık, öyle degil mi?”
Henry basıyla onayladı arkadasım. Bunun üzerine Bill kızaktan tüfegi aldı,
omuzuna dogru kaldırdı. Ama daha dogru dürüst nisan almasına fırsat kalmadan
disi kurt yana sıçradı, ladin agaçlarının arasına dalarak yitip gitti.
Bill tüfegi yerine koyarken öfkeyle homurdandı;
“Hay aptal kafam hay! Bendeki de amma akıl ha, köpeklerin yemine ortak olmaya
gelen bir kurt tüfegin ne demek oldugunu bilmez mi hiç! Bak dediydi dersin,
basımıza bela kesilecek bu hayvan. Simdi üç yerine ne güzel altı köpegimiz
olacaktı. Alacagı olsun ama, bak görürsün onu nasıl gebertecegim. Açık hedef
olmayacak kadar kurnaz hayvan, ama pusu kurup isini bitirmezsem bana da Bill
demesinler.”
Henry uyardı arkadasım:
“Fazla uzaklasayım deme sakın. Hayvanlar öylesine aç ki, sürü halinde
saldırırlarsa bırak o üç kursunu harcamayı, gık bile çıkaracak zaman
bulamazsın.”
O aksam erkenden konakladılar. Altı köpegin isini yüklenen üç köpek, kızagı
eskisi gibi hızla sürükleyemiyor, çabucak yoruluyorlardı. Bill, onları
birbirlerinin kayıslarını kesemeyecek kadar aralıklı baglayıp baglamadıgına bir
kez daha baktıktan sonra erkenden yattılar.
Kurtlar artık iyiden iyiye zıvanadan çıkmıslardı, burunlarının dibine kadar
sokuluyorlardı. O gece birkaç kez uyandılar. Kurtların kokusunu duyarak
huysuzlanan köpekler durdukları yerde duramıyor, sık sık hırıldayıp
mızıldanıyorlardı. Bunun üzerine adamlar da kurtları geriletmek için kalkıp
atesi beslemek zorunda kaldılar.
Bill atesi canlandırdıktan sonra, yatagına gömülürken söylenip duruyordu:
“Denizcilerden duymustum, bazı köpekbalıkları gemilerin dümen suyundan hiç
ayrılmazmıs, iste bu kurtlar da karadaki köpekbalıklarını andırıyor. islerini
iyi biliyorlar, sakası yok bu isin. Bak görürsün Henry, eninde sonunda
hesabımızı görecekler...”
Henry öfkeyle çıkıstı:
“Böyle sızlanıp durmakla yenilgiyi simdiden kabullenmis oluyorsun. Yelkenleri
suya indiriveriyorsun hemencecik. Bu gidisle kurtlara sen yem olmayasın da
kimler olsun!”
Bill:
“Bizden çok daha sıkı herifler, nice babayigitler bile kurtların pençesinden
kurtulamamıstır,” dedi.
“Kes artık kafa sisirmeyi be!.. Kabak tadı verdin yahu!..”
Henry öfkeyle sırtını döndü. Dogrusu sasırmıstı biraz, Bill’i azarlamıstı, ama o
sesini bile çıkarmamıstı. Oysa bildi bileli alıngan biriydi. Uykuya dalmadan
önce bu konu üzerinde uzun uzadıya kafa yordu, sonunda:
“Sinirleri çok bozuk,” diye düsündü. “Yarın gönlünü alsam fena olmaz.”

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
DSLERN SAVASI
Yaklasmakta olan insanların gürültüleriyle köpek havlamalarını ilk isiten ve
gitgide sönen ates çemberinin içindeki adamı bırakıp kaçan disi kurt olmustu.
Oysa sürünün öteki kurtları nicedir inatla kovaladıkları avı kolay kolay bırakıp
gitmek istememislerdi. Disi kurdu izlemeden önce, gürültülere bir süre daha
kulak kesilmisler ve ancak tehlikenin yaklastıgından iyice emin olduktan sonra
çekip gitmislerdi. En önde, sürünün en azmanlarından biri olan gri tüylü dev bir
kurt gidiyor, ötekileri disi kurdu izlemeye zorluyordu. Genç kurtlardan biri
kendisini geçmeye kalkıstıgı zaman gözdagı verircesine hırlayıp ısırıyordu.
Bembeyaz kar tabakası üzerinde agır aksak ilerleyen disi kurdu görünce hızını
artırdı.
Disi kurt, gri tüylü sürübasının yanı sıra kosmaya baslamıstı. Kendine bu yeri,
sürübasının yanını layık görüyordu. Gri tüylü kurt ona hosgörüyle davranıyor,
hırlayıp kızmak söyle dursun, bir iki adım öne geçecek olsa bile disleriyle
saldırmaya kalkmıyordu. Tam tersine büyük bir yakınlık gösteriyor, disisine
sokulmaya çalısıyordu. Gelgelelim, böyle zamanlarda disi kurt onu hırıltıyla
disliyor, beriki de bu hoyratlık karsısında ses çıkarmaksızın geri sıçrıyor,
utangaç bir asık
gibi sevgilisinin ardısıra kös kös ilerliyordu. Gri tüylü sürübasının tek derdi
bu kadarcıktı. Oysa disi kurdun basında bir baska dert daha vardı. Öbür yanında
zayıflıktan tiridi çıkmıs yaslı bir kurt ilerliyordu. Yer yer kellesmis olan
postu, nice çatısmalardan, sayısız savaslardan arta kalan yara bere izleriyle
doluydu. Bir gözü kördü, saglam gözü solda oldugundan disi kurdun sagından
gidiyordu hep. Fırsat buldukça disiyi sıkıstırmaya, vücudunu yalamaya, omuzuna
ya da boynuna sürtünmeye çalısıyordu. Ne var ki disi kurt ona da yüz vermiyor,
solundaki asıgına yaptıgı gibi ihtiyar Tek Göz’e de dislerini gösterip yana
çekilmeye zorluyordu. kisi birden sıkıstırmaya basladıgı zaman da hem sag hem
de sol yanma savurdugu sert dis darbeleriyle onları uzaklastırıyor; bu arada
hızlarına ayak uydurarak sürüden kopmamaya ve bastıgı yere dikkat etmeye özen
gösteriyordu. Böyle anlarda iki rakip birbirlerine yiyecekmisçesine bakıyor, dis
bileyen hırıltılarla birbirlerine gözdagı veriyorlardı. Kıskançlıkları ve disiye
sahip olma hırsıyla birbirlerini paramparça etmeleri isten bile degildi, ne var
ki açlık duygusu daha baskın çıkıyordu.
htiyar Tek Göz, aklını basından alan disi kurdun saldırısından kaçınmak için ne
zaman yana çekilecek olsa, kör gözünün bulundugu sag tarafta kosmakta olan daha
genç, üç yasında baska bir rakibine tosluyordu.Bu genç ve iri kurt, sürünün öbür
çelimsiz ve aç hayvanlarına oranla çok daha güçlü kuvvetli, çok daha gözüpek
sayılırdı. Ama ihtiyar Tek Göz’ün yanısıra ilerlerken ihtiyatı elden bırakmıyor,
kör hayvanı hızını geçmeyecek biçimde ayarlamaya çalısarak basını onun omuz
dogrultusunda tutmaya özen gösteriyordu. Yanında ilerlerken azıcık öne geçecek
olsa ihtiyar kurt hemen saldırıp eski yerine itiyordu onu. Genç kurt kimi zaman
geride kalıyor, sürübası ile disi kurdun arasına girmeye çalısıyordu. Böyle
zamanlarda iki, hatta üç taraftan saldırıya ugruyordu. Disi kurt hosnutsuzlugunu
belirten bir hırıltıyla dislerini gösteriyor, ihtiyar Tek Göz kudurmusçasına
saldırıyor, derken, bu kavgaya genç sürübası da katılıyordu.
Genç kurt bu saldırı üzerine hemen geri çekilerek arka ayakları üzerine çöküyor,
tüylerini kabartıyordu. lerleyen sürünün önündeki duraklamalar gerideki
hayvanlar arasında büyük bir kargasalıga yol açıyor, tüm sürü allak bullak
oluyordu. Arkadan gelen kurtlar hızlarını alamayarak birbiri ardından ona
bindiriyor, sırtını ve art ayaklarını tırmalayıp ısırıyorlardı. Genç
kurdun canını yakan bu azgın öfke yavas yavas sürüdeki tüm hayvanlara bulasmaya
baslıyordu. Zaten canları burunlarında olan hayvanların kızgınlık ve
hosnutsuzlukları açlıgın etkisiyle daha da artıyordu. Ama o, gençligin verdigi
kırılmak bilmeyen bir umutla yaklasma çabalarını sürdürüyor, bütün bu
saldırıları hiçe sayarak disi kurda sokulmaktan geri durmuyordu.
Açlık bellerini bükmese, ask ve kavga gırla gider, zamanla sürü birbirine
düserdi. Gelgelelim bu kez gerçekten berbat durumdaydılar... Kıtlık yüzünden
iyice elden ayaktan düstükleri için eskisi gibi hızla yol alamıyorlardı artık.
Çelimsizler, yavrular ve yaslılar gittikçe arkada kalıyordu. Sürünün öncü
grubundaki en güçlü kuvvetli kurtların bile derileri kemiklerine yapısmıstı
nerdeyse. Her seye karsın yine de fazla yorulmayacak bir biçimde yol almaktan
geri durmadılar.
Sakat hayvanlar bu hıza ayak uyduramıyordu. Hiç bitip tükenmeyecekmisçesine
isleyen çelik gibi kasları vardı. Hiç durmaksızın çalısan, habire isleyen bu
kaslar sonsuz bir enerji kaynagıyla besleniyordu sanki. Gece gündüz demeyip,
kilometrelerce yol aldılar. Ertesi gün de ilerlediler. Soguk, ölü bir dünyanın
uçsuz bucaksız toprakları üzerinde akıp gidiyorlardı. Çevrelerinde hiçbir yasam
belirtisi yoktu. Bu tüyler ürpertici vahset diyarında kendilerinden baska en
ufak bir canlılık kımıltısı yoktu. Yalnızca kendileri vardı canlı olarak. Oysa
yasamak için parçalayıp yiyebilecekleri baska canlı yaratıklar bulmak
zorundaydılar. Buzlu suların aktıgı bayırlardan ve ırmaklardan geçerek alçak bir
vadiye geldiler. Canlarını dislerine takarak verdikleri savasın ödülüne burada
kavusmuslardı. Ortalıkta geyik izleri vardı. Çok geçmeden dev bir geyige
rastladılar. Yasam vardı bu vadide, et vardı. Üstelik bu yasayan et, ne gizemli
bir ates ne de uçusan
kursun parçalarınca korunuyordu. Genis, ayrık ayaklar ve çatallı boynuzlarla
nasıl bas edeceklerini iyi biliyorlardı. O her zamanki sabır ve dikkatleriyle,
bu silahların hakkından gelmeleri isten bile degildi. Nitekim, kısa süren,
kıyasıya siddetli bir çarpısma oldu. Geyik, kurtları yara bere içinde bırakıyor,
isabetli çiftelerle beyinlerini dagıtıyor, boynuzlarını batırıyor, tepinirken
kemiklerini kırarcasına kurtları eziyor, yılmadan sonuna dek saldırdıkça
saldırıyordu. Gelgelelim kurtulması olanaksızdı. Disi kurt hayvanın gırtlagına
sarılır sarılmaz ötekiler de üsüsüp, dislerini geçirdiler. Savas sona ererken
hala debelenmekten geri durmayan geyik, canlı lokmalar halinde kurtların
midesine iniverdi. Artık bol bol yiyecekleri vardı. Geyigin agırlıgı dört yüz
kiloyu askındı, bu durumda kırk hayvanlık sürü üyelerinin her birine asagı
yukarı onar kilo düsmüstü. Uzun süredir açlık çekip kıt kanaat geçinmesini bilen
kurtlar simdi bol bol, doya doya et yiyerek açlıgın acısını çıkardılar. Az önce
bütün sürüye büyük bir dirençle kafa tutan geyikten geriye kala kala birkaç
kemik parçası kalmıstı simdi. isleri bitince uykuya çekilip dinlenmeye
koyuldular.
Ama karınlarını tıka basa doyurmus olan genç kurtlar arasında kavgalar patlak
verdi. Bu dalasmalar ve kıskançlıklar sürü dagılıncaya dek sürüp gitti. Hem
kıtlık dönemi de son bulmustu artık. Üstelik bol bol avlanabilecekleri bir yere
gelmislerdi. Ama yine de ihtiyatsızlık etmiyorlar, av olarak sakat ve zayıf
hayvanları seçmeye özen gösteriyorlardı.
Gel zaman git zaman, bu bolluk ülkesinde sürü bir gün ikiye bölündü. Gruplar
degisik yönlerde yola koyuldular. Disi kurt bir yanında genç sürübası, öbür
yanında ihtiyar Tek Göz oldugu halde, arta kalan grubun basına geçti. Mackenzie
Irmagı’nı izleyerek sürüyü dogudaki göller yöresine götürdü. Bu grup da her
geçen gün biraz daha azalıyordu. Disi ve erkek esler birer ikiser alıp baslarını
gidiyorlardı. Kimi zaman essiz kalmıs kurtlar bu çiftlerden birinin ardına
düsecek oluyorlarsa da, rakiplerinin yırtıcı dislerine hedef olmamak için ister
istemez çekip gitmek zorunda kalıyordu. Bir, iki derken sonunda kala kala dört
kurt kaldı:
Disi kurt, sürünün basını çeken genç önder, Tek Göz ve üç yasındaki genç kurt.
Disi kurt bu durumda daha da hırçınlastı. Çok geçmeden üç asıgının da
postlarında disi kurdun sivri disleriyle açtıgı yara bere izleri belirdi. Ne var
ki kendilerini korumak için hiçbiri karsı koymaya kalkmıyor, ona saldırmıyordu.
En amansız saldırılarına omuz çevirip, kuyruk sallıyor, kur yaparcasına
çevresinde dört dönerek öfkesini yatıstırmaya çalısıyorlardı. Bununla birlikte,
disi kurda ne denli hosgörüyle davranırlarsa, birbirlerine de o denli amansız
davranıyorlardı. Üç yasındaki genç kurt bir gün iyice zıvanadan çıktı. Tek
Göz’ün görmez yanından saldırarak kulagım parça parça etti. Gerçi kocamıs kurt
yalnız bir yanım görebiliyordu ama onca yılın deneylerim ve görmüs
geçirmisligini yabana atmamak gerekirdi, nitekim düsmanının gençligi karsısında
bundan bol bol yararlanmasını bildi. Yitirdigi gözü, yara bere içindeki agzı ve
burnu,
kolay yutulacak bir lokma olmadıgının en büyük kanıtıydı. Ne dövüsler geçmisti
basından, neyi nasıl yapacagını simdi çok iyi biliyordu artık. Dövüs dürüstçe
basladı, ne var ki öyle sürüp gitmedi. Gerçi sürübası olan kurt ihtiyarın
yanısıra genç kurda karsı cephe almasaydı isin nereye varacagı yine de belli
olmazdı. Gözünü kan bürüyen genç kurda ikisi birlikte saldırdı. Genç kurt, eski
dostları’nın dislerini tüm vücudunda duyuyordu. Öldüresiye ısırıyordu bu disler.
Birlikte avlandıkları günler, açlıga omuz omuza katlandıkları o kıtlık
dönemleri, unutulup gitmisti. Ask gözlerini döndürmüstü, simdi karın doyuracak
av bulmaktan daha önemli ve daha acımasız bir isin esigindeydiler.
Bu kavgaya neden olan disi kurt bir kıyıya çekilip oturmus, kılını
kıpırdatmaksızın onları seyrediyordu. Keyfine diyecek yoktu dogrusu. Onun
günüydü bu gün; böylesi kırk yılda bir yasanırdı. Kendisine sahip olmak isteyen
asıkları birbirlerine karsı tüyler ürpertici bir ölüm-kalım savası veriyor, dise
dis bogusuyorlardı. Belki de ilk kez basından geçen bu ask serüveninin sonunda
üç yasındaki genç kurdun postu elden gitti. Parçalanmıs cesedinin iki yanında
duran rakipleri, oturdugu yerden kendilerine keyifli keyifli sırıtan disi kurda
bakıyorlardı, ihtiyar Tek Göz yalnızca kavgada degil ask konusunda da çok
akıllıydı. Gri tüylü sürübası, aldıgı bir yarayı yalamak için bos bulunup
kafasını döndürmüs, böylelikle bogazını açıkta bırakarak düsmanına göstermisti.
Kocamıs kurdun tek gözünden kaçmamıstı bu, fırsat bu fırsattı. Bir sıçrayısta
düsmanına ulastı ve dislerini gırtlagına gömdü. Keskin dislerim derinlere
saplayarak hayvanın gırtlagım parçaladı, sah-damarını koparıp attı, sonra
gerisin geri eski yerine sıçradı.
Genç sürübası korkunç bir hırıltı kopardı, sonra aksırıp tıksırmaya, kanlı
hıçkırıklar çıkarmaya basladı, ama yılmadan usanmadan karsı koydu, son solugunu
verene dek dövüsmekten geri durmadı.Bu arada disi kurt hiç istifini bozmadan,
büyük bir keyifle izliyordu olup bitenleri. Zevkten dört köse olmustu adeta.
Hoslanıyordu kavgadan. Vahsice bir ask yarısmasıydı bu, yabani diyarın ask
trajedisiydi. Gelgelelim yalnızca ölen için trajediydi. Oysa sag kalan için bu
bir zafer demekti. Düsmanı bir daha hiç kıpırdamamacasına yere serilip kalınca,
Tek Göz genis adımlarla disi kurda yöneldi. Magrur bir sakınganlık okunuyordu
tavırlarında. Disi kurdun saldıracagım ummustu; ama tam tersine, sevgilisinin
öfkeyle hırlayıp dislerini göstermedigini
görünce afalladı. Disi kurt, hoplayıp zıplıyor, çevresinde cilveli cilveli dört
dönüyor, kokluyordu onu. htiyar kurt onca yılın verdigi agırbaslılıgına ve
görmüs geçirmisligine karsın, en az disisi kadar çocuksu bir saflıkla
davranıyordu.
Karlar üzerine kanla yazılan acı ask öyküsü ve rakipler unutulmustu simdi. Tek
Göz yaralarını yalamak için bir ara durdu ve o zaman yere serdigi düsmanı birden
aklına geldi. Dudakları büküldü, disleri ortaya çıktı, bögründeki ve boynundaki
tüyler dimdik kesildi, ön ayaklarını karlara gömüp bastırdı, sıçrayacakmısçasına
gerildi. Ama tam o sırada disisinin agaçlar arasına daldıgını görüp yatıstı,
onun ardısıra o da ormana daldı.
O günden sonra anca beraber kanca beraberdiler, içtikleri su ayrı gitmiyordu
artık. Günler günleri kovalıyor, onlar birlikte yatıp kalkıyor, birlikte
avlanıyor, kurbanlarını elbirligiyle öldürüyor ve bas basa yiyorlardı. Bir süre
sonra disi kurtta huysuzluk belirtileri basgösterdi. Sanki bir seyler ararcasına
kayalar arasındaki oyukları inceliyor, çukurlara dalıp çıkıyor, dik su yatakları
boyunca karsılastıkları magaraları inceden inceye arastırıyordu. Bu
arastırmaların Tek Göz için hiçbir anlamı yoktu, ama yine de mırın kırın
etmeksizin disisinin ardı sıra dolanıp durdu. Arastırmacı, dalıp çıktıgı
yerlerde fazla oyalansa bile yan gelip sabırla bekliyordu.
Belirli bir yerde kalmadan Mackenzie Irmagı’na dek yol alıp. Kuzey ülkesini bir
uçtan bir uca geçtiler.
Irmak boyunca agır agır ilerlerken avlanmak için arada bir iç kısımlara
dalmaktan geri durmuyor, ama her seferinde yine ırmak boyuna geri geliyorlardı.
Arada sırada baska kurtlarla karsılasıyorlardı. Bunların çogu es es dolasıyordu.
Ama birbirlerine pek yüz vermiyor, bu karsılasmadan ötürü hiçbir sevinç
belirtisi göstermiyor, sürü halinde toplanmaya yanasmıyorlardı. Kimi zaman da
yalnız basına orada burada sürtüp duran kurtlara rastladılar. Böyle durumlarda
çogu erkek olan bu kurtlar onlara katılmak isterlerdi. Tek Göz kesinlikle göz
yummazdı buna. Öte yandan disi kurt tüylerini kabartıp dislerini gösterir,
meydan okurcasına erkeginin yanında yer alır, bunu gören essiz kalmıs kurt
kuyrugu kısıp tırıs tırıs kendi yoluna gitmek zorunda kalırdı.
Ay ısıgıyla ortalıgın pırıl pırıl aydınlandıgı bir gece ıssız ormanlarda
gezinirken Tek Göz birdenbire oldugu yere çivilendi. Basını kaldırdı, kuyrugunu
dikti, burun deliklerini iyice açıp ortalıgı dikkatle koklamaya basladı. Bir
ayagını tıpkı köpekler gibi havada tutuyordu.
Sezinledigi seyin ne oldugunu bir türlü kavrayamıyor, havadaki tehlike uyarısını
çözebilmek için kokladıkça kokluyordu. Bu arada ortalıgı söyle bir koklar gibi
yapan disi kurt erkegini yatıstırmak istercesine hiç istifini bozmadan yine yola
koyulmustu. Gerçi Tek Göz izlemesine izliyordu disisini ya, yine de bocalıyor,
iki adımda bir duraklayıp çevreyi kolaçan etmekten kendini alamıyordu. Disi kurt
çevresi agaçlarla kaplı bir düzlüge yöneldi usul usul. Bir süre oracıkta tek
basına durdu, çok geçmeden Tek Göz de sokuldu yanına; kulak kesilip ortalıgı
gözden geçirmeye, koku almaya çalıstılar. Önce köpek havlamaları geldi
kulaklarına, hemen ardından erkek haykırısları ve keskin kadın bagırtıları ile
bir çocuk ciyaklaması isittiler. Deriden yapılma büyük çadırlardan baska
görülmeye deger bir sey yoktu. Zaman zaman atesin önünden geçen birkaç kisinin
karaltıları görünüyor, atesin dumanları durgun gökyüzüne dogru tembel tembel
yükseliyordu. Kızılderili kamplarına özgü türlü türlü kokular geliyordu
burunlarına. Bu kokular gerçi Tek Göz’de hiçbir çagrısım uyandırmıyordu, ama
disi kurda tüm ayrıntılarıyla bildigi bir öyküyü anımsatıyordu. Disi kurt tuhaf
bir coskunluk içinde ürperiyor, gitgide artan bir ilgiyle çevresini kokluyordu.
Oysa Tek Göz kaygılıydı, bir an önce çekip gitmeye can atıyordu. Disi kurt
sakinlestirmek istercesine agzıyla erkeginin boynuna dokundu, sonra yine kampa
dikti gözlerini. Garip bir hava yerlesmisti suratına, gelgelelim açlık hırsı
degildi bu. Simdi atesin yanma gidip ısınmak, köpeklerle dalasmak için yanıp
tutusuyor, bir asagı bir yukarı giden insanların ayakları dibinde oynasma istegi
ile kıvır kıvır kıvranıyordu. Tek Göz huzursuzca kıpırdandı, onun huzursuzlugu
disi kurda da bulastı. Aradıgı seyi bulmak zorunda oldugunu anımsadı birden.
Dönüp ormana dogru yürümeye basladı. Tek Göz rahat bir soluk aldı o zaman
öne atılıp agaçların gölgesine varıncaya dek disisinin önü sıra gitti. Ay ısıgı
altında süzüle süzüle ilerleyerek bir patikaya çıktılar. Ve ikisi de aynı anda
burunlarını dayayıp karlar üzerindeki taze ayak izlerini koklamaya basladı. Tek
Göz ihtiyatla önden gidiyor, disisi hemen ardısıra onu izliyordu. Birdenbire,
kar tabakası üzerinde kayıp giden beyaz bir sey gördü Tek Göz. Büyük bir hızla
kaçıp giden beyaz yaratıgı yakalamak için ok gibi fırladı.
zledikleri dar patikanın iki yakası da genç ladin agaçlarıyla kaplıydı; agaçlar
arasından, ay ısıgıyla aydınlanmıs bir düzlüge çıkan yolun bitimi görünüyordu.
Tek Göz beyaz yaratıga dogru çılgınca bir kosu tutturmustu, her adım onu hedefe
biraz daha yaklastırıyordu. Burnunun dibinde kosuyordu, bir adım, bir adım daha
derken dislerim avına geçiriverecekti... Gelgelelim o adımı atamadı bir türlü.
Çünkü pesine takıldıgı beyaz yaratık “bu küçük beyaz tavsan” ansızın havaya
fırlamıs, basının üzerinde bilmedigi bir oyun oynarcasına sallanıp çırpınmaya
baslamıstı.
Tek Göz birden panige kapıldı, korkuyla geri çekildi. Arka ayakları üzerine
çökerek neyin nesi oldugunu anlayamadıgı bu garip yaratıga karsı öfkeyle
hırlamaya basladı. Disi kurt onun yanından geçerek korkusuzca öne atılıp
yaklastı, yüksekligi gözleriyle bir bakısta ölçtükten sonra havada çırpınan
tavsanı kapmak üzere sıçradı. Ama epeyce yüksege sıçramasına karsın avına
erisemiyordu bir türlü, her atlayıstan agzı bos dönüyor, disleri havada
takırtıyla kapanıyordu.
Birbiri ardından defalarca sıçradı ama bosunaydı. Tek Göz çöktügü yerden
dogrulmus, ona bakıyordu. Disisinin sürekli olarak basarısız kalan alçak
atlayısları karsısında öfkelenmisti. Bu kez kendisi sıçradı ve tavsanı
disleriyle kaptıgı gibi asagı çekti. Ama tam sırada kuskulu bir hısırtı duydu,
yanı basındaki küçük agacın, üstüne devrilecekmisçesine büküldügünü gördü. Avını
agzından bıraktı hemen. Gerilen dudakları arasından yırtıcı disleri ortaya
çıktı. Boguk, korkunç bir hırıltı çıkardı, korku ve öfkeden tüyleri kabarıp
dimdik kesildi. Agaç bir anda yeniden dogruldu ve tavsan havada yaylanmaya
basladı.
Disi kurt kızgın bir sabırsızlıkla dislerini erkeginin omuzuna geçiriverdi. Onun
bu beklenmedik saldırısına bir anlam veremeyen Tek Göz de aynen karsılık verip
esini agzından yaraladı. Uyarısının yanlıs anlasılmasına içerleyen disi kurt
bunun üzerine iyice çileden çıktı, erkeginin üzerine atıldı. O zaman yaptıgı
yanlıslıgı anladı Tek Göz. Disisini yatıstırmaya çalıstı. Ne var ki disi kurdun
gözü dönmüstü, bir süre tartaklayıp durdu erkegini. Sonunda Tek Göz ona karsılık
vermekten vazgeçti, basını yana çevirerek disisinin çevresinde dönüp durmaya
basladı.
Onlar dalasadursun, tavsan da asılı oldugu yerde çırpınıyor, yaylana yaylana
sallanıyordu. Disi kurt yere çöktü, Tek Göz disisinin korkusundan agacın
korkusunu unuttu, daha baskın çıkan bu korkunun etkisiyle yeniden avına dogru
sıçradı. Bu kez tavsanı disleriyle sıkı sıkıya kavramıstı, bu arada gözlerini
ufak agaçtan ayırmıyordu. Agaç yine yere egilmeye basladı. Ama Tek Göz avını
bırakmadı, sinirli sinirli hırlarken her ‘an sırtına inmesini bekledigi bir
darbeden nasıl kurtulacagını hesaplamaya çalısıyordu. Ama körpe agaç üzerine
dogru kıvrılmakla yetinmis, hiçbir sey olmamıstı. O kıpırdadıkça agaç da
kımıldıyor, durdugu zaman agaçda hareketsiz kalıyordu. Tek Göz hiç oynamadan
oldugu yerde öylece kalmanın daha dogru olacagını biliyordu ama disleri
arasındaki tavsanın sıcak kanı agzını sulandırıyordu.
Onun bocaladıgını gören disi kurt hemen ise karısıp dügümü çözdü. Yerinden
fırladıgı gibi havaya sıçradı; tavsanı Tek Göz’ün disleri arasından alması ve
basının üzerinde hısırtıyla sallanıp duran agaca bakmaksızın kafasını ısırıp
atması bir oldu. Körpe agaç o anda dogrulup eski dogal durumuna döndü. Böylece
Tek Göz ile disi kurt, esrarengiz küçük agacın kurdugu tuzagın yardımıyla
yakaladıkları avı istahla mideye indirdiler.
Gelgelelim tavsanların havada sallana-çırpına asılı oldugu nice yerler vardı
daha. Artık Tek Göz’ü disi kurt çekip çeviriyordu. Onun ardı sıra gidiyor,
tuzaklara düsen hayvanların nasıl avlanacagını ögreniyordu. Tuzakların
yagmalanması. Tek Göz için gelecekte isine epeyce yarayacak degisik bir avlanma
yöntemiydi.

ALTINCI BÖLÜM
BOZ RENKL YAVRU

[yandx]karaman-olga-karaman/fmv42rhry8.2126[/yandx]

lk zamanlar, daha kavrama becerisi gelismeden önce, hep sürüne sürüne magaranın
agzına yaklasmaya çalısmıstı. isin garibi kardesleri de onunla birlikte
gitmislerdi. Hiçbiri arkadaki duvarın karanlık köselerine dogru sürünme istegi
göstermemisti. Sanki birer bitkiymisçesine çekiyordu onları ısık; Kendilerini
olusturan yasamın kimyasal yapısı, varoluslarının vazgeçilmez
geregi olan ısıgı istiyor ve minicik vücutlarıyla tıpkı asma yaprakları gibi,
körü körüne ısıga yöneliyorlardı. Sonraları, her biri kendi varlıklarının
bilincine vardıklarında ısıgın çekici gücü daha da arttı. Vırt zırt ısıga dogru
gidiyorlar ama ana kurt her seferinde tutup içeri kovalıyordu onları.
Bu arada boz renkli yavru annesinin o yumusak ve oksayıcı dilinden daha baska
organları bulundugunu da anlamıstı. Sık sık ısıga dogru süründügü böyle
zamanlarda, annesinin sertçe dürten bir burnu ve kendisini tam zamanında
yakalayarak içeri savuran bir de pençesi oldugunu ögrenmis oldu. Böylece can
acısının ne demek oldugunu anladı. Acıdan nasıl korunabilecegini, yana ya da
geriye atılarak tehlikeden nasıl kaçınabilecegini ögrendi. Bunlar bilinçli
davranıslardı ve yasamının ilk dersleriydi. Bundan önce acıdan bilinçsizce
kaçmıs, tıpkı bir bitki gibi ısıga dogru sürünmüstü. Oysa simdi acıdan kaçısı
bilinçli bir tepkiydi artık.
Boz renkli yavru da tıpkı öbür kardesleri gibi küçük ama yabani bir yaratıktı.
Zaten et yiyen bir yaratıktan baska ne beklenebilirdi ki... Yırtıcılık onun
kanında vardı. Ana-babası etle besleniyordu. Yasamının ilk karanlık döneminde
emdigi süt, etten olusmustu. Simdiyse, bir aylıkken ve daha gözleri açılalı bir
hafta ya olmus ya olmamıstı ki, anasının önüne attıgı etleri yemeye baslamıstı.
Büyük bir istahla memelerine saldıran bes yavruyu emzirmenin güçlügü karsısında
ana kurt bu etleri agzında çignedikten sonra veriyordu onlara.
Gelgelelim, boz renkli yavru kardeslerinin en güçlüsü ve en ele avuca sıgmaz
olanıydı. Hepsinden daha sert hırlardı. Öfkesi bile ötekilerden daha
siddetliydi. Kurnazca ve ustaca bir pençe vurusuyla kardeslerini tepe taklak
yere yuvarlamasını ilk kez o ögrenmisti. Ötekinin berikinin kulagını birdenbire
yakalayıp sarsıyor, sürüklüyor, bu sırada sımsıkı kenetlenmis disleri
arasından bir hırıltı çıkıyordu. Magaranın agzından uzaklastırabilmek için ana
kurdun akla karayı seçtigi yavruların basında hiç kuskusuz yine o vardı. Isıgın
çekiciligi boz renkli yavruyu her geçen gün daha da etkisi altına alıyordu.
Bıkmadan usanmadan magaranın agzına dogru bir iki adımlık bir serüvene atılıyor,
ama her seferinde de gerisin geri içerinin karanlıgına püskürtülüyordu. Ne var
ki orasının bir çıkıs kapısı oldugunu bilmiyordu. Hem bir yerden baska bir yere
nasıl girilip çıkılabilecegi konusunda hiçbir bilgisi yoktu zaten. Gözünü açtı
açalı görüp tanıdıgı tek yer bu magaraydı, ne yol biliyordu ne iz, bunların
anlamını bile kavrayamıyordu henüz, iste bu nedenle magaranın kapısı boz renkli
yavrunun gözünde bir duvardan, ama aydınlık bir duvardan baska bir sey degildi.
Dısarısı günlük güneslikken bu duvar onun dünyasının günesiydi. Isıgın
çevresinde dört dönen bir pervane gibi o da sürekli olarak bu çekici duvara
dogru ilerlemek istiyordu. Oraya ulasabilmeye çabalıyordu hep. çinde hızla
gelisip serpilen yasam, dısarı uzanan tek yolun, bu duvar oldugunu duyuruyordu
ona, ne var ki henüz bunu bilinçli olarak farkedemiyordu. Aslında, dısarı diye
bir yerin varlıgından bile habersizdi. Yalnız bu duvarda bir gariplik vardı.
Isıgın yanında yatıp kalkan, et getiren, anasına benzeyen yaratıgın babası
oldugunu anlayacak kadar büyümüstü. ste babası uzaktaki bu duvarın içine dalar
ve gözden silinirdi. Boz renkli yavru bir türlü akıl sır erdiremiyordu buna.
Annesinin bu duvara yaklasmasına izin vermemesi karsısında o da öteki duvarlara
yaklastı, o zaman yumusacık burnunu sert bir seylere çarptı. Bu denemeler canını
yaktıgı için birkaç girisimden sonra duvarlara sokulmaz oldu. Bu konu üzerinde
daha fazla kafa yormadı, nasıl ki süt ve çignenmis et annesine özgü bir gariplik
ise, babasının duvardan yitip gidisini de ona özgü bir gariplik olarak kabul
etti. Boz renkli yavru öyle uzun boylu kafa patlatıyor sayılmazdı pek; hiç
degilse insanlarınki gibi bir düsünme yetenegi yoktu. Gerçi kimi durumlarda
tıpkı insanlarınki gibi kesin ve dogru sonuçlar çıkarabiliyordu ama, yine de
beyni bulanık bir biçimde isliyordu. Nedenini niçinini kurcalamadan, oldukları
gibi kabul ediyordu olayları. Filanca ya da falanca sey neden oldu diye,
kafasını hiç mi hiç yormuyordu; onu ilgilendiren o seyin nasıl olduguydu, bu da
kendisine yetiyordu. Arkadaki duvara burnunu birkaç kez vurduktan sonra, duvarın
içine dalıp gidemeyecegi gerçegi kafasına dank etti, bunu yalnızca babasının
becerebilecegini, duvarın içinde yitip gidebilecegini anladı. Bununla birlikte,
babası ile kendi arasındaki bu farklılıgın nedenini ögrenmek gibi bir sevdaya
kapılmadı hiç. Mantıksal ve fiziksel gerçekler, zihinsel etkinliginde
kendilerine düsen yeri almıs degillerdi henüz. Öbür yabani yaratıkların çogu
gibi boz renkli yavru da açlıgın ne demek oldugunu kısa zamanda ögrendi. Bir
süre sonra et yüzüne hasret kaldı, yetmezmis gibi anasının sütü de kesildi.
Önceleri yavrular mızıldanıp inlediler, sızlandılar, sonra aç açına yatıp
uyuyarak oyalanmaya çalıstılar. Açlık tüm canlılıklarını alıp götürmüstü. Artık
oynasmalar, dalasmalar, öfkeli hırgürler, hırlama girisimleri, en çok da
uzaktaki o beyaz duvara yaklasma çabaları, bütün bunlar sona ermisti.
çlerindeki canlılık agır agır sönüyor ve yavrular uyuyordu. Tek Göz çılgına
dönmüstü. Oraya buraya kosuyor, ortalıgı altüst ediyor, artık tadı tuzu kalmayan
magarada pek seyrek yatıp kalkıyordu. Disi kurt da yavrularını yalnız bırakıp av
bulmaya çıkıyordu. Yavruların dünyaya geldikleri ilk günlerde Tek Göz birkaç kez
bir Kızılderili kampının yanına sokulup, çevredeki tavsan kapanlarını
yagmalamıstı. Ne var ki, karlar eriyip de ırmaktaki buzlar çözülünce
Kızılderililer baska yerlere çekip gitmis, bu yiyecek kaynagı da böylelikle
kurumustu.
Boz renkli yavru yasama yeniden dönerek ötedeki beyaz duvarla yeniden hasır
nesir olmaya baslayınca, dünyasında yasayanların sayısında bir azalma oldugunu
farketti. Kardeslerinden geriye kala kala yalnızca biri kalmıs, öbürleri
gitmisti. Kendini bir parça toplar gibi olunca tek basına oynamak zorunda kaldı.
Çünkü kızkardesi ayakta dolasmak söyle dursun basını bile kaldıramıyordu. Kendi
minik vücudu tıka ‘basa yedigi et yüzünden gitgide semiriyordu, oysa kızkardesi
için bu et bollugu gecikmis bir sölenden baska bir sey degildi. Sürekli olarak
uyuyan
küçük disi kurt bir deri bir kemik kaldı, içinde artık ölmeye yüz tutan yasam
atesi en sonunda büsbütün sönüp gitti.
ikinci ama daha hafif geçen bir kıtlık döneminin sonunda boz renkli yavru
babasını göremez oldu, artık ne magaranın kapısı önünde uykuya yatıyor, ne de
ısıklı duvara girip çıkıyordu. Oysa disi kurt Tek Göz’ün bir daha geri
dönmeyecegini çok iyi biliyordu. biliyordu ama gördüklerini boz renkli yavruya
nasıl söyleyecegini, iste bunu bilemiyordu. Irmagın sol kolu boyunca avlanmaya
çıktıgı bir gün, oralarda disi vasagın ini yakınlarında bir yerde Tek Göz’ün bir
gün önceki izini bulmus, izin son buldugu yerde de erkeginden kalan birkaç kemik
parçasıyla karsılasmıstı. Ortalıkta ki belirtilere bakılırsa, kıyasıya bir
bogusma geçmis ve zaferi kazanan vasak kendi inine çekilmisti. Geri dönmeden
önce disi kurt vasagın inini bulmustu, ama hayvanın içerde bulundugunu gösteren
birtakım izler görerek içeri girmeyi göze alamadı.
O günden sonra disi kurt avlanırken ırmagın sol kolundan hep uzak durdu. Vasagın
da yavruladıgını biliyordu, onun yırtıcı, sinsi ve korkunç kavgacı bir hayvan
oldugunu da biliyordu. Yarım düzine kurt öfkeden kuduran bir vasagı kovalayarak
bir agacın tepesine tırmandırabilirdi, ama yapayalnız bir kurdun yeni dogurmus
bir vasakla boy ölçüsmeye kalkmasına gelince, o zaman is degisirdi.
Ama ne olursa olsun vahsetse vahset, analıksa analık... ana sevgisi ve özverisi
ne pahasına olursa olsun yavrularına kol kanat germekten geri durmazdı... Bir
gün gelecekti ki disi kurt boz renkli yavrusu ugruna ırmagın sol kolu boyunca
yola düsecek, kayalıklardaki ine gelecek ve vasagın öfkesine kafa tutacaktı.

SEKZNC BÖLÜM
YASAMIN YASASI
Küçük yavru çabuk gelisiyordu, iki gün magarada yatıp dinlendikten sonra yine
dısarı çıktı. Bu kez anasını yedikleri gelincigin yavrusuna rastladı ve hemen
oracıkta isini bitirdi. Bu kısa serüven sırasında yolunu yitirmemisti. Yorulunca
magarayı eliyle koymus gibi buldu ve hemen yatıp uyudu. Artık her gün dısarı
çıkıyor ora senin bura benim dalasıp duruyordu.
Ne ölçüde güçlü ya da zayıf yanları oldugunu ögrenip, ona göre davranmaya
çalısıyordu. Ne zaman atak, ne zaman çekingen davranması gerektigim kısa zamanda
anladı. Gözünü dört açmalı, her zaman ayagını denk almalıydı. Üstünlügünden
kesinlikle emin oldugu ender anlarda ise öfke ve heveslerini doyuma
ulastırabiliyordu. Ne zaman yolunu sasırmıs bir keklikle karsılassa öfkeden
kuduruyordu. ilk kez kurumus bir çam agacının üstünde rastladıgı sincabı her
görüsünde vahsice hırlıyordu. Nerede bir agaçkakan görse çılgınca bir öfkeye
kapılıyordu, çünkü ilk karsılasmalannda burnuna yedigi gaga darbesi bir türlü
çıkmıyordu aklından. Bununla birlikte, öyle anlar oluyordu ki, baska zaman
kendini deliye döndüren böyle bir hayvanı gördügü halde aldırıs etmiyordu. Çünkü
o sırada, çok daha korkunç et yiyici hayvanlarca sinsi sinsi gözetlendigi
sezgisine kapılıyordu. Atmaca hiçbir zaman aklından çıkmamıstı; hareket eden bir
gölge görünce en yakındaki çalılıga kendini dar atıyor, hemen saklanıyordu.
Artık sallana sallana, bacaklarını açarak badi badi yürümeyi de bırakmıstı.
Tıpkı anası gibi kendini fazla zorlamadan sürünürcesine yürümesini, sinsi sinsi,
kosar adım ilerlemesini çoktan ögrenmisti bile. Ne var ki, av konusundaki talihi
ilk günkü gibi yaver gitmiyordu. Av olarak simdiye dek topu topu yedi keklik
yavrusu ile bir gelincik yavrusu avlayabilmisti. Öldürme tutkusu günden güne
güçleniyordu oysa. Sincaba karsı öyle bir dis biliyordu ki yese doymayacaktı,
çünkü durmadan haykırarak ortalıgı velveleye veriyor, kendisinin yaklasmakta
oldugunu bütün vahsi hayvanlara bildiriyordu. Nasıl ki kuslar hemen kanatlanıp
uçuyorlarsa, sincap da bir sıçrayısta agaç tepelerine tırmanabiliyordu. Bu
yüzden de yavru kurt sincabın yerde oldugu bir zamanda gizlice üstüne
atılabilmek için fırsat kolluyordu. Anasına karsı derin bir saygısı vardı
yavrunun. O, çıktıgı avdan eli bos dönmüyor ve her zaman kendi payını
getiriyordu. Üstelik gözünü daldan budaktan sakınmıyordu hiç. Oysa bu
korkusuzlugun kökeninde bilgi ve deneyimin yattıgını düsünemiyordu küçük yavru;
bunun bir güçlülük belirtisi oldugunu sanıyordu. Annesi kuvvet simgesiydi onun
gözünde. Eskiden burun dürtüsleriyle yapılan uyarıların yerini alan sert pençe
vurusları ve keskin ısırıklar, büyüdükçe annesinin temsil ettigi gücü ona daha
iyi anlatır olmustu. Zaten annesine bu nedenle saygı duyuyordu. Anası ondan her
zaman boyun egmesini istiyor, yavru kurt büyüdükçe de hosgörüsü artıyor, sert
davranısları azalıyordu. Yeni bir kıtlık dönemi basgösterdi. Yavru açlıgın ne
demek oldugunu bu kez daha bilinçli bir biçimde anladı. Ana kurt aç açına av
pesinde kosturup durmaktan zayıfladı. Magarada hemen hemen hiç kalmıyor,
zamanının büyük bölümünde av arıyor, ama her seferinde bos dönüyordu. Bu yeni
kıtlık dönemi pek uzun sürmemekle birlikte ortalıgı kırıp geçirmisti. Yavru kurt
anasının memelerinde tek damla süt bulamadıgı gibi et yüzüne de hasret kaldı.
Önceleri yalnızca eglenmek için ya da oyalanmak için avlanırdı. Oysa simdi
açlıgın dürtüsüyle zorunlu olarak çıkıyordu av aramaya, ne var ki hiçbir sey
bulamıyordu. Gelgelelim bu basarısızlıgı gözünü daha da açıyor, yeteneklerinin
daha da gelismesine yol açıyordu. Sincabın huyunu suyunu ögrenmek için
hareketlerini kolluyor, sinsice sokulup onu gafil avlamaya çalısıyordu. Tarla
farelerini büyük bir dikkatle gözlüyor, yuvalarını eseleyip dısarı çıkarmaya
çabalıyordu. Agaçkakan ve kusların huylarına iliskin bilgileri çogalmıstı. Gel
zaman git zaman, atmacanın gölgesi bile artık onu çalılara kaçıramaz oldu. Simdi
daha güçlü, daha akıllı ve daha güvenli olmustu. Üstelik meydan okuyucu,
gözükara bir hava gelmisti üzerine. Düzlük bir yerin ortasına oturuyor,
gökyüzünde dolasan atmacaya kafa tutup, asagı inmesi için kıskırtıyordu onu.
Gökyüzünde dolasan bu yaratıgın, bir an önce midesine indirmek için ugrunda
yanıp tutustugu bir et oldugunu biliyor, ama atmaca dövüsmek için asagı inmeyi
göze alamıyor, yavru kurt iste o zaman bir çalılıgın altına uzanıp düs kırıklıgı
içinde açlıktan inleyip sızlamaya baslıyordu. Bir süre sonra kıtlık dönemi sona
erdi. Ana kurt magaraya etle döndü. Simdiye dek getirdiklerinden çok daha
degisik, garip bir etti bu. Bir vasak yavrusuydu. Büyüklügü hemen hemen kendisi
kadardı. Anası bu avı yalnızca onun yemesi için getirmisti. Kendisi karnını
doyurup da gelmisti. Yavru kurt, bu vasak yavrusunun, ana kurdun ele geçirdigi
yuvadaki vasak yavrularının sonuncusu oldugunu bilmiyordu elbet. Anasının
kıyasıya savasıp, korkunç bir is becerdigini de bilmiyordu. Bildigi tek sey, bu
kadife postlu yavrunun et oldugu ve mideye indirdigi her lokmada keyfinin biraz
daha arttıgı idi. Karnını tıka basa doyurunca üzerine tatlı bir rahatlık çöktü
ve magarada anasına sokularak mısıl mısıl uyumaya basladı. Bir ara anasının
homurtusuyla uyandı. Küçük yavru onun böylesine korkunç bir biçimde
hornurdandıgını isitmemisti hiç. Dogrusu disi kurt da belki ömrü boyunca
böylesine korkunç bir homurtu çıkarmamıstı. Durup dururken yapmamıstı bunu, bir
nedeni olsa gerekti. Bunu da bilse bilse en iyi kendisi bilirdi: bir vasagın
inini basmanın sonuçlarına katlanmak zorundaydı. Yavru kurt, pırıl pırıl günes
ısıgı altındaki magaranın agzında disi vasagın pusuda bekledigini gördü.
Görünümün korkunçlugu öylesine apaçıktı ki bunu anlamak için uzun boylu kafa
patlatmaya gerek yoktu. Korkudan tüyleri diken diken oldu. Hayvanın görünümü
korkunç olmasa bile hırıltı ile baslayıp gittikçe keskinlesen öfkeli bagırtısı
ne denli büyük bir tehlikeyle burun buruna oldugunu göstermeye yetiyordu.
Yavru kurt içindeki yasama hırsının itilimiyle dogruldu ve kafa tutarcasına bir
hırıltıyla anasının yanında yer aldı. Ama ana kurt onu sertçe yana iterek öne
geçti. Magaranın girisi basıktı, bu nedenle vasak içeriye sıçrayamadı. Yılan
gibi süzülerek çevik hareketlerle ileri atıldı, iste o zaman disi kurt üstüne
saldırıp onu yere bastırdı. Yavru kurt olup bitenleri dogru dürüst göremiyordu.
Kıyasıya savasanların hırıltılarını, korkunç çıglıklarını isitiyordu yalnızca.
Vasak disiyle tırnagıyla saldırıp düsmanının etlerini paralıyordu. Oysaki disi
kurdun dislerinden baska kullanabilecegi silahı yoktu. Bir ara yavru kurt da
katıldı kavgaya. Büyük bir yırtıcılıkla hırlayarak atıldı ve dislerini vasagın
arka ayaklarından birine sapladı. Kendisi farkında degildi ama, vücudunun
agırlıgıyla vasaga ayak bagı oluyor; böylelikle de anasının isini
kolaylastırıyordu. Ama bogusma sürerken kendini bir anda iki hayvanın altında
buldu ve can havliyle vasagın bacagını koyverdi. Çok geçmeden iki düsman
birbirinden ayrıldı. Yeniden kapısmadan önce vasak sert bir pençe vurusuyla
yavru kurdu duvara yapıstırdı. Yavrunun omuzu bu darbenin etkisiyle kemige dek
yarıldı. Kavganın samatasına yavru kurdun acı dolu keskin ciyaklamaları da
karısmıstı simdi. Bir süre aglayıp sızladıktan sonra toparlandı ve yeniden
katıldı kavgaya. Vasagın arka bacaklarından birine ikinci kez sapladı dislerini
ve kavganın bitimine dek hırıldaya hırıldaya disleri arasında tuttu. Gerçi disi
vasak ölmüstü ya, ana kurt da agır yaralı ve hasta düsmüstü. Yavrusunu oksadı,
omuzundaki yarayı yaladı. Öyle çok kan yitirmisti ki bitkin düstü, bütün bir gün
ve gece belli belirsiz soluk alarak düsmanının cesedinin yambasında kalıp gibi
yattı kaldı. Sekiz gün boyunca magaradan dısarı adımını atmadı, yalnızca su
içmek için dısarı çıktı. Vücudu hantallasmıstı, kımıldamak büyük bir acı
veriyordu. Yaraları avlanmasına elverecek kadar iyilesinceye dek ölü vasagın
etiyle geçindiler. Yavrunun omuzu kaskatı kesilmisti, büyük acı veriyordu ona.
Omuzu bir süre tutuk kaldı ve aksaya aksaya yürüdü. O günden sonra dünyaya
bambaska bir gözle bakıyordu artık. Kendine olan güveni artmıstı, simdi daha
yürekliydi. Ölümüne bir savasa tutusmus, dislerini düsmanının etine saplamıs, ve
bu savastan sag çıkmıstı. Simdi yasamın yırtıcılıgı karsısında daha gözüpek bir
tavır almıstı. Tuttugunu koparan bir atılganlık içindeydi, ufak tefek seylere
pabuç bırakmıyordu artık, çevresine kafa tutar olmustu. Bilmedigi, akıl sır
erdiremedigi seyler kendisinde hala gizemli bir korku yaratıyorsa da eski
ürkekligini üzerinden atmıstı. Artık anasıyla birlikte ava çıkıyor, yalnızca
nasıl avlanıldıgını görmekle kalmıyor, payına düsen görevi de yerine
getiriyordu. Yasam yasasının ne oldugunu kendine özgü bir anlayısla kavramıs
oldu. ki türlü yasam vardı. Bunlardan biri kendi yasamıydı, öbürü ise
baskalarının yasamı. Kendi yasamına anasını da katıyordu. Bunun dısındaki öbür
yasama bütün yaratıklar giriyordu. Bu da bölümlere ayrılıyordu. Birtakım
yaratıklar, kendisinin ve kendi kandaslarının öldürüp yedikleri canlılardı; bu
küçük canlılar ellerinden gelse kendisini öldürebilecek olanlardan olusmustu.
Birtakım yaratıklarsa kendi cinslerini yiyor, ya da kendi cinsine yem oluyordu.
Yasamın yasası da bu sınıflandırmadan doguyordu iste. Yasamın amacı et idi;
dahası, yasamın ta kendisiydi et. Yasama yine bir baska yasam can veriyordu.
Yasa, ye, yoksa yem olursun! diyordu. Bu yasayı böylesine yalın ve özlü bir
biçimde dile getiremiyordu ama, üzerinde pek de öyle kafa yormadan kendiliginden
uyuyordu yasanın buyruklarına. Nereye baksa bu yasanın uygulandıgını görüyordu.
Kendisi keklik yavrularım yemisti. Anaları ise atmacanın kursagına inmisti.
Atmaca az kalsın onu da mideye indirecekti. Ama zamanla kendisi de güçlenmis ve
bu kez atmacayı o yemek istemisti. Yavru vasagı yedikten sonra eger kendilerine
yem olmasaydı ana vasak da onu yiyecekti kuskusuz, iste devran böyle dönüp
gidiyordu. Çevresindeki tüm canlılar bu yasaya ayak uyduruyorlardı; yavru kurt
da bundan bir parçaydı. O da öbürleri gibi etobur bir hayvandı. Biricik besini,
önünden çarçabuk kaçan, havada uçan, agaçlara tırmanan, yer altına saklanan ya
da tam tersine kendisiyle gögüs gögüse savasan, onu yiyip yutmak için kovalayan
canlı et idi. Küçük yavru insanlar gibi düsünebilseydi, yasamı oburca bir hırs,
dünyayı ise avlayanı ve avlananı, yeneni ve yenileni ile bitmek bilmeyen bir
kovalamacanın, yok eden sayısız tutkuların egemen oldugu karma karısık, kör,
siddete dayalı, düzensiz, tümüyle rastlantılara baglı, acımasız, plansız,
sürekli bir kargasalık
olarak niteleyecekti.
Ne var ki küçük yavru insanlar gibi öyle ince eleyip sık dokumuyordu olayları.
Davranıslarına yön veren tek düsüncesi, tek istegi vardı, bunun dısında bir
amacı yoktu. Et yasasından gayrı ögrenip ayak uydurması gereken irili ufaklı
daha bir sürü yasa vardı ama pek o kadar önemli degildi bunlar. Dünya
sürprizlerle doluydu. Yasadıgını duyması ve kaslarının hareketi, büyük bir zevk
veriyordu ona. Av pesinde kosmak onu costuruyor, bundan derin bir mutluluk
duyuyordu. Dövüsmek ve öfkelenmenin bile bambaska bir tadı vardı. Korku ve
bilinmeyenin gizleri yasama tutkusunu daha da kamçılıyordu. Bu yasamda rahatlık
ve mutluluk verici seyler de bulunuyordu. Karnını tıka basa doyurduktan sonra
tembel tembel güneslenmek, tüm ugrasmalara ve didinmelere degen hak edilmis bir
ödüldü. Yasamak bu demekti iste. Ve yasam, amacına uyuldugunda daha da
güzellesiyordu. Kısacası küçük yavru, kendisini saran düsmanca ortama karsın,
içinde bulundugu çevreyi eni konu seviyordu. Yasıyordu, alabildigine mutluydu,
kendi kendisiyle kıvanç duyuyordu.

ONUNCU BÖLÜM
KÖLELK
Beyaz Dis her geçen gün yeni yeni deneyler kazanıyordu. Kiche baglı oldugu yerde
oturadursun, o kampı bastan asagı gezip tozuyor, çevresindeki seyleri ilgiyle
inceliyor, yeni bilgiler ediniyordu. Kısa zamanda ögrenmisti insanoglunun huyunu
suyunu, onlara ayak uydurabiliyordu artık. Ama onlara alıstıkça insanogluna
duydugu saygı azalmak söyle dursun daha da pekisiyor, üstünlüklerini daha iyi
anlıyordu. Onları tanıdıkça, gizemli güçlerine tanık oldukça büsbütün büyüyordu
gözünde.
Beyaz Dis nsanoglunun elinden kaçamayacagını anlıyordu. Bu insanlar daha ilk
seslenislerinde nasıl ki Kiche hemen söz dinleyip boyun egmisse, kendisi de
itaat etmeyi hemen ögrendi. Kendisine istedikleri gibi davranmalarına göz yumdu.
Yolu üzerine çıktıklarında hemen kıyıya çekildi, yanlarına çagırdıklarında hemen
kosup gitti. Tehditler savurup azarladıklarında oldugu yere büzülüp tortop oldu,
host diye kovduklarında da çabucak kaçıp gitti. Çünkü her istegin ardında
dedigini zorla yaptıran bir kuvvet bulunuyordu; Bu güç kendini tokat, sopa, tas
ve kamçı ile can yakarak gösteriyordu, iyi biliyordu bunu.
Tüm köpekler gibi o da insanoglunun malıydı. nsanoglu yat dediginde yatacak,
kalk dediginde kalkacaktı. Sunu çabucak kavradı: nsanlar onu ister tekme tokat
döver, ister oksar severdi. Vahsi ve özgür yaradılısının gereklerine taban
tabana zıt düsen bu gerçeklere ister istemez katlandı, onlara boyun egdi,
hoslanmadıgı halde sineye çektigi bu gerçekleri zamanla kabullendi, dahası
bundan hoslanmaya bile basladı. Yazgısını insanoglunun eline teslim etmekle,
yasamak için zorunlu gereksinimlerin saglanma sorumlulugunu da karsısındakilere
yüklemis oluyordu. Bir tür alısveristi bu. Çünkü tek basına didinip durmaktansa,
sırtını insanogluna dayamak yasamayı kolaylastırıyordu.
Ama bütün bunlar, yani kendisini insanogluna bedenen ve ruhen teslim edisi, bir
gün içinde olmamıstı. Vahsetin damarlarında dolasan kalıtını ve ormanın
anılarını öyle ha deyince aklından silip atamadı. Bazı günler ormanın kıyısına
dek gidiyor, taa uzaklardan kendisine seslenen çagrıya kulak kabarttıgı
oluyordu. Böyle günlerde büyük bir huzursuzluga ve derin bir üzüntüye kapılarak
geri dönüyor, Kiche’nin yanına sıgınıp acı acı aglıyor, anası da meraklı bir
sevecenlikle yavrusunun yüzünü yalıyordu.
Kampın âdetlerini kısa zamanda ögrendi. Et ya da balık dagıtıldıgı zamanlarda
yaslı köpeklerin ne denli açgözlü ve bencil olduklarını gördü. nsanogullarını
tanıdı; erkekler daha hakseverdi, çocuklar acımasızdı, kadınlar ise arasıra
önüne bir parça kemik ya da et atacak kadar sevecen olabiliyorlardı. Yavru
köpeklerin analarıyla basından geçen bir iki üzücü serüvenden sonra elden
geldigince gözlerine batmamayı ve yolları üzerine çıkmamayı daha akıllıca buldu.
Ne var ki Lip-lip bela kesilmisti basına. Daha iri yapılı ve daha güçlü olan
Lip-lip kancayı takmıstı bir kez. Beyaz Dis’e gelince, düsmanına haddini
bildirmek için canla basla çabalıyor, ama dövüslerden her zaman yenik çıkıyordu.
Basa çıkılamayacak kadar iriydi Lip-lip. Anasının yanından ne zaman biraz
ayrılacak olsa, bu kabadayı hemen boy gösteriyor, hırlayarak kuyruguna takılıyor
ve eger görünürde kimsecikler yoksa hemen saldırıya geçip her seferinde yenenin
kendisi oldugu kavgalara zorluyordu onu. Bu durum çok eglendiriyordu Lip-lip’i.
Onun en büyük zevki, Beyaz Dis’in en derin acısı demek oluyordu. Ne var ki,
Beyaz Dis. bu durum karsısında asla yılgınlıga kapılmadı. Habire yenilmesine ve
bu yenilgilerinin pahalıya patlamasına karsın cesareti kırılmadı. Ama sonu
sonuna kötü huylu, hırçın bir hayvan olup çıktı. Vahsilik yaradılısında vardı
zaten, bu bir türlü dur durak bilmeyen dalasmaların etkisiyle büsbütün
vahsilesti. Küçük bir yavru olmanın verdigi sıcakkanlı ve oyuncu yanını hemen
hemen hiç gösteremedi. Kamptaki öbür köpek yavruları ile oynama fırsatı
bulamıyordu. Lip-lip hiçbir zaman göz yummuyordu buna. Beyaz Dis ne zaman öbür
yavruların yanına sokulacak olsa, Lip-lip hemen üzerine saldırıyor, oradan
kaçırıncaya dek dövüsüyordu.
Bu vurdulu kırdılı yasantı sonucu, yavru olmanın gerektirdigi nitelikleri
yitirdi Beyaz Dis. Yasına oranla daha olgundu simdi. Oyun yoluyla enerjisini
ortaya koyma fırsatı bulamadı, bunun yerine her konuda kafa yorup, düsünsel
yeteneklerini gelistirmeye basladı. Gel zaman git zaman iyiden iyiye kurnaz,
düzenbaz bir hayvan oldu, bol zamanı oldugu için akla hayale gelmedik hileler
tasarlayabiliyordu. Kamptaki köpeklere yiyecek dagıtılırken payına düsen eti ya
da balıgı her zaman tam olarak alamıyordu, bu yüzden zamanla Kızılderili
kadınları canından bezdiren usta bir hırsız olup çıktı. Karnını doyurmak için
yiyecek bulması gerekiyordu ve bu konuda hayli becerikliydi. Her yere dalıp
çıkarak burnunu her seye sokuyor, kampın bütün girdisini çıktısını ögreniyor,
olup bitenler karsısında gözünü dört açıyor, her seye kulak kesiliyor,
böylelikle de çıkarlarını titizlikle gözetmek ve kendisine dünyayı zindan eden
düsmanından kurtulmak için çıkıs yolları bulmasını ögreniyordu.
Bu düsmanlıgın ilk günlerinde ustaca bir tuzak kurarak öç almanın zevkini tattı.
Kiche kurtlarla düsüp kalkarken nasıl ki köpekleri ayartıp kamptan
uzaklastırmıs, onları ölüme sürüklemisse, Beyaz Dis de öyle yaptı, Lip-lip’i
kıskırtıp anasının amansız dislerinin yanına dogru sürükledi. Sözde Lip-lip’ten
korkup kaçıyor mus gibi yaparak bir o çadırın bir bu çadırın içine dalıp
çıkıyor, çevrelerinde dolasıyor, zikzaklı bir yol izliyordu. Yasıtı olan öbür
köpeklere ve Lip-lip’e oranla çok daha hızlı bir kosucuydu. Ama bu kez bile bile
hızını ayarlıyor, kendisini kovalayan düsmanının hemen bir iki adım önünden
kosuyordu.
Kurbanına böylesine yakın olmaktan cosan ve ha yetistim ha yetisiyorum derken
ihtiyatı iyiden iyiye elden bırakan Lip-lip, bunu anladıgında çok geçti, olan
olmustu. Çadırlardan birinin çevresinde keskin bir dönüs yaparken birdenbire
düsmüs ve kendini sopasının ucuna baglı Kiehe’nin kucagında bulmustu. Saskınca
havladı, daha neye ugradıgını anlamaya kalmadan ana kurt disleriyle çoktan
kavramıstı bile onu. Baglı olmasına karsın Kiche, agına düsen kurbanını
bırakmıyordu. Lip-lip’i durmadan ısırarak yerden yere vuruyor, pençesinden
kaçmasın diye de ayaklarından kıskıvrak tutuyordu.
Lip-lip neden sonra Kiche’nin pençesinden kurtuldugunda kan revan içinde
kalmıstı. Yalnız bedeni degil gururu da yaralanmıstı, kös kös gidip bir kıyıya
çekildi. Isırık izlerinin bulundugu kısımlarda tüyleri yolunmustu. Arka
ayaklarının üstüne oturdu ve acı acı ulumaya basladı. Ama agzını daha henüz
açmıstı ki, Beyaz Dis bir kosuda gelip üstüne atıldı ve dislerini art bacagına
geçirdi. Lip-lip’in burnu kırılmıstı bir kez, karsı koyma istegi yok olmustu,
kalıbından utanmadan kuyrugunu kısıp tabanları yagladı. Ama Beyaz Dis pesini
bırakmadı, taa sahibinin çadırına varıncaya dek ardından kosup rahat vermedi.
Buraya geldiklerinde kadınlar Lip-lip’in imdadına kostu ve gözü dönmüs bir halde
saldıran Beyaz Dis’i tasa tutarak oradan kovaladılar.
Günlerden bir gün, Gri Kunduz Kiche’nin iplerini çözüp onu salıverdi, artık
kaçamayacaga emindi. Beyaz Dis annesinin özgürlüge kavusmasından büyük bir
sevinç duydu. Pesinden ayrılmadıgı annesiyle birlikte nese içinde kampı bastan
asagı dolasıyor, böylelikle de satasmak için Lip-lip’e fırsat vermemis oluyordu.
Beyaz Dis’in bacaklarını gere gere yürüyerek kendisine meydan okuyusunu
görmezlikten geliyordu Lip-lip. O kadar aptal degildi, gün ola harman ola,
nasılsa onu tek basınayken kıstırıp öcünü alırdı, o zamana dek sıkacaktı disini.
Aynı gün ana ogul kampın yanıbasındaki ormanın kıyısında gezintiye çıktılar.
Beyaz Dis annesini adım adım ormanın içlerine sürüklemeye çalısıyordu. Irmak,
dünyaya gözünü açtıgı magara, bütün bunlar yavru kurdu çekiyor, annesini
kendisiyle birlikte götürmek istiyordu. Kiche durunca o bir iki adım kosup
duruyor, arkasına bakıyor, annesini kandırmaya çalısıyordu. Kiche yerinden hiç
kımıldamadan oracıkta öylece durunca, Beyaz Dis yalvarırcasına mızıldanıyor ve
sıçraya zıplaya çalılıkların arasına dalıp çıkıyor, sonra yine yerinden
kıpırdamayan annesinin yanına gelerek agzını burnunu yalıyor ve yeniden ileri
atılıyor, sabırsızlıkla, büyük bir sinir gerginligiyle dönüp arkasına bakıyordu.
Sonunda Kiche basını çevirip kampa bakmaya baslayınca Beyaz Dis yavas yavas
yatıstı ve annesinin istegine boyun egdi.
Yavrusuna ormandan gelen çagrıyı Kiche de duyuyordu. Ama duydugu baska bir
çagrı, insanoglunun ve atesin güçlü çagrısı, daha baskın çıkıyordu. Yalnızca
vahsi köpeklerin ve kurtların karsılık verebilecegi bir çagrıydı bu. Sonunda
Kiche döndü ve agır agır kampın yolunu tuttu. Baglı oldugu sopanın o elle
tutulur zorlayıcı etkisinden çok, kampın çekiciligi yöneltmisti onu böyle
davranmaya. Gözle görünmeyen birtakım gizemli kisiler sanki onu kıskıvrak
yakalamıslar da bırakmıyorlardı. Beyaz Dis annesinin geri döndügünü görünce içi
kan aglayarak bir hus agacının dibine çöktü. Ormanın havası çam kokularıyla
yüklüydü. Bu kokular köleliginden önceki eski özgür yasantısını anımsatıyordu
ona. Ne var ki daha küçücük bir yavruydu, her seyiyle anasına baglıydı, öyleki
bu baglar insanların istencinden ya da ormandaki özgürlik çagrısından bile aha
güçlüydü. Simdiye dek kısacık yasamının her anında annesine muhtaç olmustu. Ama
bagımsızlıgın tadına varacagı günler de gelecekti kuskusuz Bu yüzden, dogrulup
ayaga kalktı ve üzüntü içinde kampa dogru ilerlemeye basladı. Zaman zaman
duraklıyor, ormanın derinliklerinden gelen çagrıya kulak verdikten sonra acıklı
bir inilti koparıyordu.
Ormanda ananın yavrusuna baktıgı süre kısadır. nsanoglunun eline düstükten
sonra bu süre kimi zaman daha da kısalır. ste Beyaz Dis de ana kucagında uzun
süre barınamadı. Üç Kartal, Mackenzie Irmagı boyunca Büyük Esir Gölü’ne dogru
yola çıkacagı zaman Gri Kunduz’dan alacagını istedi. Bu alacak bir parça kırmızı
bez, bir ayı postu, yirmi fisek ve bir de Kiche’den olusuyordu. Üç Kartal
alacagını aldıktan sonra Kiche’yi de sandalına bindirip yola çıkacagı sırada
Beyaz Dis bunu gördü. Hemen ardına takılıp anasıyla birlikte gitmek istedi. Ama
Üç Kartal’ın attıgı tokatla kendini yerde buldu, sandal kıyıdan açıldı, Beyaz
Dis hiç beklemeden kendini suya attı ve geri dönmesi için bar bar bagıran Gri
Kunduz’a aldırmaksızın sandalın ardı sıra yüzmeye basladı. Anasını yitirmenin
düsüncesi bile onu öyle bir dehsete düsürmüstü ki, insanoglunun buyrugu bile vız
geliyordu ona. Ama insanlar sözlerinin dinlenilmesine, buyruklarına anında boyun
egilmesine alısıktılar. Öfkelenen Gri Kunduz, Beyaz Dis’i yakalamak için
sandalına atladıgı gibi ardına takıldı. Yetisir yetismez Beyaz Dis’i ensesinden
kaptı, dısarı çekti. Yavruyu bir süre havada tutup öbür eliyle pat küt
tokatlamaya basladı. Eli de epey agırdı. Okkalı tokatlar birbiri ardından
yavrunun suratına iniyor ve canını fena halde yakıyordu.
Beyaz Dis inen her tokatla birlikte ayarı bozulmus bir sarkaç gibi saga sola
savruluyordu. Çelisik duygular çarpısmaya basladı içinde. lkin afalladı, sonra
bir an için korkuya kapıldı, bagırmaya basladı. Derken, ani bir öfke bürüdü
yüregini, adamın yüzüne karsı hiç korkmadan dislerini gösterip hırladı. Ama bu
hırıltıyı isitince adam büsbütün köpürdü ve daha okkalı tokatlar atmaya basladı.
Gri Kunduz vurdukça vuruyor, Beyaz Dis ise hırladıkça hırlıyordu. Hiç kuskusuz
bu böyle sürüp gidemezdi, ikisinden birinin pes etmesi gerekiyordu ve bu da
elbette ki Beyaz Dis olmalıydı. çini yeniden bir korku bürüdü, çünkü dayagın
tadını bir insanın elinden ilk kez tadıyordu. Gerçi o güne dek birkaç kez tas ve
sopa yemisti ama onlar bu dayagın yanında hiç kalırdı. Umutsuzluga kapılıp can
acısıyla çıglık çıglıga bagırmaya basladı, her tokat inisinde çıglıgı basıyordu.
Bir, iki derken, can kaygısına düstü, tokatların düzenine uymayan bir
süreklilikle avaz avaz aglamaya basladı.
Gri Kunduz neden sonra dayagı kesti. Beyaz Dis adamın elinde öylece sallanarak
sarkıyor ve hâlâ aglıyordu. Boyun egme belirtisi olan bu iniltiler Gri Kun-duz’u
yatıstırmıs olmalıydı ki, kendi kendine ırmagın asagısına sürüklenmekte olan
sandalın bir tarafına attı onu. Sonra sandalı döndürmek için kürekleri kavradı.
Ama bu arada ayagının altında dolasan yavruyu ayagı ile sertçe yana itti. ste o
anda Beyaz Dis’in özgürlük damarı kabardı ve agzını açtıgı gibi dislerini Gri
Kunduz’un makosenli ayagına geçiriverdi.
Bunun üzerine öyle bir dayak yedi ki, bunun yanında az öncekinin lafı bile
olmazdı. Gri Kunduz öfkeden kudurmustu sanki. Beyaz Dis’in korkusu da son
haddini bulmustu. Efendisi onu döverken deminki gibi yalnızca elini degil
sandalın tahta küregini de kullanıyordu. Dayagın sonunda bir kıyıya
fırlatıldıgında Beyaz Dis’in iler tutar tarafı kalmamıstı. Tepeden tırnaga yara
bere içindeydi vücudu. Gri Kunduz salt ne gibi bir tepki gösterecegini anlamak
için tutup ayagıyla bile bile bir tekme daha attı, ama bu kez ayagına saldırmaya
kalkmadı hayvan, iyi bir ders olmustu bu ona. Ne olursa olsun bir efendisini
ısırmaya hakkı olmadıgı dank etmisti kafasına. Efendisinin vücudu kutsaldı,
kendisinden üstün olan bu varlıgı disleriyle yaralamak yanlıstı. Büyük bir suç
islemisti. Böylesine bir suç hosgörüyle karsılanmadıgı gibi cezasız da kalmazdı.
Sandal kıyıya yanastıgı zaman Beyaz Dis hiç kımıldamadan yattıgı yerde
inildiyor, efendisinin verecegi buyrugu bekliyordu. Gri Kunduz belli ki onun
kıyıya çıkmasını istiyordu. Onu tutup kıyıya fırlattı. Yere sertçe düsünce zaten
yara bere içinde olan vücudu yeniden sızlamaya basladı. Mızıldanarak titreye
sallana ayaga kalktı. Ama tam o sırada, uzaktan bütün olup bitenleri görmüs olan
ve fırsat kollayan Lip-lip hemen düsmanının üzerine atıldı, onu yere yıkıp
dislemeye basladı. Beyaz Dis karsı koyamayacak kadar bitkindi. Eger Gri Kunduz
imdadına kosup da Lip-lip’i bir tekmede taa öteye fırlatmasaydı yavrunun hali
haraptı. nsanoglunun adaleti buydu iste. Beyaz Dis o zavallı durumuna karsın
içinde bir gönül borcu duydu efendisine karsı. Gri Kunduz’un ardına takılarak
uslu uslu ve topallaya topallaya ilerledi, köyün içinden geçip çadıra geldi. Bu
olay Beyaz Dis’in kulagına küpe oldu; Ceza verme hakkının yalnızca insanların
elinde oldugunu, bu hakkın kendilerinden daha güçsüz yaratıklarca kullanılmasına
izin verilmedigini böylece ögrenmis oldu.
O gece ortalıkta çıt çıkmıyordu. Beyaz Dis kara kara annesini düsünmeye basladı.
Bu sessiz sedasız yas, bir ara yüksek perdeden bir aglamaya dönüstü, iste o
zaman Gri Kunduz uyandı ve bir daha dayak çekti. Bundan sonra, ortalıkta
insanlar varken annesinin yasını sessizce tutması gerektigini ögrendi. Kimi
zaman tek basına gezintiye çıkıp kendini ormanın kıyısına atıyor ve orada avaz
avaz aglayarak içini döküyor, acısını biraz olsun hafifletmeye çalısıyordu.
Böyle zamanlarda, ırmak boyundaki magaranın alımına kapılıp ormana dalması isten
bile degildi, gelgelelim annesinin anısı elini kolunu baglıyordu. Irmak boyuna
uzanan avcılar nasıl ki geri dönüyorsa, bir süre sonra anası da köye öyle
dönecekti. ste salt bu nedenle katlanıyordu kölelige.
Ama bu kölelik bir bakıma pek mutsuz bir kölelik de sayılmazdı hani. lgisini
çeken pek çok sey oluyordu çevresinde. nsanların yaptıkları islerde merak ve
dikkatle izlenecek birçok yenilikler, akla durgunluk verecek nice gariplikler
vardı. Bütün bunlara derin bir ilgi duyuyordu. Üstelik Gri Kunduz’un suyuna
gitmesini, ona nasıl davranması gerektigini de yavas yavas ögreniyordu artık.
Efendisi kayıtsız sartsız boyun egmesini istiyordu ondan. îste o zaman
dayaklardan kurtuluyor, varlıgı kimsenin gözüne batmıyordu.
Dahası, Gri Kunduz ona bir parça et atıyor ve öbür köpeklerin kapmasını da
önlüyordu. Onun gözünde paha biçilmezdi bu etin degerine. Gri Kunduz’un verdigi
böyle bir et parçası kadınlarca önüne atılan bir düzine et parçasından çok daha
degerliydi. Gri Kunduz sımartmak söyle dursun oksamıyordu bile, ama yine de
Beyaz Dis ile amansız efendisi arasında sıkı bir dostluk bagı kurulmustu. Ve bu
bag, kimi zaman efendisinin demir gibi pençesi, kimi zaman hakseverligi, kimi
zaman da sahip oldugu o korkunç gücün etkisiyle daha da saglamlasıyordu.
ste böylece Beyaz Dis’in kölelik zinciri gittikçe güçleniyor, yedigi sopanın,
tokatların ve atılan tasların etkisiyle günden güne kıskıvrak baglanıyordu. En
eski soydaslarını insanların yaktıgı kamp atesine yaklastıran güdüler onda da
gelismeye ve onu etkisi altına almaya baslamıstı. Sürekli olarak güçlenen bu
güdülerin etkisiyle, zaman zaman basına olmadık dertler açılsa da, kamp yasamını
yine de her geçen gün için için sevmeye baslıyordu. Ama Beyaz Dis bunun
bilincinde degildi henüz. Aklı fikri anasındaydı, hâlâ Kiche’nin yasını tutuyor,
dönecegini umuyor, bir zamanlar sürdügü o özgürce yasantıya karsı sonsuz bir
istek duyuyordu.

ON KNC BÖLÜM
NSANLARIN ZNDE
Sonbaharda günler kısalıp da havalar soguyunca Beyaz Dis özgürlügüne yeniden
kavusmayı denedi. Birkaç gündür köyde gürültülü bir hayhuydur gidiyordu. Kabile
halkı yazlık kamplarını bozup tüm öte berilerini toplayarak kısı baska bir
kampta karsılamaya hazırlanıyordu. Beyaz Dis dikkatle olan biteni gözlüyordu.
Çadırlar sökülüp de kıyıdaki sandallara yüklenmeye baslanınca durumu kavradı.
Sandallardan birkaçı yola çıkmıs ve ırmak boyunun asagısında görünmez olmustu.
Beyaz Dis ne olursa olsun geride kalmayı kafasına koymustu. Fırsatını bulur
bulmaz kamptan gizlice kaçtı, ormana saklandı. Burada donmaya yüz tutan bir
akarsuda izini kaybettirdikten sonra bir çalılıgın içine sinip beklemeye
koyuldu. Bir süre sonra epeyce uzun bir uykuya daldı. Bir ara kendisini çagıran
Gri Kun-duz’un sesini isiterek uyandı. Baska sesler de isitiliyordu. Seslere
kulak kabartınca bunların aramaya katılan Gri Kunduz’un karısı ile oglu Mit-sah
olduklarını anladı.
Korkudan tir tir titriyordu Beyaz Dis. Gizlendigi yerden ortaya çıkma istegi
duydu ama son anda kendini tuttu. Az sonra sesler kesilince elde etmeyi
basardıgı özgürlügünün tadını çıkarmak için sürüne sürüne dısarı çıktı. Karanlık
bastırırken agaçların altında bir süre oynadı. Derken, birdenbire yapayalnız
oldugu duygusuna kapıldı. Düsünmek için oturdu, ormanın rahatsız edici
sessizligine kulak kesildi, içine bir kusku düstü. Çıt çıkmıyordu, en küçük bir
kımıltı bile yoktu ortalıkta, bu bogucu sessizlik korkunçtu. Görünmez
umulmadık bir tehlikenin hemen yanıbasında bir yerlerde pusuda bekledigini
duyar gibiydi. Ulu agaçların belli belirsiz karaltılarından korkmaya, akla
hayale gelmedik tehlikeleri koynunda barındırabilecek gölgelerden kuskulanmaya
basladı.
Yetmezmis gibi hava da sogumustu, içine büzülüp yatabilecegi sıcacık bir çadır
da yoktu burada. Ayakları donuyordu. Ayaklarını birbiri ardından sürekli olarak
kaldırıp indirmeye basladı; ısıtmak için en sonunda tüylü kuyruguyla üstlerini
örttü. Aynı anda türlü türlü anılar canlandı belleginde. Kampı, çadırları, gürül
gürül yanan atesin alevlerini yeniden görüyor gibiydi. Kadınların tiz sesleri,
erkeklerin kaba saba konusmaları, köpeklerin hırıltıları çınlıyordu
kulaklarında. Karnı acıkmıstı. Önüne atılan et ve balık parçaları geldi aklına.
Oysa burada et met yoktu artık. Yalnız ve yalnız korkunç bir sessizlik vardı, o
kadar.
Kölelik Beyaz Dis’i yumusatmıs, geçim sorumlulugunun baskalarınca üstlenilmesi
onu zayıf kılmıstı. Gece karanlıgı çevresini kusatıyordu. Kampın o gürültülü
hayhuyunun uyandırdıgı sürekli etkilere alıskın olan görme ve isitme duyuları
körelmisti simdi. Ne görülecek, ne isitilecek ne de yapılacak hiçbir sey yoktu
burada. Sessizligin ve dinginligin bozuldugunu görmek için duyularını zorladı.
Issızlık ve dehsetli bir tehlikenin pusuda oldugu fikri, büyük bir korku
veriyordu yüregine.
Ansızın irkildi, önünde bir yerde neyin nesi oldugu belirsiz kocaman birsey
ilismisti gözüne. Ayın önündeki bulut perdesi çekilip de ortalıgı az buçuk seçer
gibi olunca bunun yere düsen bir agaç gölgesi oldugunu anladı. O zaman yüregine
su serpildi, hafiften bir inilti çıkarmak istedi. Ama kendisini kusatan gizli
tehlikeleri üstüne çekme korkusuyla hemen kesti sesini.
Gecenin sessizligi içinde bir agaç dalının kuru çıtırtısı yükseldi. Tam basının
üzerinden gelmisti bu çıtırtı. Korkulu bir çıglık kopardı ve panik içinde kampa
dogru çılgınca bir kosu tutturdu. nsanların koruyucu dostluguna dayanılmaz bir
özlem duyuyordu simdi. Kamp ateslerinin dumanı burnunda tütüyor, kamptaki
gürültüler kulaklarında çınlıyordu. Kosa kosa ormandan çıktı ve ay ısıgıyla
aydınlanmıs, gölgesiz ve karaltısız bir düzlüge geldi. Ama köy möy yoktu
ortalıkta. Kampın bozuldugunu, kabile halkının tasını taragını toplayıp çekip
gittigini unutmustu.
Birdenbire durdu. Kosup sıgınacak bir yer yoktu. Kamp yerini umutsuzca dolastı,
insanların öteye beriye saçtıgı süprüntü yıgınlarını, paçavraları kokladı. Keske
simdi öfkeli bir kadın tas yagmuruna tutsaydı onu, ya da Gri Kunduz o agır
eliyle okkalı bir tokat indirseydi suratına... Her seye razıydı, hatta Liplip’in
elebasılıgını yaptıgı o tabansız köpek sürüsünü bile sevinçle karsılamaya
hazırdı.
Gri Kunduz’un çadır kurdugu yere gelince durdu, arka ayakları üzerine çöktü ve
basını aya dogru kaldırdı. Bogazında dügümlenen bir titresim vardı. Agzını açtı,
bütün yalnızlıgı, korkusu, anasına olan özlemi, geçmisteki acıları ile gelecegin
kaygılarını dile getiren uzun ve acıklı bir çıglıkla yürek sızlatıcı bir uluma
kopardı. Bu ömrünün ilk uluyusuydu.
Dogan günün ilk ısıklarıyla birlikte korkusu geçmis, gelgelelim yalnızlık
duygusu büsbütün güçlenmisti. Çok degil, daha kısa bir süre önce üzerinde bir
sürü kalabalıgın gezinip durdugu bu çıplak toprak, yalnızlıgını yeniden
anımsatmıstı ona. Ne yapması gerektigine hemen karar verdi. Ormana daldı ve
ırmak boyunca kosmaya basladı. Bütün gün durdurak bilmeksizin kostu kostu.
Sonsuzluga uzanan ölesiye bir kosuydu sanki bu çelikten kaslarla bezenmis bedeni
yorulmak nedir bilmiyordu. Sonu sonuna yorulsa bile atalarından geçen dayanma
gücü ne pahasına olursa olsun canını disine takıp, sızlayan bedenini durmadan
ileri sürüklemeye yöneltiyordu onu.
Irmagın sarp kıyılar arasından kıvrıla büküle aktıgı yerlerde tepe bayır demeden
kosuyor, derelerin ırmaga döküldügü çatalagızlarından yüzerek geçiyordu. Donmaya
yüz tutmus ırmak kıyısı boyunca kosarken zaman zaman ayakları altındaki buz
tabakası kırıldı, buzlu suların akıntısına kapılıp gitmemek için büyük bir çaba
harcadı. Irmak boyundan ayrılıp kara yoluyla yollarına devam ettiklerini sandıgı
yerlerde insanların ayak izlerini arastırdı.
Gerçi Beyaz Dis sıradan bir soydasına oranla çok daha akıllı bir kurttu ama
Mackenzie’nin karsı yakasını da arastırmayı akıl edecek kadar ileri görüslü
degildi. Ya insanların izleri öte yakadaysa?.. Aklının kıyıcıgından bile
geçmiyordu bu olasılık. lerde birçok yeri gezip tozduktan, görüp geçirdikten ve
ırmakları daha iyi tanıdıktan sonra bu olasılıgı da hesaba katacaktı hiç
kuskusuz. Ama simdi Mackenzie Irmagı’nın yalnız o yakasını düsünebiliyor, bu
yüzden de burnunun dikine dogru körü körüne kosturup duruyordu.
Bütün gece durmadan kostu durdu; önüne çıkan türlü türlü engeller onu
geciktiriyordu ama asla yıldıramıyordu. kinci gün ögle üzeri otuz saati bulan
bir kosudan sonra çelikten kaslarında yorgunluk belirtilen basladı, direncini
yitiriyordu artık. Yoluna devam etmesini saglayan tek güç yalnızca
kararlılıgıydı. Kırk saattir tek lokma girmemisti kursagına. Açlık büsbütün
bitkinlestiriyordu onu. kide bir buzlu sulara dalıp çıkması da direncini
olumsuz yönde etkiliyordu. Tüyleri kir pas içinde yapıs yapıs olmustu. Pençeleri
yara bere içindeydi, kanıyordu. Aksamaya baslamıstı, her geçen an topallaması
biraz daha artıyordu. Ve bütün bunlar yetmezmis gibi üstelik bir de gökyüzü
kararmıs ve kar serpistirmeye baslamıstı. Yere deger degmez eriyen sulu kar
üzerinde düse kalka ilerliyor, ikide bir kayıp tökezliyordu.
O gece Gri Kunduz ırmagın karsı yakasında konaklamaya karar vermisti. Ne var ki
karanlık basmadan önce bir geyik ırmagın bu kıyısına sulanmaya inmis ve Gri
Kunduz’un karısı Kloo-kooch geyigi görmüstü. Eger geyik su içmek için ırmak
kıyısına gelmese, Kloo-kooch geyigi görmese ve Gri Kunduz da hedefi bulan
basarılı bir atısla geyigi vurmamıs olsaydı, her sey degisecekti. Gri Kunduz
Mackenzie Irmagı’nın bu kıyısına kamp kurmasaydı Beyaz Dis yoluna körü körüne
devam ederek ya ölecek ya da vahsi kankardeslerine katılarak ömrünün sonuna dek
onlardan biri olarak kalacaktı.
Gece bastırmıstı. Kar lapa lapa yagıyordu simdi. Hafif hafif mızıldanan Beyaz
Dis seke-topallaya kosarken karın üzerinde yeni bir iz gördü. Bu iz öylesine
tazeydi ki neyin nesi oldugunu hemencecik anlayıverdi. Bir sevinç homurtusu
kopararak ırmak kıyısından baslayıp agaçların altına dogru izleri takip etti.
Derken kampın gürültüleri geldi kulagına. Atesin alevini, Kloo-kooch’un yemek
pisirdigini ve Gri Kunduz’un da çömeldigi yerde elinde tuttugu donmus bir
içyagını yedigini gördü. Et vardı kampta, hem de taze et!..
Dayak yiyecegini sanıyordu Beyaz Dis. Dövülmek düsüncesiyle tüyleri diken diken
oldu, bir an bocaladı, ama yine de ilerlemekten geri durmadı. Dayaktan
korkuyordu ama atesin sıcaklıgına ve insanların koruyuculuguna kavusmaya can
atıyordu yine de. Hatta kendisine düsman kesilen köpeklerin yakınlıgına bile
razıydı.
Sürüne sürüne atesin yanına ilerledi. Gri Kunduz onu görünce lokması agzında
kaldı. Beyaz Dis bası yere egik, aman dilercesine bir hava içinde agır agır
yaklastı; kendisini Gri Kunduz’a yaklastıran her adımda biraz daha yavaslıyor,
aradaki mesafeyi acı içinde asıyordu. Sonunda efendisinin ayakları dibine çöktü
ve büyük bir uysallıkla kendini tüm benligiyle Gri Kunduz’a teslim etti.
Verilecek cezayı beklerken tirtir titriyordu. Efendisinin eli yukarı kalkmıstı
bile. Her an inmesini bekledigi elin altında ister istemez yere iyice yapısıp
büzüldü. Ama tokat inmedi. Göz ucuyla yukarı baktı. Gri Kunduz elindeki yag
parçasını ikiye bölüyordu. Parçalardan birini Beyaz Dis’e uzattı. Beyaz Dis
dikkat ve kuskuyla kokladı, ondan sonra yemeye basladı. Gri Kunduz ona et
getirtti. Beyaz Dis eti yerken, yemegine göz diken öbür köpekleri kovdu. Yeme
gini bitirdikten sonra hosnut ve gönülborcu duyan bir tavırla efendisinin
ayakları dibine uzandı. Uykunun agırlıgı bastırırken gözlerini kırpıstıra
kırpıstıra atese bakıyordu. Ertesi gün uyandıgında, uçsuz bucaksız soguk
ormanların derinlikleri içinde tek basına degil de, insanoglunun kampında,
kendini tümüyle teslim ettigi ve her zaman yanlarında bulunmanın güvenini
duyacagı insanların arasında olacagını biliyordu.

ON DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
KITLIK

[yandx]karaman-olga-karaman/olpqorldlq.5714[/yandx]

Acı iniltiler, sızlanmalar isitilmiyordu
artık. Tam tersine, isittigi bu seslerde mutluluk havası okunuyordu. Öfkeyle
bagıran cırlak bir kadın sesi isitti ama, bu öfkeli bagırtının ancak tok bir
karından gelebilecegini anlamak zor degildi. Hem havada da balık kokusu vardı.
Kıtlık geride kalmıs, yiyecek bollasmıstı demek ki. Bunun üzerine gögsünü gere
gere ormandan çıktı ve dosdogru Gr. Kunduz’un çadırına yöneldi. Gri Kunduz
ortalıkta yoktu. Kloo-kooeh onu görünce sevincinden çıglıgı bastı, sonra da koca
bir balık attı önüne. Balıgı mideye indiren Beyaz Dis oracıga kıvrılıp
efendisinin dönüsünü beklemeye koyuldu.

ON ALTINCI BÖLÜM
ÇILGIN SAHP
Fort Yukon’da pek az insan oturuyordu. Bu beyazlar buraya yerleseli epey
olmustu. Kendilerine “mayasız” derler ve onları öbür beyazlardan ayıran bu adla
kıvanç duyarlardı. Vapurlarla bu yöreye yeni gelen beyaz adamları küçümser,
onları “chechaquo” yani çaylak diye çagırırlardı. Kendilerine böyle seslenilmesi
yeni gelen yabancıların enikonu canlarını sıkardı. Bunlar ekmeklerini maya ile
yaptıkları için mayasızların bu alaylarının altında düpedüz kıskançlık duyguları
yatıyordu. Yerli beyazlar iste bu nedenle yabancıları hiç çekemiyor, basları
derde girdikçe zevkten dört köse oluyorlardı. Hele Beyaz Dis ile çetesinin yeni
gelen köpekleri öldürdügünü görmüyorlar mıydı, yürekleri yag baglıyordu. Ne
zaman kıyıya bir vapur yanasacak olsa hemen iskeleye kosup, Beyaz Dis’in kavgayı
baslatmasını öteki Kızılderililerin köpekleri gibi, onlar da dört gözle
beklemeye baslıyorlardı. Bu iste Beyaz Dis’in oynadıgı acımasız ve kurnazca rolü
çoktandır anlamıs ve buna hayran kalmıslardı.
Yerli beyazlar arasında öyle biri vardı ki bu dövüsleri izlemeye bayılıyordu.
Vapurun düdügünü isitir isitmez kosa kosa solugu iskelede alıyor ve sonra kavga
sona erince de adeta buna üzülmüs olarak bes karıs suratla konak yerine geri
dönüyordu. Kimi zaman, güneyden gelen zavallı bir köpek yere serilip de azgın
köpek sürüsünün disleri altında can havliyle cıyak cıyak bagırınca, adamın içi
içine sıgmıyor, havalara sıçrayıp sevinç çıglıkları ve kahkahalar atıyordu. Bu
adam Beyaz Dis’i ne zaman görse aç gözlerini diker, istekle süzmeye baslardı.
Ana konak yerindeki yerli beyazlar bu adama Güzel adını takmıslardı. Asıl adını
bilen yoktu, o yörede herkes Güzel Smith diye çagırırdı onu. sin garip yanı,
güzellikle uzaktan yakından bir ilgisi yoktu. Tam tersine çirkin mi çirkin, ecüs
bücüs bir adamdı. Ufak tefekti, sıskacık kaba saba bedeninin üzerinde küçük ve
tepesi sipsivri bir kafası vardı. Küçükken arkadasları onu topluigneye benzetir,
bu yüzden Sivriakıllı derlerdi.
Alnı basık ve dümdüzdü, basının arkası ise çıkıntılıydı. Patlak gözleri
birbirinden öylesine uzakta duruyordu ki aralarına rahat rahat bir çift göz daha
sıgabilirdi. Ablak yüzünü daha da genis gösteren kocaman, çıkık bir çenesi
vardı; bu çene öne ve asagı dogru büyük bir kütle halinde fırlıyordu. Öyle ki
solucana benzer boynuyla bu çeneyi tasımakta güçlük çekiyor gibiydi.
Çene yapısı insanda sanki onun tuttugunu koparan, kararlı biri oldugu izlenimini
uyandırıyordu. Belki de büyüklügünün etkisi vardı bunda. Ama ne olursa olsun
gerçek hiç de böyle degildi. Güzel Smith’in ne denli tabansız, ne denli
asagılık, mıymıntı bir herif oldugunu bilmeyen yoktu. Disleri kocamandı, hepsi
de yosun baglamıstı. nce dudakları arasından sırıtan köpek disleri öbürkülere
oranla daha iriydi Gözleri alacalı bulacalı kirli sarı bir renkteydi;
Saçlarının, da baska yerlerinden asagı kalır bir yanı yoktu. Dagınık, salkım
saçak bir halde tutam tutam dökülüyordu basından. Sakallar, rüzgarın
karmakarısık ettigi ekinleri andırıyordu.
ste bu görünüsüyle aslında tam bir öcüye benziyordu Güzel Smith. Ama bunda onun
suçu yoktu, hamuru böyle yogrulmustu çünkü. Ana konak yerindeki öbür yerli
beyazların yemeklerini pisirir, bulasıklarını yıkar, bütün ortalık islerini
görürdü. Hiç kimse onu küçük görmeye kalkmazdı. Yeni dogmus suçsuz bir çocuk
gibi anlayısla davranırlardı. Hatta ondan korkarlardı bile. Ödlekti mödlekti ama
birine bir dis bileyecek oldu mu kılı kıpırdamadan kallesçe sırtından vurabilir
ya da sinsi sinsi kahvesine zehir karıstırabilirdi. Oysa mutfaga bakacak birine
muhtaçtılar. Söyleydi böyleydi ama onca kusuruna karsın yemek pisirmek dendi mi
kimse Güzel Smith’in eline su dökemezdi.
ste bu adam Beyaz Dis’in cesaret ve hunharlıgına öylesine hayran kalmıstı ki,
ne pahasına olursa olsun ona sahip olmak istiyordu. Onu ne zaman görse
yaltaklanarak yaklasmaya çalısıyordu. Beyaz Dis önceleri aldırıs etmedi buna.
Ama adam isi azıttıkça çekilmez oldu, Beyaz Dis tüylerini kabarttı, dislerini
göstererek geri çekildi. Hiç gözü tutmamıstı bu adamı. Uzanan elinde ve
kendisini kandırmak için tatlı tatlı mırıldanan sesinde bir kötülük seziyordu.
Yaltaklandıkça daha çok nefret ediyordu ondan.
Hayvanlar iyiyi ve kötüyü kolaylıkla ayırt ederler. yi olan sey rahatlık,
acısızlık ve hosnutluk verir, bu yüzden de iyi olan seylerden hemen hoslanırlar.
Kötü olan seyler ise rahatsızlık ve acı verdiginden kötülükten nefret ederler.
ste Beyaz Dis’in Güzel Smith’e iliskin izlenimleri de kötüydü. Ecüs bücüs
bedeninden ve kütü ruhundan, tıpkı bataklıklardan yükselen pis kokular gibi,
buram buram kötülük yayılıyordu. Beyaz Dis bu adamın kötü niyetli, zararlı, hain
ve kaba biri oldugu ve bu nedenle de nefret etmesi gerektigi sonucuna, yalnızca
düsünce gücüyle ya da bes duyusunun yardımıyla degil, çok daha karmasık ve
bilinmeyen bir takım önseziler yoluyla varmıstı.
Güzel Smith, Gri Kunduz’u ilk kez ziyaret ettigi zaman Beyaz Dis kampta
bulunuyordu. Daha çok uzaktan ve de görmeden, yalnızca ayak seslerine bakarak
gelenin kim oldugunu anladı ve tüyleri dikildi. O sırada keyifle yere kıvrılmıs
yatmaktayken hemen ayaga fırladı. Adam daha yanına yaklasmaya kalmadan Beyaz Dis
tam bir kurt gibi kampın en kuytu kösesine sıvıstı hemen. ki adamın neler
konustuklarını anlamıyordu ama kendisinden söz edildigini sezinliyordu. Bir ara
Güzel Smith parmagı ile onu gösterince onca uzaklıga karsın adamın eli sanki
kendisine dokunmusçasına homurdandı. Bunu görünce güldü adam. Beyaz Dis bunun
üzerine aldı basını ormana gitti, arada bir basını çevirip ne olup bittigini
görmek için geriye bakıyordu.
Gri Kunduz köpegi satmaya yanasmadı. Mallarını satıp savmıs, kesesini
doldurmustu. Evet, burada oyalanıyordu ama, hiçbir seye ihtiyacı yoktu. Üstelik
Beyaz Dis paha biçilmez degerde bir hayvandı, simdiye dek onun gibi güçlü
kuvvetli bir baska köpege daha rastlamamıstı, kızaga kosuldugunda iyi bir takım
önderiydi. Ne Mackenzie’de ne de Yukon’da onun ayarında bir baska hayvan daha
bulunamazdı. Üstüne üstlük kavgada da çok ustaydı. Hiç bakmaz sinek gibi
öldürüverirdi öbür köpekleri.
Sözün burasında Güzel Smith’in gözleri yalazlandı, ince dudaklarını hırslı
hırslı yaladı. Yo yo, hayır, kaç para verilirse verilsin Beyaz Dis’i
satmayacaktı.
Ne var ki, Güzel Smith Kızılderilileri iyi tanırdı. O günden sonra vırt zırt
ugramaya basladı Gri Kunduz’a. Her seferinde de ceketinin altına bir iki sise
viski sıkıstırıp öyle geliyordu. Viskinin bir özelligi de içildikçe susanması,
susandıkça da içilmesidir. Gri Kunduz da susadıkça susadı. Sıcaklıgı gitgide
yükselen bedeni ve cayır cayır yanan midesi bu ates suyundan gittikçe daha
fazlasını istiyordu. Alısık olmadıgı bu uyusturucu sıvının etkisiyle adamakıllı
sersemleyen beyni ne pahasına olursa olsun bu içkiden bulmak için olmadık isler
yaptırdı ona. Kürk, deri eldiven ve makosen satarak kazandıgı para suyunu
çekmeye basladı. Paralar su gibi akıp gidiyor, kesesinin dibine darı ektikçe de
nesesi kaçıyordu.
Sonunda mallarını saçıp savurdu, tüm parasını silip süpürdü, dayanma gücü
büsbütün yok oldu. Geriye kala kala yakıcı bir susuzluk, aldıgı her solukla
bedenini daha da kasıp kavuran dayanılmaz bir susuzluk kalmıstı. ste bu sırada
Güzel Smith Beyaz Dis’in satıs isini yine açtı. Ama bu kez satıs bedelini para
üzerinden degil de sise olarak önerdi. Bu öneri karsısında Gri Kunduz kulak
kesildi. Ve son sözü su oldu:
“Yakalayabilirsen al köpegi!”
Siseler teslim edildikten iki gün sonra Güzel Smith:
“Sen tut su köpegi,” dedi.
Bir aksam Beyaz Dis kampa geldiginde korkunç beyaz adamı ortalıkta göremeyince
rahat bir soluk aldı ve oracıga bir yere kıvrılıp yattı. Günlerdir adamın onu
tutmaya çalıstıgını anlamıs ve bunun üzerine bir süre kampın semtine ugramaz
olmustu. Kendisini yakalamakta inatla direnen bu ellerden nasıl bir kötülük
gelecegini kestiremiyordu. Bildigi tek sey kendisini bir tehlikenin bekledigiydi
ve bundan kaçınmayı dogru bulmustu.
Tam yere uzanıp yatmıstı ki Gri Kunduz yalpalaya yalpalaya yanına yaklastı,
boynuna deriden bir tasma geçirdi. Sonra Beyaz Dis’in yanı basına çöktü,
tasmanın ucunu eline aldı. Öbür elinde tuttugu siseyi zaman zaman agzına dikip
iri yudumlarla lıkır lıkır içiyordu.
Aradan bir saat kadar bir zaman geçti. Derken, yaklasan ayak sesleri isitildi.
lk kez Beyaz Dis’in kulagına gelmisti bu sesler. O sırada Gri Kunduz sersem
sersem kafasını sallayıp duruyordu. Beyaz Dis gelenin kim oldugunu anlayınca
tüyleri diken diken oldu. Efendisinin elinde tuttugu tasmanın ucunu usulca
çekmeye çalıstı. Ama Gri Kunduz’un parmaklan tasmanın ucunu sıkı sıkıya
kavrarken kendisi de hemen toparlandı.
Güzel Smith kamp boyunca yürüyerek Beyaz Dis’in yanına geldi, önünde dikildi.
Hayvan büyük bir korkuyla gözlerini adama dikmis, ellerine bakıyor, hırlıyordu.
Ellerden biri agır agır basına dogru yaklasmaya basladı. El yaklastıkça Beyaz
Dis büzülüyor, hırıltısı sertlesip yükseliyordu. Adamın tehlike kokan eli yavas
yavas inmeye devam etti. Beyaz Dis kesik kesik soluk alırken hırıltısı da iyice
artıp doruguna ulastı. Derken birdenbire bir yılan kıvraklıgıyla ileri atıldı.
El son anda geriye çekilirken Beyaz Dis’in agzı tok bir takırtıyla havada
kenetlendi. Güzel Smith korkmus ve kızmıstı. Gri Kunduz hemen ise karısıp
hayvanın suratını birkaç kez sertçe tokatladı. Beyaz Dis hemen boyun egerek söz
dinler bir tavırla tortop oldu.
Büzüldügü yerden adamların her hareketini dikkatle kolluyordu. Güzel Smith’in
çekip gittigini ama az sonra elinde kalın bir sopa ile geri geldigini gördü. Gri
Kunduz tasmanın ucunu ona verdi. Adam tasmayı tutup çekistirmeye basladı. Tasma
gerildikçe geriliyor ama Beyaz Dis gitmemek için ayak diriyordu. Bunun üzerine
Gri Kunduz ilerlemesi için sagdan soldan vurmaya basladı. Beyaz Dis bunun
üzerine boyun egmis gibi davrandı ve bir anda atılıp kendisini sürüklemeye
çalısan yabancının üzerine sıçradı. Gelgelelim Güzel Smith böyle bir olasılıgı
çoktan hesaba kattıgı için her an tetikte duruyordu, hemen yana çekildi. Aynı
anda sopasını öyle ustaca yapıstırdı ki hayvan daha havadayken hızı kesilip
kendini yerde buldu. Gri Kunduz kahkahayı bastı, yaptıgı isi begendigini
belirten bir tavırla adama dogru basını salladı. Güzel Smith tasmaya yeniden
asıldı. Beyaz Dis bu kez süklüm püklüm, sendeleyerek, sersem sersem yürümeye
basladı.
Bir daha karsı koymaya kalkmadı artık. Güzel Smith’in sopa kullanmakta ne denli
usta oldugunu daha ilk denemede anlamıstı. Gücünün çok üstünde olan basa
çıkamayacagı seylere körü körüne karsı koymayacak kadar akıllı bir hayvandı
Beyaz Dis. Onun için kuyrugunu kısıp, hafif homurtular çıkararak kös kös yürüdü
Güzel Smith’in ardından. Ama Güzel Smith ne olur ne olmaz diyerekten sopasını
her an indirmeye hazır bir durumda göz altında tutuyordu onu.
Konak yerine gelince hayvanı sıkıca bagladı ve yatmaya gitti. Beyaz Dis bir saat
bekledikten sonra dislerini deri tasmaya geçirdi. Kısa bir süre sonra özgürdü.
Bunu öyle bir ustalıkla basarmıstı ki, kayısı rasgele kemirerek bosuna zaman
harcamamıs, sanki bıçakla kesilip atılmısçasına düzgün biçimde enlemesine
koparmıstı. Konak yerindeki binalara durup bir göz attıktan sonra yeniden
geriye, Gri Kunduz’un kampına yöneldi. Bu yabancı, ugursuz adama en küçük bir
baglılık borcu duymuyordu. Kendisini hâlâ Gri Kunduz’un malı sayıyor, kendini
adadıgı efendisinin yanına dönüyordu.
Ertesi gün aynı olaylar bir kez daha yinelendi. Ama bu seferki çok daha
degisikti. Gri Kunduz boynuna tasmayı geçirip onu yeniden Güzel Smith’e verdi.
Ama bu kez evire çevire, kıyasıya patakladı Güzel Smith. Kıskıvrak baglı olan
Beyaz Dis’in tüm çırpınmaları, kudurmusçasına öfkesi bosa gidiyor, elinden
hiçbir sey gelmedigi için çaresiz disini sıkıp dayaga katlanmaya çalısıyordu.
Adam hem sopa hem de kırbaç kullanıyordu döverken. Gri Kunduz’un bir zamanlar
attıgı dayak bile bunun yanında oksama kalıyordu.
Güzel Smith dayak atmaktan müthis hoslanıyordu. Sopasını ve kırbacını indirdikçe
indiriyor, Beyaz Dis’in acı çıglıklarını, umutsuzca homurtularını dinlerken
fıldırfıs gözleri sevinçle parıldıyordu. Tüm korkaklar gibi o da acımasızdı. Dis
geçiremedigi insanların yumrukları ve küfürleri karsısında yelkenleri hemen suya
indirir, süt dökmüs kediye dönerdi, ama kendinden daha zayıf birini buldu mu
öcünü ondan almaya kalkardı. Her yaratık güçlü olmayı severdi ve bu kural Güzel
Smith için de geçerliydi. nsanlara karsı gücü sökmeyince hırsını daha düskün
yaratıklardan çıkarmaya çalısıyor, böylece kendi varlıgını kanıtladıgını
sanıyordu. gri bügrü vücudu canavarca bir zekânın gelismesine yol açmıs ve
kendisini olusturan çamur, hiç de sevecenlikle yogrulmamıstı.
Beyaz Dis bal gibi biliyordu neden dayak yedigini. Gri Kunduz, boynuna tasmayı
geçirip de ucunu Güzel Smith’e verir vermez ondan bu korkunç yabancıyla
gitmesini istedigini hemen anlamıstı. Konak yerinin di sına baglandıgı zaman
Güzel Smith’in kendisinin orada kalmasını istedigini de anlamıstı. Efendilerinin
sözünü dinlememekle onları hiçe saymıs, böylelikle de verilen cezayı göze almıs
oluyordu. Köpeklerin kimi zaman sahip degistirdiklerine ve kendisi gibi kaçıp
geri dönenlerin dövüldüklerine daha önce de tanık olmustu. Akıllı olmasına
akıllı bir hayvandı, evet, ama yaradılısında akıl denen seyden daha agır basan
birtakım üstün kuvvetler bulunuyordu. Bu agır basan güçlerden biri baglılık
duygusuydu. Aslında Gri Kunduz’u seviyor degildi, ama öfkesine karsın yine de
ister istemez baglılık duyuyordu ona karsı. Baska türlü davranması olanaksızdı.
Yoguruldugu hamurun mayasını iste bu baglılık duygusu olusturuyordu çünkü.
Soydan geçiyordu bu nitelik. Kendi soyuna özgü bir duyguydu bu; soyunu öteki
hayvanlardan ayıran, insanogluyla yoldaslık etmek için kurdu ve vahsi köpegi o
özgür ve yabani yasamı terketmeye zorlayan bir özellikti bu baglılık duygusu.
Dayagı yedikten sonra yeniden sürüklene sürüklene konak yerine götürüldü. Bu kez
sopa ile bagladı Güzel Smith. Gelgelelim Beyaz Dis eski sahibini hiç de kolay
kolay tepecege benzemiyordu. Gri Kunduz sahibiydi onun. Ancak gitmesini
istiyordu ondan, ama ne olursa olsun yine de baglılık duyuyordu ona,
vazgeçemezdi ondan. Gri Kunduz ihanet etmisti, kendi basına bırakıp gitmisti
onu. Beyaz Dis’in aldırıs ettigi yoktu buna. Bütün benligi ve bedeniyle kendini
Gri Kunduz’a bos yere mi adamıstı! Aralarındaki anlasma bozulmamıstı Beyaz
Dis’in düsüncesine göre.
Geceleyin herkes uykuya çekildikten sonra baglı oldugu sopayı kemirmeye koyuldu.
Sopa çıtır çıtır ve kaskatıydı. Üstelik bogazına öylesine sımsıkı tutturulmustu
ki, boyun kaslarını kopasıya zorlayarak disleriyle güç bela ulasabiliyordu. Her
seye karsın disini sıktı ve saatlerce didinip ugrastıktan sonra sopayı kopardı.
Hiçbir köpek böyle bir isin altından kalkamazdı, oysa Beyaz Dis becermisti iste.
Sabahleyin erkenden konak yerinden uzaklastı, sopanın öbür yarısı bu sırada
boynundan sallanıp duruyordu.
Akıllı olmasına akıllı bir hayvandı Beyaz Dis, ama bu iste yalnızca aklın payı
olsaydı kendisine iki kez ihanet etmis olan Gri Kunduz’un yanma dönmezdi. Ne var
ki baglılıgı aklına agır basıyor ve hayvanı üçüncü kez efendisinin yanına dönmek
zorunda bırakıyordu. Boynuna yeniden bir tasma geçirilmesine ses çıkarmadı.
Güzel Smith yine onu almaya geldi ve bir kez daha kıyasıya dayak yedi.
Beyaz adam kırbacını savururken Gri Kunduz kılı kıpırdamadan seyrediyordu.
Hayvan kendi malı olmadıgına göre, ne olursa olsun umurunda degildi... Dayak
bittiginde Beyaz Dis nerdeyse sıfırı tüketmis durumdaydı. Güneyden gelme
çıtkırıldım bir köpek bu dayaga dayanamaz, çoktan kuyrugu titretirdi. Ne var ki
Beyaz Dis sert bir yasam sürmüs, dayanıklı bir köpekti. Yasama hırsı, böyle bir
dayak altında kolay kolay pes etmeyecek kadar güçlüydü. Gelgelelim, eller tutar
yanı kalmamıstı. Bu yüzden Güzel Smith, yerinden dogrulup ayaga kalkabilecek
duruma gelinceye dek yarım saat beklemek zorunda kaldı. Sonra yarı baygın bir
durumda ayakları birbirine dolasarak Güzel Smith’in ardı sıra konak yerine dogru
yürüdü.
Bu kez zincire vuruldu. Demir halkalara ne kadar ugrasıp didindiyse de dis
geçiremedi, zincirin baglandıgı kazıgı sökmek için bos yere ter döktü. Bir iki
gün sonra Gri Kunduz bombos kesesi fakat ayık bir kafayla Porcupine Irmagı
üzerinden Mackenzie’ye dogru yola düstü. Beyaz Dis Yukon’da kalmıs, yarı deli ve
vahsi bir beyaz adamın malı olmustu. Fakat bir köpek deliliginin ne oldugunu
nereden bilebilirdi ki? Güzel Smith onun gözünde, ne denli korkunç ve acımasız
olursa olsun yine de bir sahip, hem de çılgın bir sahipti. Gerçi Beyaz Dis
çılgınlıgın ne oldugunu anlayamıyordu ama bu yeni efendisinin her istegine boyun
egmesi ve sözü nü dinlemesi gerektigini seziyordu.

ON SEKZNC BÖLÜM
ÖLÜMÜN DSLER ARASINDA
Güzel Smith, Beyaz Dis’in boynundaki zinciri çözüp geriledi. Ama Beyaz Dis ilk
kez birdenbire saldırmaya kalkmadı. Kulaklarını dikerek oldugu yerde öylece
durdu. Karsısına çıkarılan garip yaratıgı ilgiyle süzüyordu. Ömründe böyle bir
köpek görmüs degildi.
Tim Keenan, buldogu ileri iterek:
“Hadi. tut onu!” dedi.
Buldok hantal, bastıbacak ve ecüs bücüstü. Dövüs alanının ortasına dogru yampiri
yampiri ilerledi. DuruIdu, gözlerini kırpıstırarak Beyaz Dis’e bakmaya basladı.
Seyirciler arasından bagırısmalar yükseldi:
“Hadi Cherokee, tut onu! Atla üzerine Cherokee! Parçala onu!..”
Gelgelelim Cherokee kavga etmeye niyetli degildi pek. Kafasını geri çevirip,
bagırısan seyircilere gözlerini kırpıstırarak bakarken küt kuyrugunu sevinçle
sallıyordu. Aslında korktugu filan yoktu, azıcık agırkanlıydı o kadar... Üstelik
karsısındaki köpekle dövüstüreceklerini de aklı kesmiyordu pek. Kendini bildi
bileli böylesi bir köpekle dövüsmedigi için karsısına dogru dürüst bir rakibin
getirilmesini bekliyordu.
Bunun üzerine Tim Keenan ise karıstı, hayvanın üzerine egilip ellerini
omuzlarına doladı, tüyleri ters yöne dogru iki eliyle sıvazlarken Cherokee’yi
usul usul ileri itmeye basladı. Bu kızıstırıcı hareketler hayvanı etkiledi.
Cherokee, gırtlagının derinliklerinden kopan boguk bir sesle hırlamaya basladı.
Elin oksayıcı hareketleriyle hayvanın hırıltısı arasında garip bir uyumluluk
vardı. Tüylerin ters yönden her sıvazlanısında hırıltı gittikçe yükseliyor,
sıvazlama hareketinin durmasıyla birlikte hırıltı da kesiliyor, sonra elin yeni
bir hareketiyle yeniden ve daha yüksek perdeden baslıyordu.
Bu kızıstırıcı havaya Beyaz Dis de kaptırdı kendini. Sırtındaki ve ensesindeki
tüyler dimdik kesildi. Tim Keenan köpegini son bir kez daha ileri sürdükten
sonra geri çekildi. Cherokee iste o zaman kendi istegiyle çarpık bacakları
üzerinde badi badi ilerleyerek hızla öne atıldı. Aynı anda Beyaz Dis de sıçradı.
Seyirci toplulugundan saskınlıklarını belirten çıglıklar koptu. Beyaz Dis tıpkı
bir kedi gibi bir sıçrayısta düsmanına ulasmıs ve kasla göz arasında dislerini
hayvanın etine geçirdikten sonra yine aynı çeviklikle geri fırlamıstı.
Cherokee’nin kulagı parçalanmıs, boynu kan içinde kalmıstı. Ama hayvan büyük bir
vurdumduymazlık içinde gık bile çıkarmaksızın hemen geri döndü ve düsmanının
ardına taküdı. Her iki hayvanın dövüsme yöntemi birinin çevikligi öbürünün ise
kararlılıgı, halkın cosmasına ve bahis için ortaya koyulan para tutarının
yükseltilmesine yol açtı. Bu arada Beyaz Dis saldırdıkça saldırıyor, dislerini
düsmamnın etine geçirdikten sonra en küçük bir yara bere almaksızın yine geri
kaçıyordu. Garip rakibi ise acele etmeden, kararlı sabırlı ve dikkatli bir
tavırla pesini kovalıyordu Buldogun dövüs yöntemi böyleydi. Hedefi gözüne
kestirmisti bir kez, gözleri ondan baska hiçbir sey görmüyordu.
Bile bile düsmanının üstüne üstüne gidiyordu. Beyaz Dis afalladı. Ömründe böyle
bir köpek görmemisti. Öbürleri gibi onu koruyacak tüylü bir postu yoktu. Bu
yüzden de her saldırıya geçisinde hiç sasırmaksın tüysüz deriye dislerini
geçiriveriyordu. Eti yumusacıktı ve kolayca kanıyordu. Görünüse bakılırsa
kendisini savunamayacak kadar beceriksizdi. Üstelik öbür köpekler gibi kavga
sırasında bagırıp çagırmıyordu öyle. Hırlamak söyle dursun, sanki cezasını gık
çıkarmaksızın sineye çeker gibi bir hali vardı. Bununla birlikte kendini bir an
bile kapıp koyvermeden inatla kovalamaktan geri durmuyordu.
Oysa Cherokee öyle hantal bir hayvan da sayılmazdı. Kıvrak hareketlerle Beyaz
Dis’in sasırtmacalarını yakalamaya çalısıyordu ama Beyaz Dis’e asla
ulasamıyordu. Yanına sokulamadıgı bir köpekle dövüsmeye alıskın olmadıgı için
Cherokee de saskına dönmüstü. Daha öncekilerde hep gögüs gögüse dövüsmüstü. Oysa
karsısındaki bu köpek belirli bir uzaklıktan atlayıp sıçrıyor, kaçarak,
saldırarak çevresinde dört dönüyordu. Dislerini de vücuduna geçirmesiyle hemen
bırakıp geri kaçması bir oluyordu.
Beyaz Dis hayvanın gırtlagındaki o yumusak noktaya ulasamıyordu bir türlü.
Buldok bodurdu, üstelik genis çene kemikleri gırtlagını koruyordu. Cherokee yara
bere içinde kalmıstı. Beyaz Dis saldırıyor, kılına bile dokundurtmadan hemen
geri çekiliyordu. Hayvanın boynu ve sakakları yırtılmıs, kan revan içinde
kalmıstı. Ama yine de hiç istifini bozmuyor, umutsuzluga kapılmıyordu. natla
kovalamaya devam etti. Bir ara sasırmıs gibi durdu ve gözlerini kırpıstırarak
seyircilere baktı, sanki dövüsü sürdürecegini belirtmek istercesine kuyrugunu
salladı.
ste tam bu sırada Beyaz Dis yeniden atıldı ve kulaklarından birini büsbütün
parçaladı. Bunun üzerine Cherokee bozuntuya vermemeye çalıstıgı belli belirsiz
bir öfkeyle yeniden kovalamaya basladı. Beyaz Dis’in çizdigi çemberin içinde
kalarak onu kovaladı gırtlagındaki can alıcı noktaya ulasmaya çalıstı. Ama
hedefini kıl payıyla ıskaladı. Beyaz Dis son anda karsı yöne sıçrayarak bu
saldırıyı savusturmus ve seyircilerin hayranlıkla bagırmalarına neden olmustu.
Epeyce bir zaman geçti. Beyaz Dis durmadan saga sola sıçrıyor, saldırıp
düsmanını yaralıyor, buldok ise hâlâ korkunç bir kararlılıkla onu izliyordu.
Cherokee kolladıgı açıgı er geç yakalayacak, Beyaz Dis’i gafil avlayarak can
alıcı saldırıyı yapıp dövüsü kazanacaktı. O zamana dek düsmanının açtıgı
yaralara ve acılara yılmadan gögüs gerdi. Kulakları lime lime olmus, boynu ve
omuzları yara bere içinde kalmıstı. Beyaz Dis’in o umulmadık anlarda yaptıgı
yıldırım gibi saldırılardan sakınamadıgı için dudakları bile yarılıp kanamaya
baslamıstı.
Beyaz Dis onu devirebilmek için var gücüyle çalısıyordu ama aradaki boy farkı
yüzünden basarılı olamıyordu. Bu yüzden kısa boylu düsmanına karsı sık sık
sasırtmacalara basvuruyordu. Beyaz Dis sasırtmaca vererek hızla atılıp sıçrarken
birden ters yönden kıvrılıp geri döndü ve Cherokee’yi bası yana çevrili olarak
omuzunu açık bırakmıs bir durumda yakaladı Hemen simsek gibi bir hızla üzerine
sıçradı, ama kendi omuzu çok yüksekte kaldıgından hızını alamayıp buldogun
üzerinden öbür tarafa fırladı. Seyirciler ilk kez olarak Beyaz Dis’in
ayaklarının yerden kesildigini gördüler. Havada bir takla atan hayvan eger
tıpkı bir kedi gibi kıvrılıp da dört ayak üzerine düsmeye çalısmasaydı sırt
üstü yere serilecekti. Ama daha havada iken bükülüp yanlamasına yeri boyladı.Bir
an sonra yere deger degmez ayaga fırladı ama, aynı anda Cherokee dislerini
gırtlagına geçirdi.
Buldogun saldırısı tam yerini bulmamıs, gırtlagın asagısından, bögrüne yakın bir
yerden kapmıstı. Ama kaptıgı yeri bırakmadı. Beyaz Dis kudurmusçasına ayaga
fırladı, buldogu savurup atabilmek için çılgınca dört dönmeye basladı.
Boynundaki agırlık onu delirtiyor, hareketlerini dizginliyor, özgürlügünü
kısıtlıyordu. Sürükleyip durdugu bu agırlık tıpkı bir boyundurugu andırıyordu.
Bütün varlıgı bu boyundurugu kırıp atmak için ayaklanıyor, çılgınca bir tepki
gösteriyordu. Bir iki dakika deli gibi çırpındı durdu. Yasama tutkusuyla tüm
benligi yanıp tutusuyordu. Yasamak için can atıyordu. Bu istekle aklı basından
gitmisti sanki; var olmak, içindeki canlılıgı ortaya koyabilmek için kör bir
bilinçle canını disine takıyordu, çünkü hareket etmek demek var olmak demekti.
Kendi ekseni çevresinde dönenip duruyor, çemberler çizerek çepeçevre kosuyor,
boynunda asılı olan agırlıgı silkip atmaya çalısıyordu. Cherokee saga sola
savrularak sürünüyor, ama kaptıgı yeri bir türlü bırakmıyordu. Arasıra
ayaklarını yere basarak Beyaz Dis’e direnmeye çalısıyordu. Gelgelelim bir an
sonra ayakları yine yerden kesiliyor, bir o yana bir bu yana savrularak yeniden
sürüklenmeye baslıyordu. çgüdüsü, ne pahasına olursa olsun tuttugu yeri
bırakmaması gerektigini söylüyordu ona. Kaptıgı yerden kopmamanın dogru
olacagını biliyor, bu yüzden iyice cosup neseleniyordu. Ayakları yerden
kesildigi zaman gözlerini yumuyor, orasına burasına yedigi darbelere aldırıs
etmeksizin saga sola savrulmaya katlanıyordu. Dislerini kenetli tuttugu sürece
isler yolundaydı ve o da sımsıkı tutmaktan geri durmuyordu.
Beyaz Dis en sonunda durdu, yorulmustu. Onca didinip ugrasmasına karsın etkisiz
kalıyor ve buna bir türlü akıl sır erdiremiyordu. Sayısız kez dövüsmüs simdiye
dek, ama hiç böyle bir sey gelmemisti basına. Bu türlü dövüsen bir köpekle daha
önce hiç karsılasmamıstı. Dövüs deyince, durmadan ısırmayı, paralamayı ve sonra
da hemen geri sıçramayı anlıyordu. Soluk alıp dinlenebilmek için bir parça yana
egildi. Kaptıgı yeri bırakmayan Cherokee onu büsbütün yere serebilmek için
yüklendi. Ama Beyaz Dis ayak diredi. Düsmanının kenetli çene kemiklerinin azıcık
gevser gibi oldugunu ve dislerini gırtlagına dogru azıcık kaydırdıktan sonra
yeniden sımsıkı kapandıgını duyuyordu. Buldok tuttugunu asla bırakmıyor, pundunu
buldukça dislerini gırtlaga dogru biraz daha gömüyordu. Beyaz Dis’in sakin
durdugu zamanlarda dislerini can alıcı noktaya kaydırıyor, ama çırpınıp karsı
koymaya baslayınca çenesini kenetleyip beklemekle yetiniyordu.
Beyaz Dis, buldogun ancak kalın ensesine dis geçir ebüiyordu. Hayvanın omuz
basını disledi, ama bu konuda düsmanı kadar becerikli degildi, dislerini daha
derine saplayıp koparmayı basaramıyordu. Ayrıca çene kemikleri hayvanın kalın
boynunu koparmaya elverisli bir yapıda degildi. Bu yüzden bir süre rakibinin
boynunu didikledi. Derken durum degisti; Cherokee yüklendikçe yüklendi
gırtlagına ve en sonunda sırt üstü düsürüp üstüne çıktı. Beyaz Dis hemen kedi
gibi büzüldü art ayaklarını kıvırıp buldogun karnını tırmalamaya basladı. Eger
Cherokee üzerinden inip de ters dönmeseydi. Beyaz Dis’in pençeleri altında
karnının desilmesi isten bile degildi.
Bununla birlikte kenetlenmis olan çene kemiklerinden koruyan tek engel
boynundaki sarkık deriyi saran kalın yelesiydi. Cherokee bu yeleye dislerini
adamakıllı geçirememekle birlikte, çenesini her kaydırısında agzına daha fazla
deri ve kıl yıgını dolduruyor, bu yüzden de Beyaz Dis’in boynu daralıyor, soluk
alması güçlesiyordu. Her geçen an daha da bogulacak gibi oluyordu. Artık kavga
hemen hemen sona ermis gibiydi. Che-rokee’yi destekleyenlerin keyiflerine
diyecek yoktu, ortaya sürdükleri parayı alay olsun diye yükseltiyorlardı. Beyaz
Dis’i destekleyenlerin agızlarını bıçak açmıyordu; bire on, bire yirmi ileri
sürülen bahislere bile yanasmıyorlardı. Oysa içlerinde biri vardı ki gözünü
kırpmadan bire elli bahse tutusmayı öneriyordu. Bu adam, hiç kuskusuz Güzel
Smith”in ta kendisiydi. Dövüs alanının içine dogru sokulup parmagı ile Beyaz
Dis’i isaret ederken bir yandan da alaylı kahkahalar savurmaya basladı. Bu
kahkahalar beklenen etkiyi dogurmakta gecikmedi. Kendisiyle alay edildigini
gören Beyaz Dis ‘öfkesinden kudurmustu sanki. Var gücünü toplayarak bir
sıçrayısta ayaga fırladı. Dövüs alanının içinde dört dönüp boynunda asılı olan
yirmi bes kiloluk düsmanını sürüklerken öfkesi kör bir korkuya dönüstü.
Benligine kök salan yasama istegi yine baskın çıkmıs, var olma kaygısı
karsısında panige kapılıp aklı basından gitmisti. Alanın içinde dönenip duruyor,
tökezleyip düsüyor, sonra yeniden ayaga fırlayarak düse kalka kosuyordu. Kimi
zaman da arka ayakları üzerine dikilerek düsmanını yerden kesip havaya
savuruyor, bogazına çöken öldürücü dislerden kurtulmak için umutsuzca
çırpnıyordu.
Sonunda iyice bitkin düserek sırt üstü yere serildi. Bunu fırsat bilen buldok
hemen dislerini biraz daha kaydınp Beyaz Dis’in gırtlagını saran yeleyi bu kez
daha derinden ve daha bogucu bir biçimde ısırdı. Onu destekleyen seyircilerden
alkıslar ve Cherokee! Cherokee!” çıglıkları yükseldi. Buldok bagrımalara ve
alkıslara kuyrugunu sallamakla karsılık verdi. Ama bu arada yaptıgı isten bir an
için bile dikkatini ayırmıyordu.
Güçlü çeneleriyle kuyrugu arasında hiçbir ilgi yok gibiydi. Kuyrugunu sevgiyle
sallamasına karsın, çeneleri Beyaz Dis’in gırtlagını korkunç bir kıskaç gibi
sıkmaktan geri durmuyordu.
Derken seyirciler arasında bir kaynasma oldu. Kızak çıngırakları ve köpek
havlamaları isitildi. Güzel Smith’den gayrı herkes polis baskınına ugradıklarını
sanarak korkuya kapılmıstı. Ama bunun ırmak boyundaki yoldan gelen bir kızak
oldugunu görünce rahatladılar. Kızagın üzerinde iki adam vardı. Belli ki bir
kesif seferinden dönüyorlardı. Bagırıp çagıran kalabalıgı görünce adamlar kızagı
durdurdular ve heyecanın nedenini anlamak için merakla seyircilere dogru
ilerlediler. Köpekleri haydayan adam bıyıklıydı. Yanındaki ise ondan daha boylu
poslu ve daha gençti; tıraslı yüzü soguk havada kosturup durmaktan kıpkırmızı
kesilmisti. Bu sırada Beyaz Dis kendisini savunmaktan neredeyse vazgeçmis
gibiydi. Zaman zaman umutsuzca çırpınıp kurtulmaya çalısıyordu. Düsmanının
acımasız disleri arasında belli belirsiz soluyabiliyor, solukları gittikçe
zayıflıyordu. Eger buldok daha ilk saldırısında bögründen degil de tam
gırtlagından yakalamıs olsaydı kalın yelesine karsın boynundaki sahdamar çoktan
kopacaktı. Cherokee dislerini gırtlaga dogru kaydırmak için epeyce zaman
yitiriyor, üstelik agzını gittikçe daha çok tüy ve deriyle doldurmak zorunda
kalıyordu.
Güzel Smith ise bu arada iyice zıvanadan çıkmıs, ruhunu kıskıvrak saran
canavarca duyguların baskısıyla en sonunda o ufacık aklı da basından gitmisti.
Beyaz Dis’in donuk bakıslarını görüyor. Dövüsün yitirildigini anlıyordu. Birden
gözünü kan bürüdü, öfkeyle üzerine atılıp hayvanı vahsice tekmelemeye basladı.
Seyirciler ıslık çalıp yuh çekmeye basladılar ama bundan ötesine karısmadılar.
Güzel Smith Beyaz Dis’i tekmeleyedursun, kalabalık arasında bir dalgalanma oldu.
riyarı genç adam seyircilerin arasına dalmıs, adamları kabaca ite kaka
ilerliyordu. Köpeklerin kapıstıgı yere geldiginde Güzel Smith yeni bir tekme
atmak üzere ayagını kaldırmıs ve tüm agırlıgım öbür bacagına vermis bulunuyordu
ki aynı anda genç adam yumrugunu suratına yapıstırdı. Güzel Smith boylu boyunca
havaya fırladı ve sırt üstü karların üzerine serildi. Genç adam seyircilere
dönerek: “Hayvan herifler!” diye bagırdı. “Canavarlar!” Kan beynine sıçramıstı,
ama ne yaptıgını bilen birinin haklı öfkesiydi bu. Çeliktenmis gibi görünen gri
gözleriyle kalabalıgı süzerken bakıslarından kıvılcımlar saçılıyordu sanki.
Güzel Smith güç bela ayaga kalktı, oflaya poflaya yaklastı. Yabancı delikanlı
Güzel Smith’in ne denli ödlek biri oldugunu bilmediginden saldırmak için üzerine
yürüdügünü sandı ve tutup bir yumruk daha patlattı. Postun pahalı oldugunu gören
Güzel Smith karlar üzerinde yatmanın yapılacak en akıllıca is oldugunu düsünerek
oracıkta öylece uzandı kaldı.
Yabancı delikanlı, ardı sıra dövüs alanına giren kızak sürücüsüne seslenerek:
“Gel de yardım et, Matt,” dedi.
kisi de köpeklerin yanına çömeldi. Matt Cherokee’nin çeneleri gevser gevsemez
agzından çekip ala bilmek için sıkıca tuttu Beyaz Dis’i. Genç adam ise buldogun
çene kemiklerine yapısmıs ayırmaya ugrasıyordu. Ama bosuna... Genç adam
çekistiriyor, var gücüyle asılıp yükleniyor, arada bir öfkeyle burnundan
soluyarak “Ah hayvan herifler ah!” diye homurdaruyordu.
Seyircilerin canı sıkılmıstı bu isten. Eglencelerini yarıda kestigi ,için bir
ikisi yuh bile çekti. Ama yabancı delikanlı basını söyle bir kaldırıp da bakar
bakmaz çıt çıkmaz oldu. Genç adam:
“Canavar herifler!” diye bagırdı. Sonra yine önündeki isine egildi. Bir süre
sonra, Matt:
“Bosuna ugrasıyoruz, Bay Scott,” dedi. “Bu yolla ayıramayız onları.”
Her ikisi de dogrulup, kenetlenmis durumdaki köpekleri gözden geçirdiler. Matt:
“Çok kanamıyor,” diye devam etti. “Fazla derine batırmamıs daha.” Scott:
“Her an parçalayabilir gırtlagı,” diye yanıt verdi. “ste bak, gördün ya! Biraz
daha gömdü dislerini.”
Genç adam Beyaz Dis için her an biraz daha kaygılanıyordu. Bir iki kez sertçe
vurdu Cherokee’nin kafasına, ama hayvan bana mısın demedi, bir türlü çözmüyordu
kenetlenen çenelerini. Cherokee tokatların anlamını kavradıgını belirtircesine
kuyrugunu salladı: böylelikle kendi haklılıgını anlatmaya çalısıyor, kaptıgı
yeri bırakmamakla görevini yerine getirdigini belirtmek istiyordu.
Scott umutsuz bir tavırla seyircilere seslendi: “Yardım edecek kimse yok mu
içinizde?” Gelgelelim kimse yardım etmeye yanasmadı. Yardım söyle dursun
kimileri onunla alay etmeye saçma sapan ögütler verip dalga geçmeye kalktı.
Matt:
“En iyisi kama gibi bir sey kullanmak,” diye akıl verdi.
O zaman genç adam elini beline atıp tabancasını kılıfından çıkardı ve namluyu
buldogun çeneleri arasına sokmaya çalıstı. Bütün gücüyle itip bastırıyordu, öyle
ki kenetlenmis disler arasında sürtünen çelik namlu gıcır gıcır sesler çıkardı.
Her ikisi de çömelip köpeklerin üzerine egilmislerdi. Tam o sırada Tim Keenan
dövüs alanına girip yanlarına geldi, Scott’un omuzuna dokunarak gözdagı
verircesine bet bir sesle:
“Sakın dislerini kırayım deme yabancı,” dedi.
Scott:
“Gerekirse kafasını bile kırarım,” diye karsılık verdi.
Sonra hiç istifini bozmaksızın tabancanın namlusunu itmeye devam etti.
Kumarbaz bu kez daha üst perdeden sert bir sesle:
“Dislerini kırma dedim, iste o kadar,” diye yineledi.
Kumarbaz belki de Scott’un gözünü korkutmayı deniyordu ama, sökmedi. Delikanlı
elindeki isi bırakmaksızın basını kaldırıp tepesinde dikilen adamı soguk soguk
süzdükten sonra sordu:
“Senin mi bu köpek?”
Kumarbaz evet anlamında homurdandı.
Scott:
“Gel de aç o zaman su çene kemiklerini,” dedi.
Tim Keenan insanı çileden çıkaracak bir yüzsüzlükle öfkeli öfkeli karsılık
verdi:
“Ne yalan söyleyeyim, ben çakmam böyle islerden. Ne haliniz varsa görün, ben
karısmam.”
“Gölge etme öyleyse, çekil basımdan ve beni rahat bırak. Görüyorsun ki isim
var.”
Tim Keenan, Scott’un yanından ayrılmadı, ama genç adam ona aldırıs etmiyordu
artık. Namlunun ucunu buldogun çenesinin bir yanından içeri sokmayı basarmıstı.
Simdi is öbür taraftan çekip çıkarmaya kalıyordu. Bu isi de basardıktan sonra
tabancayı agır agır ve dikkatle tıpkı bir manivela gibi oynatarak kenetlenmis
çeneleri gevsetmeye basladı. O bunu yaparken Matt da Beyaz Dis’in hırpalanmıs
boynunu yavas yavas çekerek dislerin arasından kurtarmaya çalısıyordu.
Scott, Cherokee’nin sahibine dönerek buyurucu bir sesle:
“Surada dur da köpegini tut,” dedi.
Kumarbaz söz dinleyerek çömeldi ve Cherokee’yi kıskıvrak yakaladı.
Scott namluyu oynatıp çene kemiklerini ayırırken uyardı:
“Hadi, dikkat!”
Köpekler ayrılmıstı. Buldok yeniden ileri atılmak için çırpınıp duruyordu.
Scott:
“Götür su köpegi buradan!” diye bagırdı.
Tim Keenan Cherokee’yi alıp kalabalıgın arasına
çekildi.
Beyaz Dis dogrulabilmek için birkaç kez yekindi. Ama ayaga kalkar kalkmaz
yeniden karların üzerine yıgıldı Bitkinlikten dizlerinin bagı çözülüyordu.
Gözlen kısık, bakısları donuktu. Agzı bir karıs açıktı, dili dısarı sarkıyordu.
Bu görünüsüyle bogulmus bir köpegi andırıyordu.
Matt, egilip hayvanı söyle bir gözden geçirdikten sonra: “Az kalsın postu
kaptırıyormus, ama rahatça soluk alabiliyor” dedi. O sırada Smith ayaga kalktı
ve Beyaz Dis’in durumuna bakmak için yaklastı.
Scott sordu:
Matt, iyi bir kızak köpegi kaç paradır?”
Hâlâ diz üstü duran kızak sürücüsü Beyaz Dis’in üzerine egildi ve bir an ölçüp
biçtikten sonra:
“Üç yüz dolar,” dedi.
Scott ayagının ucuyla Beyaz Dis’i dürterek:
Peki, böyle iler tutar yanı kalmamıs bir köpek kaç para eder?” diye sordu.
Kızak sürücüsü:
“Eh, yarısı eder” diye deger biçti.
Scott bu kez Güzel Smith’e döndü:
“sittin mi essek herif! Köpegini alıyorum ve yüz elli dolar veriyorum!..”
Cüzdanını açıp paraları saymaya basladı. Ama Güzel Smith paraya el sürmeyecegini
göstermek istercesine ellerini arkasında kavusturdu.
“yi ama ben köpegimi satmıyorum ki,” dedi.
Beriki hiç istifini bozmaksızın:
“Kim demis, öyle bir satarsın ki!” dedi. “Neden dersen ben alıyorum da ondan!
ste paran, köpek benimdir artık.”
Güzel Smith elleri arkasında, kıçın kıçın geriledi. Scott üzerine yürüyerek
yumrugunu kaldırdı. Güzel Smith yumruktan korunmak için ezilip büzüldü:
“Hakkımı kimseye yedirmem” diye sızlandı.
“Senin bu köpek üzerinde hakkın makkın yok artık. Parayı alıyor musun, almıyor
musun? Yoksa bir daha mı patlatayım...”
Güzel Smith’in ödü kopmustu, çabuk çabuk konustu: “Peki peki, öyle olsun. Ama bu
parayı zorla alıyorum. Aslında dünyanın parası eder o. Göz göre göre
kazıklanamam. Her insan hakkını almalı.” Scott parayı uzatırken:
“Haklısın, dedi. “Her insan hakkını almalı ama sen insan degil, düpedüz bir
hayvansın” Güzel Smith gözdagı vermeye kalktı. “Hele bir Dawson’a döneyim,
görürsün sen bak Mahkemeye verecegim seni...”
“Eger Dawson’a döndügün zaman çeneni açtıgını isitirsem, kentten sürdürürüm
seni. Anladın mı?”
Güzel Smith karsılık olarak homurdanmakla yetindi. Ama Scott üzerine yürüyerek
öfkeyle bagırdı: “Anladın mı dedim?”
Güzel Smith korkuyla gerilerken homurdandı: “Evet...” “Evet ne?”
Güzel Smith dislerini gıcırdatarak: “Evet efendim,” dedi havlarcasına.
Seyircilerden biri: “Aman dikkat edin! Hiç bakmaz ısırıverir!” diye bagırdı.
Bu söz üzerine kalabalık makaraları koyverdi. Scott adamı bırakıp Beyaz Dis’i
kendine getirmeye çalısan kızak sürücüsünün yanına döndü.
Kalabalık birer ikiser dagılmaya baslamıstı. Kimileri de küçük gruplar halinde
toplanmıs, çene çalıyordu. Tim Keenan bu gruplardan birine sokuldu:
“Bu herif de kim yahu?” diye sordu.
Birisi:
“Weedon Scott,” yanıtını verdi. Kumarbaz yeniden sordu: “Peki, kim oluyor bu
Weedon Scott?” “Tanınmıs bir maden uzmanıdır... Hatırı sayılır biridir. Eger
basını derde sokmak istemiyorsan damarına basayım deme. Bu yörede ne kadar ileri
gelen kisi varsa hepsiyle sıkı fıkıdır. Maden Daresi Baskanıyla da canciger
dosttur, ona göre ayagını denk al”
Kumarbaz:
“Herifçioglunun saglam ayakkabı olmadıgını sıppadak anlamıstım ben zaten,” dedi.
“iste bu yüzden yelkenleri daha isin basında suya indirdim ya!..”

YRMNC BÖLÜM
SEVGL EFEND

[yandx]karaman-olga-karaman/1jemc1dwrk.5638[/yandx]

Böylece Beyaz Dis, onu Güzel Smith’e yeg tuttugu ve bir efendiye gerek duydugu
için Weedon Scott’un yanında kaldı. Baglılıgını kanıtlamak için efendisinin
malını koruyordu. Kızak köpekleri mısıl mısıl uyurlarken o kulübenin çevresinde
dolanıp duruyordu. Gece gelen her ziyaretçi Weedon Scott imdadına yetisinceye
dek kendini sopasıyla korumak zorunda kalıyordu. Beyaz Dis hal ve tavırlarına
bakarak hırsızlarla namuslu insanları ayırt etmeyi çabucak ögrendi. Gelenlerin
yürüyüslerine bakıyor, sert adımlarla dogruca kapıya yönelenlere hiç ilismiyor
ama yine de kapı açılıp da efendisi adamı içeri alıncaya dek ziyaretçiyi gözden
kaçırmıyordu. Oysa çevresini kollaya kollaya, dolambaçlı yollar izleyerek sinsi
sinsi yaklasan birini gördü mü, hiç düsünmeden saldırıya geçiyordu.
VVeedon Scott insanların Beyaz Dis’e çektirdigi Çilelerin izlerini silip atmayı
boyunun borcu bilmisti. Vicdani bir görev sayıyordu bunu. Beyaz Dis’e tatlılıkla
davranıyor, bu “Dövüsken Kurt”a büyük bir sevgi gösteriyor, onu her gün uzun
uzadıya sevip oksuyordu.
Beyaz Dis önceleri bu oksamalara karsı kuskucu hatta düsmanca bir tavır takındı,
ama sonraları oksanmaktan hoslanmaya basladı. Yalnız hırlamaktan kendini
alamıyordu bir türlü, bütün oksama süresince habire hırlayıp duruyordu.
Gelgelelim hırıltılarında yepyeni bir hava okunuyordu. Ama bir yabancı,
hırıltıya yerlesen bu yeni havayı farkedemez, onu korkunç bir vahset, sinir
bozucu, insanın kanını dondurucu bir ses olarak kabul ederdi. Oysa Beyaz Dis
küçük bir yavruyken magarada çıkardıgı ilk hırıltıdan bu yana öyle çok hırlamıs,
yıllarca bogazından öyle sert ve öfkeli sesler koparmıstı ki, artık gırtlagı
nasır baglamıstı. En tatlı duygularını dile getirmek için bile olsa
hırıtısındaki sertligi bir türlü yumusatamıyordu. Ne var ki VVeedon Scott’un
kulagı oldukça duyarlıydı; içindeki tüm vahsete karsın, Beyaz Dis’in
hırütısındaki o tatlı mırıltıyı, o yeni havayı herkesten daha iyi anlıyordu.
Beyaz Dis’teki hoslanma duygusu günden güne sevgiye dönüsüyordu. Sevginin ne
demek oldugunu bilmemesine karsın bu degisikligi kendisi de farkediyordu.
çinde, doldurulması gereken bir bosluk olusmustu sanki, ve bu bosluk giderilmek
istenen bir açlık, acı bir özlem gibi duyuruyordu varlıgını. Yeni sahibinin
yoklugunda acı ve huzursuzluktan kıvranıyor, ancak efendisinin dokunmasıyla
rahata kavusabiliyordu. ste o zaman sevgisi, alabildigine coskun bir sevince,
sonsuz bir mutluluga dönüsüyordu. Ama sahibinden uzak düser düsmez o acı
huzursuzluk yeniden basgösteriyor, içini kemiren o bosluga yeniden
yuvarlanıyordu.
Beyaz Dis gerçek benligine kavusmak üzereydi. Yılların görmüs geçirmisligine ve
döküldügü kalıbın katılıgına karsın, huyu suyu gittikçe degisiyordu. Garip,
alısılmadık duygular uç veriyordu içinde. Davranıslarına yön veren kurallar
yerle bir oluyordu birer birer. Eskiden rahatına çok düskündü, rahatını bozacak
seylerden bucak bucak kaçardı, tatlı canını sıkacak bir olayla karsılasmamak
için ayagını denk alırdı hep. Oysa simdi rahatının kaçmasını hiçe sayan bambaska
duygular filizlenmisti içinde, sahibi için katlanıyordu bunlara. Orada burada
dolasıp karnını doyuracak iyi bir yiyecek bulacagı ya da rahat bir kösede yan
gelip yatacagı yerde sabahın köründe ayaga fırlıyor, kulübenin basamaklarında
sahibinin gelisini bekliyor, bütün bunlara seve seve katlanıyordu. Aksamları
sahibi eve dönecegi sırada, elinin dostça oksayısını duyabilmek, sevgiyle
selamlanabilmek için kan uykusundan uyanıyordu. Sahibiyle birlikte kente
inebilmek, onun tarafından oksanabilmek ugruna yiyecegi eti bile yüz üstü
bırakıp gidebilirdi.
Sonunda, hoslanmanın yerini sevgi almıstı. Ruhunun derinliklerine inerek
hoslanma duygusunun asla giremedigi noktaları arastıran bir iskandil gibiydi
sevgi. ste bu sevgi iskandili sayesindedir ki bu derinliklerden yeni bir sey,
karsılıklı sevgi doguyordu. Beyaz Dis o güne dek kendisine verileni simdi geri
veriyordu. En sonunda sevecen, sıcak, pırıl pırıl bir sahibe kavusmustu ve
sahibinin sevgisi ısıgında Beyaz Dis’in karakteri günes altında açan bir çiçek
gibi gelisiyordu.
Ne var ki Beyaz Dis’in sevgisinde yaltakçı ve bıktırıcı bir özellik yoktu. Bu
duygusunu gösterisli bir biçimde dile getiremeyecek kadar olgun ve agırbaslıydı.
Duygusal gösterilere pek yüz vermiyor, her zamanki gibi kendi kendisiyle hasır
nesir olmasını biliyordu. Eskisi gibi asık suratlı ve yalnızdı, yine kendi
kabuguna çekilmisti. Ömründe hiç havlamadıgı için sahibini havlayarak
selamlamıyordu. Sırnasmaya, yaltaklanmaya kalkısmıyor, budalaca sevgi
gösterilerinden kaçınıyordu. Efendisini karsılamak için kosmuyordu bile. Her
zamanki yerinden hiç ayrılmaz, öylece uzakta beklerdi. Duygularını sahibinin her
hareketini izleyen bakıslarıyla belirtirdi. Eger sahibi ona bakıp da bir seyler
söyleyecek olursa, sanki sevgisini dile getirmek istiyormus da beceremiyormus
gibilerden bir sıkılganlıkla kıvranıp dururdu.
Yeni yasamının gereklerine ayak uydurmayı ögrenmisti artık. Efendisinin
köpeklerine ilismemesi gerektigini biliyordu simdi. Bununla birlikte,
üstünlügünü öbür köpeklere zorbaca kabul ettirerek zaman zaman vahsi
yaradılısını göstermekten de geri kalmadı. Bir iki dayaktan sonra köpekler yola
gelmisti. Artık Beyaz Dis geçerken yolu üzerinden çekiliyor, aralarında
dolasırken kafa tutmaya, pesine takılmaya kalkmıyor, üstünlügüne boyun
egiyorlardı.
Gel zaman git zaman Matt’ın da efendisine ait oldugunu ögrendi ve ona daha iyi
davranır oldu. Efendisi onu ancak arada sırada doyururdu. Ona yemek vermek
Matt’ın isiydi. Ne var ki Beyaz Dis yedigi yemegin sahibi sayesinde verildigini,
Matt’ın bir emir kulu oldugunu anlıyordu. Bir gün Matt onu da öbür köpeklerle
birlikte kızaga kosmak isteyince baskaldırdı. Bunun üzerine Weedon Scott onu
kendi eliyle kızaga kostu; iste o zaman, öbür köpeklerle birlikte kızak çekme
isinin Matt’ın bası altından çıkmadıgını, bunun efendisinin istegi oldugunu
anladı.
Klondike kızakları Mackenzie’dekilerden farklıydı. Ayaklı olan bu kızaklara
köpekler de daha degisik bir biçimde kosuluyordu. Yelpaze biçiminde degildi bu
kosumlar. Köpekler birbirleri ardından tek sıra halinde gidiyor ve çift kayısla
çekiliyordu. Burada öncü olan köpek gerçekten önder durumundaydı ve akıllı
oldugu kadar da güçlü olmak zorundaydı. Sürünün ona boyun egmesi ve korkması
gerekiyordu. Sürüdeki diger köpekler arasında böyle bir yeri de alsa alsa Beyaz
Dis alırdı. Baslangıçta Matt’in pek aklı yatmamıstı buna, kendisini ugrastırdıgı
için kızıp köpürmüstü Beyaz Dis’e ama zamanla Beyaz Dis’in daha alt düzeyde bir
görevle yetinemeyecegini o da onaylamak zorunda kalmıstı. Beyaz Dis
kendiliginden bu yeri kapmıs ve Matt da bu oldu bittinin sonuçlarını gördükten
sonra verdigi kararın ne denli yerinde oldugunu anlamıstı. Artık gün boyunca
kızak çektigi halde geceleri efendisinin malına bekçilik etmekten geri
durmuyordu. Her zaman görevi basında, her zaman tetikte ve sadık olan Beyaz Dis
tüm öbür köpeklere oranla en çok ise yarayan hayvan oldu.
Bir gün Matt dedi ki:
“Eger düsüncemi belirtmeme izin verirseniz, bu köpegi böylesine ucuza kapatmakla
akıllılık ettiginizi söylemek isterim. Üstüne üstlük Güzel Smith’in suratına bir
de yumruk patlattıktan sonra, bu sözüm için kusuruma bakmayın ama, onu düpedüz
kazıkladınız desem yalan olmaz.”
Weedon Scott o günü anımsayınca gözlerinden simsekler çakarak:
“Canavar herif!” diye homurdandı.
lkbaharın sonlarına dogru Beyaz Dis’i üzüntüye bogan bir olay oldu. Efendisi
durup dururken ortadan yok oluvermisti. Gerçi daha önceden efendisinin kayıplara
karısacagını belirten birtakım olaylar olmustu ama, Beyaz Dis bunu
anlayamamıstı. Bir çantanın hazırlanmasının ne demek oldugunu bilmiyordu. Ta
neden sonra, efendisi yitip gitmezden önce böyle bir çantanın hazırlandıgını
anımsadı, ama o zaman buna bir anlam verememisti iste. O gece efendisinin
dönüsünü bosu bosuna bekledi durdu. Gece yarısı çıkan ayaz onu kulübenin
arkasında korunaklı bir yere sıgınmak zorunda bıraktı. Buradaki kuytuda yarı
uyanık yan uyur durumda yattı, o her zamanki tanıdık ayak seslerini isitmek için
kulakları kiriste, öylece bekledi durdu. Saat ikiye gelince merak ve kaygıyla
yeniden kulübenin önüne geldi, esige kıvrılıp buz gibi soguga bana mısın demeden
beklemeye devam etti.
Ne var ki efendisi yine gelmedi. Sabahleyin kapı açıldı ve Matt dısarı çıktı.
Beyaz Dis soran gözlerle adama baktı. Ama anlasabilecekleri ortak bir dil
olmadıgı için soru dolu bakısları yanıtsız kaldı. Günler günleri kovalıyor, ama
efendisi bir türlü geri dönmüyordu. O zamana dek ömründe hastalık nedir bilmeyen
Beyaz Dis hasta düstü. Öylesine bitkin düsmüstü ki sonunun kötüye varacagını
anlayan Matt hayvanı kulübeye almak zorunda kaldı. Sonra durumu patronuna
bildirmek geregini duydu. Birkaç gün sonra Circle Tovvn’da Wee-don Scott’un
aldıgı mektupta su satırlar yer alıyordu.
Hayvan çalısmaz oldu. Yemekten içmekten kesildi. Yasama gücü mü tükendi ne.
Bütün köpeklerin maskarası oldu. Herhalde aklı fikri sizde, ben de bunu ona
nasıl anlatacagımı bilemiyorum. Korkarım, ölecek...
Gerçekten de Matt’ın yazdıgı gibi Beyaz Dis agzına yemek sürmez olmus,
adamakıllı bitkin düsüp zayıflamıstı. Öbür köpeklerin kendisine satasmalarına
bile göz yumuyordu artık. Kulübede sobanın yanıbasına kıvrılıyor, yiyeceklere
burun kıvırıyor, ne Matt ile ne de çevresinde olup bitenlerle ilgilenmiyordu.
Matt ister tatlı tatlı konussun ister öfkeyle sövüp saysın, vız geliyordu Beyaz
Dis’e. Böyle zamanlarda cansız gözlerini çevirip ona donuk donuk söyle bir
baktıktan sonra basını yine ön ayakları üzerine düsürmekle yetiniyordu.
Bir gece Matt dudaklarını kıpırdatarak mırıltıyla kendi kendine kitap okurken,
Beyaz Dis’in yavasça mızıldandıgını duyarak dikkatle baktı. Hayvan yerinden
dogrulmus, kapıya dogru kulak kabartmıstı. Çok geçmeden Matt da ayak sesleri
isitti. Derken kapı açıldı ve içeri Weedon Scott girdi. Matt ile el sıkıstıktan
sonra Scott odaya bir göz gezdirdi ve: “Kurt nerede?” diye sordu.
Sonra onu gördü. Beyaz Dis sobanın yanında yattıgı yerden kalkmıs öylece
bekliyordu. Öbür köpekler gibi kosmaya kalkmıyor, oldugu yerde bekleyerek
efendisine bakıyordu. Matt:
“Vay canına!” diye bagırdı. “Suna da bak hele, kuyrugunu nasıl da sallıyor
kerata!”
Weedon Scott ona dogru bir iki adım ilerledi, seslenip hayvanı yanına çagırdı.
Beyaz Dis çok çabuk olmasa bile kosar adım ilerledi. Davranısları sıkılganca ve
beceriksizceydi. Gözlerinde garip mi garip bir hava belirmisti. çinde beliren
sıcak duyguların parıltıları gözlerine yansır gibiydi. Matt:
“Siz burada yokken bana bir kez olsun böyle bakmadı,” dedi.
.
Ama Weedon Scott öylesine kendisinden geçmisti ki bu sözleri isitmemisti bile.
Çömeldigi yerde Beyaz Dis’le yüz yüze duruyor, hayvanın kulak diplerin, kasıyor,
boynunu ve omuzlarım oksuyor, sırtına küçük küçük fiskeler vuruyordu. Beyaz Dis
ise sevinç ve mutlulukla hırıldayarak karsılık veriyordu.
Ne var ki hepsi bu kadar degildi. Kabına sıgmaz olan o büyük sevinç ve sevgiyi
dısa vurmamak için kendini zorlamasına karsın bunu belirtecek yepyeni bir
anlatım biçimi buldu. Birdenbire basını öne uzattı ve efendisinin kolunun altına
iyice soktu, bu durumda yalnızca kulakları görülebiliyordu. ste o zaman iki
adam bakıstılar. Scott’un gözleri dolu dolu olmustu. Matt, afallamıs bir
havayla: “Askolsun dogrusu!” dedi hayran hayran. Sonra saskınlıgından bir parça
kurtulur gibi olunca ekledi:
“Bu kurt aslında bir köpek dememis miydim ben size!”
Sevgili efendisine kavustugu andan baslayarak Beyaz Dis kısa zamanda iyilesti.
Kulübede iki gece ve bir gün daha kaldı, sonra dısarı çıktı. Kızak köpekleri
onun ne denli gözüpek bir hayvan oldugunu unutmuslardı. Son günlerdeki zayıflıgı
ve hastalıgı yüzünden onu hâlâ kolay yutulur bir lokma sanıyorlardı. ste bu
nedenle, kulübeden dısarı çıktıgını görür görmez hep birlikte üzerine
saldırdılar.
Bu sırada kapıda durup, olan biteni neseyle izleyen Matt:
“Simdi kopacak dananın kuyrugu!” diye mırıldandı. “Göster kendini kurt. Haydi,
anlasınlar bakalım dünyanın kaç bucak oldugunu!”
Ama Beyaz Dis için böylesi bir kıskırtma gereksizdi. Efendisinin dönüsü gücüne
güç katmıs, yasama sıkı sıkıya sarılmasına yetmisti. Yine ele avuca sıgmaz,
gözükara bir hayvan olup çıkmıstı. çinde kabaran duygularını anlatmanın tek
yolu olarak gördügü için dövüsmek istegiyle yanıp tutusuyordu. Bu kavganın ancak
biricik kaçınılmaz sonucu olabilirdi ve nitekim öyle de oldu. Köpek sürüsü agır
bir yenilgiye ugradı ve çil yavrusu gibi dagıldı. Ancak ortalık karardıktan
sonra birer birer geri geldiler. Süt dökmüs kediye dönmüslerdi simdi. Beyaz
Dis’in karsısında boyun egerek ondan aman dilediler.
Beyaz Dis kafasını efendisinin koltuk altına sokmayı ögrendikten sonra sık sık
yapmaya basladı bunu. Böyle yapmakla efendisine verebileceginin en çogunu
verdigine inanıyordu. Oldu olası üzerine en çok titredigi, kıskançlıkla
esirgedigi yeri bası idi. Basına dokunulmasına hiçbir zaman göz yummamıstı.
Basına dokunuldugu zaman çılgınca karsı koymasının nedeni içindeki vahset,
kapana kısılmak ve zarar görmek korkusuydu. çgüdüsü basına dokunulmasına göz
yummamasını fısıldıyordu ona. Oysa simdi kafasını efendisinin koltuk altına
sokmakla çaresizligi ve güçsüzlügü bile bile kabullenmis oluyordu. Böyle
yapmakla efendisine ne denli güvendigini, kendini ona tam anlamıyla teslim
ettigini gösteriyor, böylece ona ‘kendimi senin ellerine bıraktım, etim de senin
kemigim de,’ demek istiyordu sanki.
Scott’un geri dönüsünün üzerinden kısa bir süre geçmisti, bir aksam Matt ile
birlikte iskambil oynuyordu. Matt bir ara elini saydıgı bir sırada iki adam acı
bir çıglık ve arkasından öfkeli bir hırıltı isiterek irkildiler, bir an
bakıstılar ve sonra ayaga fırladılar:
Matt:
“Galiba kurt birisini enseledi,” dedi.
Tam bu sırada dehset dolu keskin bir çıglık daha kopunca yel yeperek kostular.
Scott dısarı fırlarken:
“Lambayı getir!” diye bagırdı.
Matt elinde lamba ile onun ardısıra kostu. Karların üzerine sırtüstü yatmıs bir
adam gördüler. Adam, Beyaz Dis’in dislerinden sakınmak için suratını ve
gırtlagını kollarıyla kapatmaya çalısıyordu, gerçekten de böyle yapmak
zorundaydı. Çünkü Beyaz Dis öfke içinde sürekli olarak adamın bogazındaki can
alıcı noktayı kapmaya çalıyordu. Adam kan revan içinde kalmıstı kollan yara bere
içindeydi. Ceketinin kolu, mavi gömlegi çamasırları lime lime olmustu.
ki adam aynı anda görmüslerdi bütün bunları. Weedon Scott Beyaz Dis’i
gırtlagından tutup hemen geri çekti. Beyaz Dis hırlayıp ayak diredi ama ısırmaya
kalkmadı, efendisinin sertçe azarlaması üzerine hemen yatıstı.
Matt adamı yerden kaldırdı. Adam dogrulup da kollarını asagı indirdigi zaman
Güzel Smith’in ecüs bücüs suratı ortaya çıktı. Matt onun kim oldugunu anlar
anlamaz sanki atese degdirmisçesine elini hemen geri çekti. Lambanın ısıgından
gözleri kamasan Güzel Smith gözlerini kırpıstıra kırpıstıra çevresine baktı.
Gözleri Beyaz Dis’e ilisince suratı korkuyla allak bullak oldu. Bu sırada Matt
karların üzerinde bir seylerin durdugunu gördü. Lambayı oraya tutarak bunların
ne oldugunu anlamak için ayagıyla yokladı. Çelik bir zincirle kalın bir sopaydı
bunlar. Weedon Scott bunları görünce kafasını salladı. Hiç sesini çıkarmadı.
Matt elini Güzel Smith’in omuzuna koydu, geri çevirip iteledi. Bunun ne anlama
geldigini anlayan Güzel Smith hemen tabanları yagladı.
Bu sırada efendisi Beyaz Dis’i oksuyor, tatlı tatlı konusuyordu:
“Demek seni çalmaya kalkıstı ha!.. Ve sen de buna göz yummadın, öyle mi? Baltayı
nasıl da tasa vurdu kerata, degil mi?..” Matt kıkır kıkır güldü:
“Herifçioglu neye ugradıgını anlayamamıstır.” Beyaz Dis hâlâ kabına sıgamaz
durumdaydı, tüylerini kabartmıs, hırlayıp duruyordu. Havaya dikilen tüylerini
yavas yavas yatırdı, hırıltısındaki o dokunaklı sevgi havası derinden derine
yeniden belirdi.

YRM KNC BÖLÜM
GÜNEY ÜLKES
Beyaz Dis San Fransisko’da karaya ayak bastı. Saskınlıktan donakalmıstı. Zaten
güç denen seyi, nedenini kendi de bilmeden içgüdüsel bir kavrayısla insanlara
özgü bir özellik olarak kabul etmisti. Ama San Fransisko’nun tozlu topraklı
kaldırımlarını çignerken insanoglunun gücü hiç bu kadar sasırtıcı gelmemisti
ona. O alısık oldugu kütüklerden yapılma kulübelerin yerini kuleyi andıran
yüksek yapılar almıstı burada. Sokaklarda bin bir türlü tehlike dolasıyordu. El
arabaları, otomobiller, kocaman atların çektigi büyük at arabaları... Caddelerde
vızır vızır dolasan, öbür tasıtların arasında hırlana homurdana kendisine yol
açan elektrikli dev tasıtlar tıpkı kuzeyin uçsuz bucaksız ormanlarından tanıdıgı
vasaklar gibi çıglık çıglıga ilerliyorlardı.
ste bütün bunlar birer kuvvet belirtisiydi ve bu kuvvetin ardında ise insanoglu
yatıyordu. nsanoglu üstünlügüyle bu gücü yönetiyor, denetiyor, cisimleri çekip
çeviriyordu. Akıllara durgunluk veren olaganüstü bir seydi bu. Beyaz Dis
sersemlemis, yüregine bir korku düsmüstü. Küçükken Gri Kunduz’un kampına
geldiginde kendini nasıl küçük ve zavallı bir yaratık olarak kabul etmisti, oysa
simdi büyüyüp güçlü kuvvetli bir hayvan olmasına karsın kendini yine küçük ve
zavallı görüyordu. Ne kadar da çok insan vardı burada öyle!.. Çevresinde dört
dönen, vızır vızır kaynasan kalabalık basını döndürüyordu. Sokakların gürültüsü
kulaklarını tırmalıyor, dur durak bilmeksizin oraya buraya gidip gelen seylere
baktıkça serseme dönüyordu. Sevgili efendisinin ayakları dibinden hiç
ayrılmıyor! onu bir an bile gözden kaçırmamaya çalısıyordu. Ona duydugu
baglılıgın böylesine güçlü oldugunu hiç bir zaman bugünkü kadar derinden anlamıs
degildi.
Beyaz Dis bu büyük kentten ayrılırken sanki bir karabasan görmüs gibiydi, öyle
ki bu kötü düs çok sonraları bile yakasını bırakmadı, onu uzun süre rahatsız
edip durdu. Efendisi onu bir yük arabasına bindirdi, burada yıgınla çanta ve
bavul arasında bir yerde onu zincire vurdu. Bu yük vagonunun tıknaz ve güçlü bir
efendisi vardı; büyük bir gürültüyle çalısarak sandıkları, çantaları öte
berileri kapıdan içeri alıp istif ediyor ya da dısarda bekleyen baska insanlara
dogru fırlatıyordu.
Beyaz Dis efendisinin kendisini bu öteberiler arasında yapayalnız bırakıp
gittigi sanısına kapıldı önce. Ama sonra efendisinin esyalarını kokularından
tanıyarak hemen basına dikilip göz kulak olmak için beklemeye basladı.
Aradan bir saat kadar bir zaman geçip de VVeedon Scott vagonun kapısında
görününce bagaj görevlisi olan adam:
“Neyse ki tam zamanında yetistiniz,” dedi. “Köpeginiz esyalara el sürdürtmüyor.”
Beyaz Dis vagondan dısarı fırladı. Aval aval çevresine baktı: karabasanı andıran
o büyük kentin yerinde yeller esiyordu. Tıpkı bir evin odası gözüyle baktıgı
vagona bindiginde kent yerli yerinde duruyordu. Oysa bir süre sonra nasıl
olduysa kent birdenbire yok oluvermisti. O gürültülü hayhuyu kulagını
tırmalamıyordu artık. Gözlerinin önünde günes ısıgında pırıl pırıl yüzen ve
sessizligiyle huzur veren güleryüzlü dogal bir görünüm uzanıp gidiyordu. Bununla
birlikte bu degisiklik karsısında fazla bir saskınlıga kapılmadı. nsanların
islerine akıl sır ermezdi, bunu da onların sayısız garipliklerinden biri sayıp
üzerinde durmadı.
Dısarda kendilerini bir araba bekliyordu. Bir kadın ile bir erkek efendisinin
yanına geldiler. Kadın kollarını uzatıp efendisinin boynuna doladı. Göz göre
göre düsmanlık yapılıyordu efendisine! Tam o anda VVeedon Scott kadının
kollarından sıyrıldı ve kudurmusçasına hırlayarak saldırıya geçmeye hazırlanan
Beyaz Dis’i yakaladı.
Hayvanı kıskıvrak kavrayarak yatıstırmaya çalısırken:
“Korkacak bir sey yok anne,” dedi. “Bana kötülük edecegini sandı da ondan. Böyle
seylere hiç dayanamaz. Merak etme, kısa zamanda her seyi ögrenir, alısır.”
Korkudan beti benzi atan kadın igreti bir gülümsemeyle:
“Desene ogluma ancak köpegi yanında olmadıgı zamanlar sarılabilecegim!” dedi.
Bir yandan da hırlayıp kabararak kendisini düsmanca süzen Beyaz Dis’e bakıyordu.
Scott:
“Yok canım, nasıl olsa ögrenecek,!’ dedi. “Bir an önce alısması daha iyi olur.”
Yatıstırıncaya dek Beyaz Dis’le tatlı tatlı konustu, sonra sert bir sesle:
“Çök bakayım! Çök!” diye bagırdı.
Efendisi çoktan ögretmisti bunu ona. Beyaz Dis gönülsüzce ve somurtarak boyun
egdi bu buyruga.
Scott kollarını annesine açtı, bir yandan da Beyaz Dis’i gözden kaçırmamaya
çalısıyordu:
“Haydi anne!”
Annesine sarılırken:
“Yat diyorum sana, yat!” diye bagırdı.
Beyaz Dis tüyleri diken diken olmus, ha saldırdı ha saldıracak bir durumdayken
efendisinin buyrugu üzerine oldugu yere büzüldü, düsmanca bir davranıs saydıgı
kucaklasmanın yinelenisine ister istemez seyirci kaldı. Bu ve bundan sonraki
sarmas dolas olmalardan hiçbir kötülük çıkmadıgını görünce yatıstı. Daha sonra
esyaların arabaya yüklenmesine de ses çıkarmadı. Yabancı insanlar ve sevgili
efendisi arabaya bindiler. Beyaz Dis apar topar alınıp götürülen ve topragın
üzerinde tangur tungur ilerleyen arabanın ardına takıldı; efendisine bir kötülük
gelip gelmedigini anlamak ve varlıgını göstermek amacıyla kimi zaman atların önü
sıra kosarak arabanın içine bir göz atıyordu.
Bir çeyrek saat sonra araba tastan yapılma büyük bir bahçe kapısından içeri
girdi ve her iki yanı kestane agaçlarıyla kaplı bir yolda ilerlemeye basladı.
Yolun iki yanında da yemyesil genis çayırlar uzanıyor, ötede beride tek tük mese
agaçları yükseliyordu. Daha ötelerde yemyesil çayırlara taban tabana ters düsen
güneste kavrulup altın sarısı bir renge bürünmüs tarlalar, boz renkli tepeler,
otlaklar göze çarpıyordu. Arazinin belli belirsiz dalgalandıgı çayırın ucunda
genis verandalı ve çok pencereli bir ev görünüyordu.
Ne var ki bütün bunları dogru dürüst görecek zaman bulamamıstı Beyaz Dis. Araba
tam efendisinin topraklarına girmisti ki gözleri ısıl ısıl, sivri burunlu öfkeli
bir çoban köpeginin saldırısına ugradı. Çoban köpegi efendisi ile aralarına
girmis, yolunu kesmisti. Beyaz Dis hırlayarak uyarmak geregini duymaksızın
tüylerini kabarttı, öbür köpek tam karsısına dikilmisti, hızla kostugu için
dengesini yitirmemeye çalısarak ön ayaklarını yere sürtüp acemice durakladı
‘Kendisine saldırmak isteyen köpege dokunmamak için harcadıgı çaba öylesine
büyüktü ki hızını alamayıp arka ayakları üzerine çöküverdi. Karsısındaki çoban
köpegi disiydi, büyük bir engel demekti bu, disiye saldırmanın soy yasalarına
aykırı düstügünü içgüdüsel olarak anlıyordu. Oysa kendini koruması, en azından
kızdıgını belirtmesi gerekiyordu.
Gelgelelim çoban köpegi için durum hiç de böyle degildi. Tam tersine, disi
oldugu için içgüdüsü bambaska seyler fısıldıyordu ona. Öte yandan o bir çoban
köpegiydi, bu nedenle ormana ve hele hele kurda duydugu içgüdüsel korku çok
büyüktü. Onun gözünde kurt, taa eski dönemlerden, yani atalarına ilk koyun
sürüsünün emanet edildigi günlerden beri sürüyü yagmalayan talancı kurdun, o
ezeli düsmanın ta kendisi demekti. Bu nedenledir ki, Beyaz Dis ona saldırmamak
için kendini dizginlemeye çalısırken o hemen üzerine atıldı. Beyaz Dis köpegin
dislerini omuzunda duyar duymaz ister istemez hırladı, ama yine de köpegi
incitecek bir girisimde bulunmaya kalkısmadı. Bacaklarını gerdi, hosnutsuzca
geri çekildi, sasırtmaca verip köpegin yanından sıyrılmak istedi. Ama ne yaparsa
yapsın köpek her seferinde önüne dikilip yolunu kesiyordu.
Arabadaki yabancı adam:
“Gel buraya, Collie!” diye seslendi.
Weedon Scott kahkahayı bastı:
“Bırak baba, bos ver, dedi. “Bundan iyi egitim fırsatı mı bulacak. Bir yıgın sey
ögrenmesi gerek. Beyaz Dis’in, onun için ögrenmeye ne denli erken baslarsa o
denli iyi, bırakalım da baslasın.”
Araba yola koyuldu. Bu sırada Collie inatla Beyaz Dis’in yolunu kesiyordu. Beyaz
Dis yoldan ayrılıp çayırdan dolanmak istedi, ama çoban köpegi bir türlü pesini
bırakmadı, kestirmeden kosarak tehdit edici pırıl pırıl disleriyle önüne
dikildi. Beyaz Dis bu kez yolun öbür yakasındaki çayıra kosup disi köpegi orada
atlatmayı denedi, ama hayvan burada da geçmesini engelledi.
Araba sevgili efendisini almıs gidiyordu. Beyaz Dis arabanın agaçlar arasına
daldıgını gördü. sler gittikçe çatallasıyordu. Sasırtmaca verip disi köpegi bir
daha atlatmaya çalıstıysa da hayvan yine ardını bırakmadı. Bunun üzerine
birdenbire döndü, dövüsürken oldu olası basvurdugu kurnazca bir oyunla disi
köpege omuz vurdu. Yalnızca ayakları yerden kesilmekle kalmadı Collie, hızını
alamayıp havaya fırladı, tepe taklak yuvarlanarak önce yana sonra arkaya derken
yine yana devrildi. Kendini toparlamak ve bir an önce ayaga fırlamak için
pençelerini yere geçiriyor, çakılları eseliyordu. Bu arada bir yandan da küçük
düsürüldügü için hırsından avaz avaz cıyaklıyordu.
Beyaz Dis hiç durmadı. Yol açılmıstı, onun istedigi de buydu zaten. Collie
aglana sızlana onu kovalamaya koyulmustu. Ama kovalamaca düz yolda oldugundan
Beyaz Dis, kosmanın ne demek oldugunu rahatlıkla ögretebilirdi simdi ona. Çoban
köpegi onu çılgın gibi kovalarken her sıçrayısta var gücünü ortaya koyuyor,
canını disine takıyordu. Oysa Beyaz Dis hiç zorlanmadan bir gölge gibi onun önü
sıra sessizce kayıp gidiyordu.
Evin kösesini döndügünde arabanın ön tarafta durdugunu ve efendisinin asagı
inmekte oldugunu gördü. Hızla kosmaya devam eden Beyaz Dis tam bu sırada yan
taraftan beklenmedik bir saldırının yaklastıgını sezdi. Kocaman bir tazı olanca
hızıyla üzerine atılmak üzereydi. Dönüp karsı koymak istedi. Ama çok hızlı
kosuyordu, üstelik öbür köpek de çok yakınındaydı. Köpek yandan saldırıp Beyaz
Dis’i gafil avladı, hızım alamayan Beyaz Dis tepe taklak yere devrildi. Yerinden
fırlayıp yeniden ayakları üzerine dikilmesi görülecek seydi. Kulaklarını geriye
yatırmıs, dudaklarını germis, burnunu burusturmustu. Disleri tazının hemen
gırtlagının yanı basında kıl payıyla takırdadı.
Efendisi bu sırada kosa kosa onlara dogru geliyordu. Ama henüz çok uzaktaydı.
Eger Beyaz Dis sıçrayıp da o can alıcı saldırıya geçme fırsatı bulamadan Collie
yetismeseydi tazının gırtlagı parçalanmıs, hesabı çoktan görülmüs olurdu. Çoban
köpegi yarısta atlatılmıs, çakılların üzerine devrilmis, böylece gururu ayaklar
altına alınmıstı. Hem onuru zedelendigi, hem de ormandan inen bu talancı
yaratıga karsı içgüdüsel bir düsmanlık duydugu için büyük bir öfkeyle saldırıya
geçip kavgaya karısmıstı. Beyaz Dis tam havada oldugu bir sırada yanlamasına
ugradıgı saldırıdan ötürü dengesini yitirip yere devrildi.
Efendisi tam zamanında yetisti, Beyaz Dis’i yakalayıp sıkı sıkı tuttu. Bu sırada
babası da öbür köpeklere seslenip yanına çagırdı. Beyaz Dis az sonra efendisinin
oksayısları altında sakinlesti.
Weedon Scott:
“Askolsun size!” dedi. “Kuzey kutbundan gelen kendi halinde bir kurt için iyi
bir karsılama dogrusu! Ömrü boyunca bu hayvanın topu topu bir kez ayakları
yerden kesilmisti, oysa burada göz açıp kapayıncaya dek tam iki kez yeri
boyladı.”
Araba gitmisti. Evden birtakım yabancı insanlar çıkıyordu. Bunlardan kimileri
saygılı bir tavırla geride beklerken iki kadın aynı düsmanca davranısı
yinelyerek efendisinin boynuna sarıldı. Ama Beyaz Dis kanıksamıstı artık bunu.
Göründügü kadarıyla bunda pek bir kötülük belirtisi yok gibiydi. Bunu
yaparlarken insanların dudaklarından dökülen gürültülü seslerde tehlikeli bir
hava da yoktu. çlerinden kimisi Beyaz Dis’e yaklasacak oldu, ama Beyaz Dis
hırlayarak onları uyardı, efendisi de bu arada konusarak tehlikeyi bildirdi.
Efendisinin ayakları dibine sokuldu, Weedon basını oksayarak onu yatıstırdı.
“Dick! Yat yere!”
Dick adındaki tazı bu buyruk üzerine basamakları tırmanıp verandanın bir
kösesine kıvrıldı. Bu arada durmaksızın hırlamaktan ve yeni geleni kötü kötü
süzmekten geri durmuyordu. Kadınlardan biri Collie’yi yanına almıs, kolunu
boynuna dolayarak sevip oksuyordu. Böyle bir kurdun yanlarında tutulmasına göz
yumuldugu için hem afallayan hem de öfkelenen Collie hırsından aglayarak kendi
kendini yiyip bitiriyordu. Onu aralarına almakla insanlar büyük bir yanılıya
düsüyordu, bundan emindi.
Eve girmek üzere herkes merdivenleri çıkmaya basladı. Beyaz Dıs efendisinin
ayakları dibinden ayrılmıyordu. Veranda da yatmakta olan Dick homur homur
homurdandı. Bunun üzerine Beyaz Dis de merdiven basında durdu, tüylerini
kabartarak boguk bir homurtuyla Dick’e karsılık verdi. Baba Scott:
“Hadi Collie’yi içeri alalım,” dedi. “Öbür ikisi de dısarda kalıp kozlarını
paylassınlar. Nasıl olsa bir iki dalasmadan sonra canciger dost olurlar.”
Efendisi güldü:
“Ya ne demezsin, iste o zaman dostunun cenaze töreninde Beyaz Dis’in karalar
baglayacagından emin olabilirsin”
Yaslı Scott kuskulu gözlerle önce Beyaz Dis’e sonra Dick’e ve son olarak ogluna
baktı:
“Yani... sey mi yapar?..”
Weedon basıyla onayladı:
“Bundan hiç kuskunuz olmasın. Göz açıp kapayıncaya dek Dick’i cansız yere serer,
parçasını bulamazsın.”
Sonra Beyaz Dis’e döndü:
“Hadi bakalım oglum,” dedi. “yisi mi sen gir içeri.”
Beyaz Dis bacaklarını gere gere merdivenleri tırmanıp verandadan geçti.
Kuyrugunu dikmis, gözünü dört açmıstı, yandan ugrayacagı bir saldırıdan
korunabilmek için Dick’i kolluyordu. Ayrıca evin içinde pusuya yattıgını sandıgı
bilinmedik bir düsmanın beklenmedik saldırısına karsı tetikte duruyordu. Ama
korktugu basına gelmedi; içeri girince bilinmedik düsmanını gözleriyle arastırdı
fakat hiçbir tehlike belirtisi bulamadı. Sonra keyifli keyifli hırıldadı,
efendisinin ayakları dibine kıvrıldı. En küçük bir kımıltıyı bile gözden
kaçırmamaya çalısıyor, dört gözle çevresini kolluyordu; Evin tuzagı andıran hain
çatısı altında pusuya yatmıs bir düsmandan canını korumak için dövüsmeye ve her
an ayaga fırlamaya hazırdı.

YRM DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
SOYUNUN ÇAGRISI
Aylar ayları kovaladı. Güney ülkesinde yiyecek bol, is ise azdı. Sürdügü rahat
ve mutlu yasam Beyaz Dis’e yaramıstı. Güney ülkesi hem iklim hem de insanların
tutumu açısından arayıp da bulamadıgı bir yerdi. nsanoglunun sevgisi onun için
parlak bir günes olmus ve Beyaz Dis bu günesin altında bereketli topraklar
üzerinde büyüyen bir çiçek gibi serpilip gelismisti.
Her seye karsın öbür köpeklerden yine de farklıydı. Kendilerini bildiler bileli
hep aynı yasam kosulları altında yasamıs olan öbür köpeklere oranla yasaları çok
daha iyi biliyor, kuralları harfi harfine uyguluyordu. Ne var ki içindeki
vahseti atamamıstı üzerinden, kurt olan yanı sanki uyukluyormusçasına, vahsiligi
için için kıpırdanıyordu.
Öbür köpeklerle hiçbir zaman arkadas olmadı. Soyundan farklı olarak simdiye dek
hep yalnız yasamıstı ve bundan böyle de yalnız yasayacaktı. Küçükken, Lip-lip
ile öteki köpeklerin kendisine acı çektirdigi ve Güzel Smith’in elindeyken kavga
ettigi günlerde, köpeklere karsı sonsuz bir nefret köklesmisti yüreginde.
Yasamının dogal akısı saptırılmıs, kendisine düsmanca davranan soydaslarından
yüz çevirip insanogluna baglanmıstı.
Öte yandan güney köpeklerinin gözü de onu bir türlü tutmamıstı. çlerine
islemis vahset korkusunun uyanmasına yol açtıgı için köpekler Beyaz Dis’ i hep
hırıltı ve homurtu ile, her zaman hır çıkarmaya hazır bir tavırla
karsılıyorlardı. Oysaki Beyaz Dis onlara dis geçirmeye kalkmanın gereksiz
oldugunu çabucak kavramıstı. Havlaya hırlaya üzerine saldıran bir köpegin gözünü
korkutmak ve kavgadan caydırabilmek için agzını açıp da dislerini söyle bir
gıcırdatması yetip de artıyordu bile.
Bununla birlikte Beyaz Dis’i bir gölge gibi kovalayan bir bas belası vardı ki,
bu da Collie idi. Disi çoban köpegi Beyaz Dis’e bir an bile soluk aldırmıyordu.
O da en azından kendisi kadar yasalara boyun egmiyordu. Beyaz Dis ile dost
olması için efendisinin gösterdigi tüm çabalara karsı koyuyordu. Sert ve hırçın
homurtularla her zaman, her yerde pesindeydi. Tavukları bogazlayısını bir türlü
kafasından silip atamıyor, onun kötü niyetli bir yaratık olduguna inanıyordu.
Collie’nin gözünde Beyaz Dis taa ezelinden suçluydu, bu nedenle de
davranıslarını ona göre ayarlıyordu. Bela kesilmisti basına; nereye gitse adım
adım izliyor, yanından yöresinden bir an bile ayrılmıyordu. Bir güvercine ya da
bir civcive söyle yan gözle bakmayagörsün, havlayarak ortalıgı hemen velveleye
veriyordu. Beyaz Dis ona aldırmamaya çalısıyor, daha olmadı, kafasını ön
ayakları üzerine dayayarak uyuyormus gibi yapıyordu. ste o zaman disi köpek
ister istemez sesini kısmak, kabuguna çekilmek zorunda kalıyordu.
Collie hesaba katılmazsa Beyaz Dis’in keyfine diyecek yoktu. steklerine gem
vurmayı, kendi kendini denetlemeyi ögrenmis, yasaların anlamını kavramıstı.
Uysal serinkanlı bir hava gelmisti üzerine, pek çok seye karsı bilgece bir
hosgörüyle davranıyordu. Kendisine düsman bir çevrede yasamıyordu artık.
Tehlike, acı ve ölüm ile adım basında burun buruna gelmiyordu artık. Kendisine
oldu olası korku ve gözdagı veren o bilinmeyen güce iliskin tasarımları yok
olmustu. Yeni yasamı kolay ve rahattı. Dümdüz akıp giden bu yasamda ne bir
düsman ne de tehlike korkusu rahatsız etmiyordu onu.
Bilinçli olarak kavrayamamakla birlikte karlara karsı bir özlem uyandı içinde.
Eger hissettiklerini sözle dile getirebilseydi “Bu ne bitmez tükenmez yaz
mevsimi böyle!” diyecekti. Ama karın yoklugunu ancak bulanık bir biçimde
duyabiliyordu. Yaz günesinin sıcaklıgında bunaldıgı zamanlar kuzey ülkesine
karsı bir türlü anlam veremedigi bir özlem duyuyor, onu sürekli bir huzursuzluga
salan bu özlemin etkisiyle tüm benligi allak bullak oluyordu.
Beyaz Dis sevgisini yaltaklanarak göstermezdi. Kafasını efendisinin koltuk
altına sokmak ve homurtusuna oksayıcı ve dokunaklı bir hava katmak dısında
sevgisini hiçbir yolla açık etmiyordu. nsanların kahkahasına oldu olası
içerlemis, kendisine gülündügünde kudururcasına öfkelenmis, gururu zedelendigi
için küplere binmisti hep. Gelgelelim dostça bir havayla takılarak kendisine
gülen sevgili efendisine kızmak söyle dursun, ne yapacagını sasırıp aval aval
bakakalıyordu. Böyle zamanlarda yüreginde o eski öfkenin kabardıgını ve
efendisine besledigi sevgiyle çatıstıgını, sevginin agır bastıgını duyuyordu.
Kızmak elinden gelmedigine göre baska bir tavır takınması gerektigini anlıyordu.
O zaman kurumlu bir havayla kasılıp kabardı, bunu gören efendisi güldü. O
kabardıkça efendisi kahkahayı basıyordu. Beyaz Dis baktı ki olacak gibi degil
kurum satmaktan vazgeçti. Çenelerini iyice ayırdı, dudaklarını gerdi, gözlerine
neseyle karısık sevgi dolu bir hava yerlesti. Gülmeyi ögrenmisti artık.
Efendisi onu yere devirip sakalastıgı, onunla zıplayıp zıpladıgı türlü türlü
oyunlar oynadıgı için zamanla muzipliklere katlanmayı da ögrendi Böyle
zamanlarda sözümona öfkelenmis pozlarına bürünüyor tüylerini kabartıp
homurdanıyor, gerçekten kızıp ısıracakmısçasına yaparak dis atıyordu. Ama
kendini bir an bile unutmuyordu. Bile bile ıskalayarak efendisinin canını
yakmamaya özen gösteriyordu. Tokat, pençe ve homurtularla baslayan oyun gittikçe
artıp doruguna ulasınca bir iki adım uzaklasıp birdenbire durup bakısıyorlardı.
Ve birden gülüsüyorlardı, bu gülüs tıpkı fırtınalı bir denizde günesin
birdenbire dogusuna benziyordu. Derken, efendisi kollarını Beyaz Dis’in boynuna
ve omuzlarına doluyor, Beyaz Dis’de sesindeki o dokunaklı ezgiyle hırıldanarak
sevgisini dile getiriyordu.
Efendisinin dısında hiç kimsenin kendisiyle böyle oynamasına asla göz
yummuyordu. Biri çıkıp da onunla oyun oynamaya kalkısacak oldu mu, hiç yüz
vermiyor, kendisiyle saka edilmeyecegini göstermek için öfkeyle hırlayıp
tüylerini kabartarak karsısındakini uyarıyordu. Gerçi efendisiyle sakalasıp
oynuyor, ona bu hakkı tanıyordu, ama bu asla herkesi sevmesini, olur olmaz
herkesin oyuncagı olmasını gerektirmezdi. Tüm içtenligiyle yalnızca efendisini
seviyordu o, bu nedenle de sevgisinin degerini asla ayaga düsürmek istemiyordu.
Efendisi sık sık at gezintisine çıkar, Beyaz Dis de bu gezintilerde ona eslik
etmeyi belli baslı görevlerinden sayardı. Kuzeydeyken insanogluna olan
baglılıgını kızak çekerek hizmet etmekle göstermisti. Oysa burada kızak mızak
yoktu, köpeklere yük de vurulmuyordu. Bu nedenle buradaki hizmeti, atın yanısıra
kosmak biçiminde oluyordu. Gün boyu süren en uzun gezintilerde bile hiç
yorulmuyordu. Kurtlara özgü kosma biçimiyle, kendini hiç zorlamadan, kayarcasına
hafif hafif ilerliyor, yirmi-yirmi bes kilometre yol aldıktan sonra neseli bir
kıvraklıkla atın önü sıra tıpıs tıpıs kosuyordu.
Bu gezintiler sırasında Beyaz Dis duygularını dile “getirmenin yeni bir yolunu
daha ögrendi. Bu yeni anlatım yolu havlamaydı. Beyaz Dis ömrü boyunca topu topu
iki kez havladı. lk havlayısı, efendisi bindigi ata, sırtından inmeden bahçe
kapısını açıp kapamayı ögretirken oldu. Efendisi kapıyı kapatması için atı
sayısız kez kapının yanına getirdi, ama hayvan her deneyisinde ürküp geri kaçtı.
At sahlandıgında efendisi mahmuz vuruyor, hayvanı, ön ayaklarını yere basarak
art ayaklarıyla kapıyı tepmeye zorluyordu. Beyaz Dis olup bitenleri gittikçe
artan bir kaygıyla izliyordu. Sonunda sabrı tükendi ve atın önüne dikilip
gözdagı verircesine vahsice havladı.
Sonraları, efendisinin de destekledigi ama hep basarısız kalan sayısız havlama
girisimlerinde bulundu. Yalnız bir kez, o da efendisi yokken havlayabildi. O gün
efendisi çayırda dörtnala at kostururken atın ayakları dibinden birdenbire bir
tavsan sıçradı. Hayvan tökezleyerek yere devrildi, bu arada efendisinin de ayagı
kırılmıstı. Beyaz Dis bunu görünce kudurmusçasma atın gırtlagına saldırdı, son
anda efendisinin buyruguyla kendini tuttu.
Bacagının kırıldıgını gören efendisi Beyaz Dis’e:
“Haydi eve! Eve dön” buyrugunu verdi.
Beyaz Dis ise efendisini tek basına bırakmaya yanasmadı. Efendisinin aklına bir
not yazıp onunla göndermek geldi, ceplerinde bosu bosuna kâgıt kalem aradı.
Bunun üzerine yine eve gitmesi buyrugunu verdi.
Beyaz Dis efendisine dogru düsünceli düsünceli bir göz attı, bir iki adım atıp
kosacak oldu, ama dönüp yine yanına geldi ve acıklı bir mızıltı çıkardı.
Efendisi tatlı ama agırbaslı bir havayla konusmaya basladı. Beyaz Dis
kulaklarını dikip can kulagıyla dinliyordu.
“Hadi aslanım, beni dinle de eve kos... Eve gidip basıma geleni anlat... Eve git
kurt, hadi eve!..”
Beyaz Dis “ev” sözcügünün ne demek oldugunu biliyordu. Öbür sözleri anlamamıstı
gerçi, ama eve gitmesinin istendigini biliyordu. Geri döndü ve gönülsüzce yola
koyuldu. Derken yine durakladı, gidip gitmemek arasında bocalayarak geriye
baktı.
“Eve git diyorum sana!”
Daha sert bir sesle yinelenen bu buyrugu isitince boyun egdi.
Soluk soluga ve toza topraga bulanmıs bir biçimde eve geldiginde bütün aile
aksam serinliginde verandaya toplanmıs oturuyordu.
Annesi:
“Weedon geliyor,” dedi.
Çocuklar sevinçle bagıra çagıra Beyaz Dis’in yanına kostular. Ama hayvan
çocuklardan kaçınarak verandanın kıyısına kostu, ama çocuklar koltukla veranda
korkulukları arasında yolunu kestiler. Beyaz Dis hırlayıp homurdanıyor,
çocukların ellerinden kurtulmaya ugrasıyordu. Anneleri onlara kaygıyla bakarken:
“Dogrusunu isterseniz çocuklardan yana içim içimi yiyor,” benim, dedi. “Allah
göstermesin bir gün saldırıverecek diye ödüm patlıyor.”
Beyaz Dis vahsice homurdandı ve çocukları yere devirerek sıkıstırıldıgı köseden
fırlayıp kurtuldu. Anneleri çocukları yanına çagırıp Beyaz Dis’e ilsmemelerini
tembih etti.
Yargıç Scott :
“Ne de olsa kurttur” dedi. “Güvenmeye gelmez hiç”
Agabeyinin yoklugu sırasında Beyaz Dis’i savunmayı üzerine alan Beth hemen söze
karısarak:
“yi ama, safkan bir kurt degil ki o,” dedi.
Yargıç Scott:
“Weedon’un dedigine kulak asma sen,” diye yanıtladı. “Weedon’a bakarsan,
hayvanda azbuçuk köpek kanı varmıs, gerçekten böyle oldugunu nereden biliyor,
hem sonra sekli sema...”
Sözü yarıda kaldı. Beyaz Dis karsısına dikilmis, heyecanlı heyecanlı
homurdanıyordu.
Yargıç:
“Git yat bakayım suraya!” diye emretti.
Bu kez efendisinin karısına döndü Beyaz Dis. Entarisinin etegini disleri arasına
kıstırıp yırtarcasına asılınca kadın yaygarayı bastı. Simdi bütün dikkatler
Beyaz Dis üzerinde toplanmıstı. Homurdanmayı bırakıp kafasını kaldırdı,
gözlerini onlara dikti. Bogazında dügümlenen sesi çıkarabilmek için tepeden
tırnaga sarsılarak kıvranıyor, onca çırpınmasına karsın meramını anlatamıyordu.
Weedon’un annesi:
“Allah vere de kudurmus olmasa,” dedi. “Weedon’a söyleye söyleye dilimde tüy
bitti, az mı dedim kuzeyin soguguna alısmıs bir hayvana buranın sıcagı iyi
gelmez diye. Korktugum basıma geldi iste.”
Beth:
“Bana öyle geliyor ki bir seyler söylemek istiyor bu hayvan,” dedi.
Aynı anda hayvanın dili çözüldü ve bir havlama koptu.
Weedon’un karısı, gözüyle görmüsçesine emin bir havayla:
“Weedon’un basına bir kaza geldi,” dedi
Herkes ayaga fırladı. Beyaz Dis merdivenlerden asagı indi, arkasından gelmeleri
için vırt zırt dönüp geriye bakıyordu. Ömründe ikinci ve son kez havlamıs,
derdini anlatmıstı.
Bu olaydan sonra tüm Sierra Vista halkının gönlünü fethetti. Hatta kolunu
paraladıgı seyis bile Beyaz Dis için kurt da olsa akıllı bir hayvan diyordu.
Yargıç Scott’a gelince, o hâlâ eski düsüncesinde ayak diriyor, ansiklopediler,
türlü türlü kitaplar karıstırarak birtakım sayısal veriler ve bilgilerle bu
görüsünü kanıtlamaya ugrasıyordu.
Günes içinde yüzen Santa Clara Vadisi’nde günler akıp gidiyordu. Günler
kısalırken Beyaz Dis ikinci kısına basladı, tam bu sırada garip bir sey
kesfetmisti: Collie’nin disleri nedense hiç de eskisi gibi keskin gelmiyordu
ona. Kendisiyle dalasırken canını yakmıyor, sanki oyun oynuyormusçasına cilve
yapıyordu. Bu disi köpegin bir zamanlar dünyayı ona zindan ettigini unutmus
gitmisti. Collie çevresinde dört dönüp cilveli cilveli fink atarken o da eslik
etmeye basladı, oyuna katılırken bazen kendini gülünç duruma düsürdügü bile
oluyordu.
Bir gün Collie onu bastan çıkarıp evin arkasındaki çayırlıga, oradan da ormanın
içlerine sürükledi. Oysa Beyaz Dis o gün ögleden sonra efendisiyle at
gezintisine çıkacagını biliyordu. Sırtına eyer vurulan at kapıda hazır
bekliyordu. Beyaz Dis bocalıyordu. Benliginin derinliklerinde, ögrendigi
yasalardan, kendisini yoguran âdetlerden, hatta efendisine duydugu sevgiden ve
kendi hayatını yasama isteginden bile daha agır basan güçlü bir duygu vardı.
Collie, bu duraksama anında yanına gelip yeniden sırnastı ve yine kosmaya
basladı. Bunun üzerine Beyaz Dis döndü ve disinin ardına takıldı. O gün efendisi
at gezintisine yalnız çıktı. Beyaz Dis ise tıpkı yıllar öncesinde Kuzeyin ıssız
or manlarında Tek Göz’ün, anası Kiche’nin yanısıra kosması gibi Collie’nin
yanında kosuyordu.